Silhouette of the Past (Lost In Love Series #2)

Kabanata 19

Kabanata 19

Guilty

I am happy. But every time Ale or Bela would call me, I can't help but not to be guilty. Lalong-lalo na kay Ale.

I promised to him that I would also wait for us. That I'd be loyal. Hindi ko nagawa kaya ako guilty ngayon.

He didn't miss a day without contacting me, through texts, chats or even video calls. Lalo na ngayong Christmas vacation.

Just like tonight. It's Christmas Eve and I should be calling Kyle and the rest of my friends but I chose to accept Ale's video call.

"I have a gift for you, Euns!" masiglang sabi ni Ale habang pinapakita pa sa screen ang isang box na nakabalot. "Siguro naman next year, dito ka na mag-aaral? Gusto ko nang maibigay ito sa iyo."

I smiled and I am carried away by his energy. Ayon nga lang, nararamdaman kong may kasalanan ako.

"Kailan kaya ulit tayo magkikita? Sayang at hindi na tayo nagkakasama sa mga contest," dugtong pa niya. "Iba pa rin kapag ikaw ang kasama ko, Eunice."

"Kaya nga..."

I looked at the wall clock. Ten minutes before twelve noon. I wanted to talk to Kyle but I just can't because of Ale.

"You look sad, why?"

Nabalik ang tingin ko sa screen, sumalubong ang nakangusong mukha ni Ale.

"I miss Bela," I reasoned out.

Tumawa siya nang mahina. "She misses you, too. Pero... ako ba, Eunice? Miss mo rin?"

I just smiled and didn't answer.

We are always contacting each other. Rason para hindi ko pa rin siya makalimutan. He's now in seventh grade and I notice many changes to him.

He's not the shy type Ale anymore. He's now vulgar with his words. With his feelings for me. At sa tuwing naririnig ko ang mga iyon, mas lalo lang akong nagi-guilty sa kaniya.

"Hindi ka ba hinahanap nina Tita at Tito? Nasaan pala si Bela?"

"Hindi naman. Alam naman nilang ikaw ang kausap ko. Si Bela naman ay kasama ni Kuya."

Tumango ako. I didn't know how can I keep our conversation going. Kating-kati na akong itanong kung pwede ko na bang tapusin ang tawag.

"Ah, d'yan pa rin ba kayo sa Manila magba-Bagong taon?" I asked.

Tumango ako. "Oo. Ayaw muna kasi ni Dad na pumunta sa New York. Dito muna kami. Ikaw ba? D'yan pa rin kasama ang Lola mo?"

"Yes. Hindi pa kasi umuuwi sina Mom. Baka sa Bagong Taon ay rito na lang."

"You are enjoying there, right? Ayaw mo nang bumalik sa Manila?"

"I am enjoying living here with Lola. And I also gained friends na rin. Pero hindi naman ibig sabihin no'n, ayaw ko nang bumalik diyan. I want to see Bela."

Napatingin ulit ako sa wall clock at napansing limang minuto na lang. Pinapawisan ang kamay ko at binalik ang tingin sa laptop.

Ale was about to say something. Pero hindi natuloy dahil nagsalita na ako.

"Ale! Pasensya na pero kailangan ko nang bumaba. Merry Christmas! Pabati na rin sa buong Morente family!" paalam ko.

Tumango siya. Hindi ko na hinintay ang sasabihin niya at mabilis na pinatay ang video call.

Kyle and his family are not here in Batangas. According to him, they will celebrate Christmas and New Year in Manila.

Tumayo ako at kinuha ang cellphone kong nakapatong lang sa study table ko. I dialed Kyle's digits and with just one ring, he answers it.