Yatılı Okul 2

Katlı kağıtlar

Birçok sokağın aynı ceddeye çıktığı gibi aynı kapıya çıkar tüm yaşamlar, ölüme.

-

Birisi ile aynı kadere sahiptim.. Farklı yöne gitmek istedikçe aynı yola çıkıyordum. Tüm yolları çizen kişi Rain'miş gibi. Bir zamanlar kolumda çizik bulurdum, kim bunu yapabilir derdim. Şimdi kendim aynı duruma geldim. Gerçek ile hayali ayırt edemeyeceğim bir nokta.

Sırada ne vardı? Saçlarını kesmek ya da etrafı karalamak mı? Gerçekten bunlara inanacağım hallere de gelebilir miydim, aklım almıyordu. On dakikayı aşkın bir süredir banyoya kapanmış bunları düşünüyordum.

Her şeyi bilen ve beni anlayan oda arkadaşlarım vardı artık, o yüzden yalnız değildim. Tüm düşüncelerimi, duygularımı anlatsam tuhaf gelmezdi onlar için. Kelly.. Bir ona güvenemezdim. Ama yalnız değildim ya önemli olan bu değil mi?

Ricky vardı mesela, sonra Billie. İkisi de en çok yardımı dokunmuş kişilerdi bana. Rain var mesela bu işi bitirmeyi en az benim kadar isteyen, sonra Rae. Artık inkar etmiyordu, edemiyordu. Chris bile sayılırdı belki. Bana farkında olmasa da fazlasıyla yardımı dokunmuştu. Üstelik yaşamını bana borçlu olduğunu sanıyordu.

Lavaboya eğmiş olduğum kafamı kaldırarak aynadaki görüntüm ile göz göze geldim. Soğuk bir rüzgar estiğini hissedebiliyordum. Boynumun yavaş yavaş yandığını da hissettim. Ama onu çıkartmayı düşündüğüm zaman buradan gitmeyi düşündüğüm zaman olduğu ile aynı şey oluyordu.

Bulacaksın.. Kafamı iki yana çevirdim. Burada bir şeyler olacaktı. Arkamı dönmem ile saçları önüne gelmiş korkutucu bir yüz ile karşılaştım. Geri geri giderken düşmem ile gözlerim oradan ayrılmıştı bir kere. Bir daha da göremedim.

''Maria, orada her şey yolunda mı?'' lavabodan destek alarak ayağa kalktım. ''Evet, sadece dengemi kaybederek düştüm biraz.

Kapıyı açarak içeri geçtim. Rain endişeli görünüyordu. ''Merak etme sen yaşıyorsan bende yaşamaya devam edeceğim Rain.''

Başını öne eğdi. Hazırlıklarımı tamamlayarak derse girmek üzere sınıfın yolunu tuttum. Birkaç dakika içinde sıramda oturmuş haldeydim. Elimi boynuma götürdüm, buna neden olan şey buradaydı. Burada başlamıştı her şey.

Daha sonra bir şekilde boynuma gelmişti. ''Günaydın.''

''Günaydın Chris.'' eski uykusuz, ölümle kendini birleşmiş gören Chris yerini normal öğrenci gibi hisseden birisine bırakmıştı. ''Her şey yolunda mı?''

''Yoksa gülümsüyor muyum?'' kafasını gülerek iki yana salladı. ''Hayır hayır, sadece endişeli ve korkmuş görünüyorsun.''

''Ne halde olduğumu biliyorsun, sadece kafamı meşgul eden sorular ve cevap bulmadan gidecek değil gibiler.''

''Yardım edebileceğim bir şey varsa söyleyebilirsin.'' bu kolye ne işe yarıyor, neden çıkaramıyorum, gökdelen ne, nasıl bulunur.. bunlara yanıt bulabilir miydi?

''Gökdelen.. daha önce bunu duymuş muydun?'' kafasını evet der gibi sallayınca nefesimi tuttum. ''Evet, bu eski okulun sistemlerinden biri. Düzenlenmeden önceki.''

''Nasıl yani? Eski okul dediğine göre ölüm defteri, ölecekler listesi gibi bir şey mi?'' güldü, ama alay eder gibi olmadığına emindim. ''Eski okulun üstteki görünümü bu şekilde değildi. Öyle bakmamalısın.''

''Öyleyse bu gökdelen ne?''

''Eski okulda toplu günlükler tutulur diye duymuştum, işte bu oymuş. Daha sonra tuhaf yazılar yazılmaya başlamış, en sonunda da sadece ruhlar ve benzeri olaylara tanık olanlar, işkenceleri bilenler yazmaya başlamış. Sonra da ortadan kalkmış bu sistem.''