Chapter Five

9 6 0
                                    

Dorothy's POV

A man was about to kiss me when my phone rang and it wake me up. Ugh!

" Bad timing!" Iritado kong saad.

I messed my hair. Konti na lang yun eh! The man of my dreams was about to kiss me na eh!

Dinampot ko ang aking cellphone na nakapatong sa bedside table. Sinagot ko na agad ang tawag without knowing kung sino ang tumatawag.

"Hello? Alam mo bang bad timing ka,ha?!Sira na ang araw ko!" Sigaw ko sa kung sino man ang tumatawag.

" Palagi ka talagang galit eh noh?" Sagot ng nasa linya.

Sino ito? Tiningnan ko kung sino ang tumatawag. Oh!

" Oh,sorry. I didn't know na ikaw pala 'yan. So, what's the news?"

" Hindi mo lang ba ako kakamustahin?" Tanong niya.

"Duh..." I rolled my eyes "Alam ko namang okay na okay ka eh." Dagdag ko pa.

" Alam mo nakakasakit ka ng damdamin..." Sabi niya na parang nasasaktan base sa tono ng kaniyang pananalita.

" Huwag ka na ngang magdrama! What's the news? Is he okay?" May pag-aalala ang aking tinig.

" Chillax, Dory. " May pag-aasar niyang sabi.

" Don't you ever call me Dory! Yucks! Hindi ka pa ba nakakamove on? I'm not your Dory anymore, Nemo." Pang-aasar ko din sabay tawa.

Biglang tumahimik ang kabilang linya.

" Hey? Are you still there...Nemo?" May pang-aasar kong sabi.

" Uhm...yeah..." Mahinang sagot niya.

" So, ano na?" Tanong ko.

" Good news. He's now awake." Kalmado niyang sabi.

Yes! Thanks,God!

"Really?! Oh my Gosh! Oh my! Oh my!" I shouted excitedly. Nagtatatalon-talon ako sa aking higaan.

" Stop it!Nakakarindi ka!" Sabi niya.

" Alam mo,ang KJ mo! I'm just so happy! I'm so excited to see him! My gosh..." I answered.

"Okay..." Mahinang sagot niya.

" Hey...Bakit parang hindi ka masaya? Hindi ka ba masayang gumising na siya pagkatapos ng dalawang buwan mahigit niyang pagkakahimlay sa hospital?" Tanong ko sa kaniya.

" Of course...I'm so happy to see him awake."

Pero  bakit ganun iyong tono ng boses niya?

" By the way, kailan ka dadalaw sa kaniya? Para masundo kita sa airport." He said after a moment of silence.

" No need. Huwag mo na akong sunduin. I can handle my self. I'll be there at any time. And sisimulan ko na ang pag-impake ng gamit." Sabi ko.

"Okay. At saan ka tutuloy?" Tanong na naman niya.

" Nakakalimutan mo na bang may bahay ako diyan sa probinsiya? " Nagka-amnesia  ata 'to.

" Ah,oo nga pala. May 'mansion' ka nga pala dito." Diniinan niya pa ang pagsabi ng mansion.

" Sige na, sige na. Bye na." Pagpapaalam ko.

" Bye." At naputol ang linya.

Nasa sasakyan pa ako ay bakas na ang ngiti sa aking labi.

Yey! I'm gonna see him again! I missed him so much.

Nagpasundo ako sa driver namin dito sa province. Ayokong magpasundo sa Nemo'ng yun.

Starry,Starry Night [On-Going]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon