Henüz yirmi dördünde bir su altı arkeoloğu.
Hayatı eğlenerek yaşamak gerektiğini bilen genç bir kız...
Ama sandığı kadar masum değil.
Neden mi?
Terk edilmiş bir kasaba,
Dillerde uğursuzca dolaşan bir efsane.
Asırlardır devam eden bir savaş.
Ölümle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.Bölüm: Yardım Çığlığı 🗣️ "Derinlerden gelen sese kulak ver... Ve kendi kimliğini öğren..."
Sabah herkes uyurken gözlerimi açtım evin içinde sadece nehrin akan sesi geliyordu. Herşeyi dün gece ki gibiydi.
Karnım acıkmıştı. Ege yerinde değildi nereye gitmişti? Bizden habersiz keşfe çıkamazdı. Alya'nın yanına gittim. Hafifçe sarstım.
"Alya uyan, hadi Alya..." Dün arabada altı saat uyuyan Alya' ydı ama şimdi uyanmıyordu.
Daha fazla dayanamayarak kapının önünde ki buzdolabını çekip dışarı çıktım.
Arabaların koltukları dışarı çıkarılmıştı. Ama Ege yoktu. Karşı patikanın sonunda bir kulübe vardı. Belki oradadır umuduyla yürümeye başladım.
Tam patika bitecekti ki bir anda kırmızı bir ışık önümden geçti. Dün akşam gördüğüm ışığa benziyordu. Korkuyla çığlık attım. Çığlık atmamla ayaklarımın birbirine dolanması ve yere düşmem bir oldu.
"Ah!" Bir el kolumdan tuttu ve beni kendine çekerek kulübenin içine soktu. Ege şuan bana sarılarak kapıyı gözlüyordu.
"Ne yapıyor-" Ege avucunu ağzıma kapattı ve bana parmağıyla sus işareti yaptı.
Dediğini yaptım ve bende kapıya baktım eli hala ağzımdaydı.
Dışarıda kimse yoktu merakla ona baktım. Yaklaşık iki dakika sonra elini ağzımdan çekip benden ayrıldı.
"Buda neydi şimdi?" Nefes nefese konuştuğumda Ege yüzüme baktı.
"Tek başına dışarı neden çıktın Begüm?" Dediği şeyle şaşkınca ona baktım.
"Bana bunu sen mi söylüyorsun? Asıl senin burada ne işin var? Arabanın koltukları dışarı çıkartılmış kim çıkarttı? Hem az önce olanlar neydi?" Ege umursamazca bana baktı.
"Sakin ol bir nefes al... Arabanın koltuklarını ben çıkarttım sonra bir ses duydum belki birisi vardır umuduyla buraya geldim, ama o kırmızı şey benimde karşıma çıktı. Az öncede az kalsın sana zarar verecekti ben gelmeseydim... Neden dışarı çıktın Begüm?" Öfkeyle gözlerime bakıyordu.
"Ege uyandığımda sen yoktun diğerleride hala uyuyordu neredesin diye çıktım dışarı."
"Neyse tamam, bir daha sakın olmasın."
"Burada kimse yok. Belki o şey böcektir. Ne bileyim? Bu kasaba güvenli Ege ne zaman dışarı çıkacağımı size sormayacağım." Ege hışımla kolumu tuttu ve sıktı.
"Burası normal bir kasaba değil. Tek başına dışarı çıkamazsın Begüm anladın mı beni? Sakın!" Korkuyla yüzüne baktım.
"Sende mi o söylentilere inanıyorsun? Onlar gerçek değil Ege!" Kolumu daha da sıktı.
