What If (St. Mary's U Series #1)

Chapter 53

This chapter is dedicated to: KinHan1

:)

Mang Thomas fetch me at school after I talked to Xian. Good thing he came because I haven't seen Vernon since I went back to school. Noon, kaming dalawa ni Vernon ang sabay papunta at pauwi ng school pero ngayong hindi ko siya makausap, si Mang Thomas na ulit ang naghahatid-sundo sa akin. Nakakapagtaka na hindi ako tinatawagan o kahit i-text man lang ni Vernon.

Baka busy talaga siya sa school dahil second year na din. Tama ba ka gano'n nga.

Kaso kahit anong kumbinsi ko sa sariling yun nga ang dahilan ay hindi pa rin ako mapakali. Sa huli ay nag send ako ulit ng message sa kanya.

Ako

Busy ka ba?

Please reply or call me when you read this.

For the whole ride, I was staring blankly at the scenery outside until Mang Thomas suddenly spoke, that was the moment I realized I was already at home.

"Hindi ka pa bababa, Euri?" Mang Thomas asked, glancing at me from the driver's seat.

Nginitian ko siya bago sumagot. "Pababa na po," pag labas ko ng SUV ay kinuha ko na rin ang backpack ko.

Umalis si Mang Thomas para i-park ang kotse habang ako ay naka-ilang buntong hininga na sa katitingin sa pinto ng bahay namin.

I feel like my heart is being squeezed with the thought of maybe... I don't have the right to call this house 'my home'. Bumalik sa isip ko ang mga sinabi ni Daddy noong gabi na yun. Hindi ko alam kung anong mukha ang ihaharap ko kaya ilang araw na din akong umiiwas sa kanya.

Pagpasok ko ay sinalubong ako ni Yaya Marie. Kinuha niya ang backpack ko para iligpit.

"Happy Birthday!" Yaya flashed a warm smile then she gave me a small thing wrapped in paper with a Happy Birthday design.

Hindi ako makapagsalita dahil sa tuwa na may iba pang nakaalala ng birthday ko bukod kay Xian. Naiiyak na niyakap ko siya. "Thank you, Yaya."

She brushed my hair softly and speak again. "Akala mo nakalimutan ko ano?"

She let out a hearty laugh before pulling away. "O siya, wag ka ng umiyak. Yung mga kaibigan mo pinadala na din yung gifts sayo kanina. Nilagay ko na lang sa kwarto mo."

"May surprise silang hinanda para sayo." she added.

I nodded my head and pouted my lips, what she did really touched my heart. "Thank you talaga, Yaya. Akala ko walang makakaalala."

I chuckled forcedly. "Kahit ako, nawala sa isip kung anong araw na ngayon dahil sa mga problema."

Pinitik niya ang noo ko, napasimangot at napahawak ako sa noo sa lakas ng ginawa niya. "Kahit anong mangyari, hindi ko makakalimutan ang birthday mo! Sa tagal kong inaalagaan ka, makakalimutan ko pa ba?"

Honestly, it feels so good when someone remembers my birthday. Even though I don't celebrate it like what the other people think, what matters to me is to receive greetings.

Malaking bagay na sa'kin ang maalala nila ang araw na 'to kaysa sa maghanda at makatanggap ng regalo.

Napatitig ako kay Yaya habang naaalala ang bawat birthday ko na siya ang nag aasikaso at naghahanda imbes na si Mommy. Madalas din ini-invite niya ang friends ko para i-surprise ko.

For all these years, she's one of the people who are always by my side and takes care of me --

"Mag dinner ka na, sabayan mo ang Mommy mo at ang bisita niya." she told me, pulling me out from my thoughts.