Yatılı Okul 2

Özel Bölüm

Kız inanamıyordu. Gerçekten bitmiş miydi? Arkasında duran okula şöyle bir dönüp baktı. Oraya ilk geldiği gün bile dün gibi geliyordu. İçeri girmişti ve üç kişi ile karşılaşmıştı. Onlar ile nelere tanık olacağını, neler kaybedeceğini tahmin edemiyordu.

Burada bir hafta bile geçirmeden anlamıştı neyin içinde olduğunu. Onu güzel şeyler beklemiyordu. Her şeye rağmen şimdi buradaydı, bitmişti. Ailesi ile ilgili bilmediği bir çok şeyi öğrenmişti. Üzülmüştü, korkmuştu, kırılmıştı ama bir duygu eksikti.

Mutluluk. Asla mutlu olduğunu hatırlamıyordu. Şimdi ise mutluydu, kurtulmuştu. Elini tutmakta olan çocuğa döndü. ''Bu kadardı.'' dedi.

Çocuk gülümsüyordu. ''Hepsi bitti.'' Ama hissediyordu, bitmiş olamazdı. Biten tek şey içinde bulundukları durumdu. Daha neler geçmişti kim bilir o okulda.

''Bitmediğini biliyorsun değil mi?'' çocuk başını öne eğse de gülümsüyordu. İkisinin de bitmediğini bildiği apaçık ortadaydı.

''Elbette biliyorum.'' bizim için bitti diye düşündü kız. Çocuğun da onun gibi düşündüğünü hiissediyordu. Hissetmek dedi kendi kendine. Hissetmek bu dünyadaki en önemli şeydir. Bu his acı da olsa, korku da olsa insanları değerli yapan hisleriydi diye düşünmeye devam etti.

''Ne yapacağız?'' dedi. Çocuk karanlık gökyüzüne baktı. Belli ki bir fikri vardı. Gözlerini kızınkiler ile buluşturdu. ''Gökdelen.''

Kızın yüzünde memnun bir gülümseme oluştu. Bu fikri beğenmişti. Çantasında bir kamera olmalıydı. Eski bir kamera. Sonuçta bugün mezun oluyorlardı. İnsan kaç kere mezun olurdu ki. Kamerasını çıkartarak çocuğa uzattı.

Çocuk kamerayı okulu dahil etmeyecek şekilde yerleştirdi. Kız kameranın karşısına oturduğu zaman korkuyordu. Tüm kelimeleri geride kalanlar için önemli olacaktı. Belki de hepsinin yaşamını değiştirecekti.

Bir konuşma yazmak yerine akışına bırakmaya karar verdi. Doğaçlama olan her şey hep en iyisi olmuştu. Okuldan çıkan öğrencilerden müzik sesleri yükseliyordu. Müzik kutusunun sesini andıran bu sesler kızı rahatlattı.

Sonunda kamerayı açtı. Arkasına dönerek çocuğa baktı. Başını ileri geri sallayaak gülümsediğini görünce önüne döndü. Ağzını araladı. ''Bir bulmacanın daha sonuna geldik.''

Sıcak bir gözyaşı gözlerinden aşağıya aktı. Mutluydu. ''Nesiller.. ne kadar tuhaf değil mi? Kendilerine nesil diyen ve nesiller boyunca devam eden bir topluluk düşünün. Yalnızca iki kişinin nesil olduğu bir şey ne kadar topluluk sayılyorsa tabi.'' dedi.

Doğru mu söylüyordu, iyi gidiyor muydu bilmiyordu. Arkasına dönerek bir kez daha çocuğa baktı. Yine aynı gülümseyi görünce önüne döndü. O topluluk artık yok, bitti. Ama bitmeyen öyle çok şey var ki! Hala acı çeken ruhlar var mesela, kurtarılmayı bekleyen. Ve daha neler neler.. Keşke bir yılım daha burada geçebilsedi.''

Her kelimesinin ardından okulda yaşadıkları gözünün önünde canlanıyordu. Bir an için devam edemeyeceğini sandı. Çocuğun gülümsemesi gözünün önüne gelince kendisini toplamayı başardı. ''Unutmayın, İsteksiz yapılan bir şey hiç yapılmamalıdır.. Ben her yerdeyim, sadece bir numara..''

Çocuğun ona seslendiğini duyunca kamerayı durdurdu. Yerinden kımıldamadı, çocuk onun yanına geldi. ''Bu kadarı yeterli olacaktır.'' dedi.

Kız içinde yeterliydi bu kadarı. Kaseti kameranın içinden çıkarttılar. ''Bir gün.. belki beş belki on belki on beş yıl sonra birisi bunu bulduğunda yardım edebilmek isterdim.''

Onu bulmaları mesajını vermişti ama o zaman hayatta olacağından emin değildi. Ya elli yıl kadar saklı kalırsa kaset, o zaman asla yardımı dokunamayacaktı.

''Kitabı çıkar.'' dedi çocuk. Kız oda arkadaşının onun ağzından yazarak başladığı, daha sonra kendi devam ettirdiği kitabı çıkararak çocuğa uzattı.

''Bu yardımcı olacaktır.'' dedi. Tüm yaşadıklarını, hissettiklerini burada toplamıştı. Birkaç dakika sonra her şeyi tamamen arkasında bırakmış olacaktı.

Çocuğun yüzünde bir gülümseme oluştu. ''Nerede kalmıştık, her şey güzel olacak Nathalia.''

''Her şey.. güzel olacak Andy.''