" Daha önce Incheon havaalanının bu kadar büyük olabileceğini hiç hayal etmemiştim. "
Etrafı merakla inceliyorsun, peşinde taşıdığın tekeri kırık bavulunu çıkışa doğru sürüklerken. Bavulundan gelen gıcırtılı ses seni her defasında çılgına çevirse de, tamir etmeye hiç gerek görmedin.
Bir süre sonra kulaklarına dolan tiz sesli binlerce çığlık başını bavulundan kaldırıp bakmana neden oluyor. " Neler oluyor? " Bir grup kızın ellerinde salladığı birkaç poster ve pankarta göz atıyorsun. Ama ne yazık ki Hangul bilmiyorsun. Önünde bulunan kızların kafalarını üstünden ileriyi görmeye çalışıyorsun fakat hepsi birer cırlayıp, zıplayan aşırı heyecanlı domuzlara benziyor. Cidden, birkaçını pembe tüyleri ile anırırken düşündüğün de kendini gülerken buluyorsun. Ve sonra, hepsinin neden bu kadar bağırdığını anlıyorsun.
Şuana kadar gördüğün muhteşem görünüşlü 12 erkek kapıdan giriyor. Onları izleyen kızgın suratlı birkaç adam önlerine çıkan kızları itekliyor.. Sanırım modeller, ya da ünlü bir grup...
İçlerinden biri, bal rengi saçları ve seninle aynı boylarda olan çocuk dikkatini çekiyor. Küçük ve elfleri andıran bir surat ve Asyalılara göre büyük gözler.. Parlak kırmızı bir tişört giymiş ve sırtında da bir çanta. " Tatlı. " Düşünüyorsun. Ve sanki seni duymuş gibi, çocuk gözlerini kaldırıp sana kilitleniyor. Tüm zaman duruyor. Kalbinin hızlandığını duyuyorsun. Çocuk arkadaşça bir şekilde sana gülümseyip el sallıyor. Kızlar kalabalıklaşıp bağırmaya devam ederken çocuklara daha fazla yaklaşmaya çalışıyorlar. Ve sen bu aşırı heyecanlı domuzlar yüzünden onu kaybediyorsun.
İç çekip, kendi kendine " Muhtemelen bir başkasına el sallıyordu. "
Aniden oldukça uzun bir adam omzuna çarpıyor. Sen geriye doğru sendeleyip duvara çarparken adam bavulunu kaptığı gibi kaçmaya başlıyor. Gözlerin olayın şaşkınlığıyla kocaman açılıyor - Bütün herşeyin bavulun içinde!
" HEY! " Arkasından bakarken bağırıyorsun. " Dur, o benim. " Kalabalığın arasında ilerleyemiyorsun. Herkes önüne çıkıp duruyor. " Bu bir tür anlaşmalı hırsızlık çetesi falan mı? " Bir süre sonra yavaşlıyorsun. Zaten gözden kayboldu bile..
Bitik bir şekilde yere çöküyorsun. Bavulun elinden gitti ve geri de alamayacaksın. Sahip olduğun herşey ordaydı. Paraların, kıyafetlerin, kitapların, bilgisayarın.. gitti..
Bir süre sonra kulaklarına dolan bir sesle başını kaldırıyorsun. Ayaklarının dibinde duran bavulunu gördüğün zaman gözlerin az önceki gibi kocaman oluyor. Sanki yerlerinden çıkacak.. Getiren kişiye teşekkür etmek için başını geriye atıyorsun.
" Merhaba. " Kırmızı tişörtlü, bal rengi saçlı olan çocuk, sevimli bir şekilde gülümsüyor. " Ben Luhan. Bu senin, değil mi? "
