Chapter 41

212 20 42
                                        

This chapter is dedicated to: piritamedina

Happy reading! Don't forget to vote and leave some comments! ❤

"Hey," Vernon snaked his arm around my waist and planted a soft kiss on my left cheek. "Are you okay? You look like you've seen a ghost."

"Sinundan na kita kasi ang tagal mo. Baka kung ano ng nangyari sayo."

Hindi ko namalayang nandito pa rin ako, nakatayo at natulala matapos mabasa ang mga message na 'yon.

Malalim akong bumuntong hininga bago tumingin sa mga mata niya. I opened my quivering lips but no words came out from it. I could feel myself shaking and my heart pounding in nervousness and fear.

Kung dati ay kaya ko pang bale walain ang mga message na natatanggap ko, pero ngayon pakiramdam ko ay hindi ako makagalaw at makapag salita. Iba-ibang na 'to sa dati, dahil mukha ngang nasa malapit lang siya. 

Kasi kung hindi, paano niya nalaman ang tungkol sa amin ni Chantalle?

"Vannesa, what's happening to you?" His voice sounded worried.

Gusto kong mag salita pero wala talagang lumalabas sa labi ko dahil sa takot. Hindi lang para sa sarili kundi pati na rin sa mga taong malalapit sa'kin.

"U-umuwi na t-tayo please," my voice broke, tears started to form on the side of my eyes but I bit my lower lip to suppress it.

I know Vernon will be worried and I don't want that.

Hindi lang maalis sa isip ko ang mga posibleng mangyari.

"Okay, if that's what you want."ngumiti siya ng bahagya at hindi na nagtanong pa.

Pagbalik namin sa garden ay nagpaalam na rin kami agad kay James at sa mga kaibigan niya.

"Why bro? The night is still young!" James laughed. He's with a long-haired and tall girl. I think siya si Gail, ang babaeng pinaguusapan kanina ni Vernon at Rosy.

"Ihahatid ko pa si Vannesa. Thanks for inviting us, by the way. Babawi na lang kami next time."

"Alright! Take care you two!" James said.

"Yeah, thanks." paalam ni Vernon bago kami pumunta sa parking lot ng mansyon nila James.

〰️〰️〰️

"What's bothering you?" He asked while driving, his eyes are focused on the road.

I didn't throw a glance at him. "Wala naman."

Nagulat ako ng bigla niyang ihinto ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Bumuntong hininga siya at tumingin sa'kin. "Are you sure? I feel like there's really something wrong. You're making me worried."

He then, held my hands and gave it a squeeze.

Tumango ako at pilit na ngumiti. "Yeah, maybe I'm just tired."

"Fine, just don't hesitate to tell me if there's a problem." His hand cupped my cheek while the other one is holding my hand, then he pressed his lips on my forehead.

After that, he started the engine and drove again. I couldn't help but think about how Vernon's presence calms me. It feels like I'm safe as long as I am with him.

One of the things I like about him is he's not pushing me to tell my problems to him. He would just wait for me until I'm comfortable sharing it with him.

What If (St. Mary's U Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon