Yalanlarla dolu geçmişin içine atılan iki kız. En güvendiklerinin bir yalan olduğunu, yalanın ise bir doğru olduğunu öğrendiklerinde içine düştükleri araftan çıkmaya çalışırken en dibe düştükleri zaman geriye hiçbir şey kalmayacaktı onlar için.
Yo...
Sonunda yazdım bölümü arayı açmamaya çalışıyorum ama her şey üst üste geliyor...
İyi okumalar ❤
----
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çıkmazlardan çıkmaya çalışırken en çıkmaza girerdi insan. Koşarak bir çıkış yolu bulmaya çalıştığın sokaklar sana oyun oynar, içine hapsederdi. Yine bir çıkmaz sokakla karşılaştığında kahkahaları soğuk duvarlarından çarpıp saplanırdı kulağına. İçini kemirir, dizlerinin üstüne çöker, kulaklarını kapatmaya çalışırdın ama yine de duyardın. Çıkacağına kendini inandırmaya çalışırken belki aklını yitirirdin. Tek ışık gökyüzünden yansıyan ağ ışığı olurdu. Tüm bunları görür ama yine de susardı. Saklanırdı bulutların ardına tek başına kalırdın. Sokaklara suç ortağı olurdu.
Zümrüt gözler benim çıkmazımdı.
Nefes nefese kalıp kaçmaya çalıştığım ama her çıkmaz sokağın sonunda beni bekleyen zümrüt gözler vardı. Yolumu aydınlatan bir ağ ışığı bile yoktu. Nereden geldiğini anlamadığım koyu yeşil bir ışık yolumu aydınlatıyordu. Işığın rengi bile ona aitken nasıl çıkacaktım onun çıkmaz sokaklarından?
Şimdi şeytanın elinden nasıl kaçacaksın Hermione?
O şeytandı. Kurnaz, sinsi, oyunlar oynayandı. Oyunun içinde bile bir oyun vardı.
Saklandın mı?
Sobe!
Nasıl anlamıştı bilmiyorum ama birbirimize oynadığımız bu oyunların sonu kesinlikle iyi bitmeyecekti. Sınırları zorlayacak ve gözümüz kimseyi görmeyecekti. Asalar elimizde sadece ikimiz vardık. Birbirimizi parçalasak da kimse engel olamayacaktı.
Şeytandan kaçabildin mi?
Yakalandın! Diz çök.
Bakmadım ona. Bakamadım. Belki de ikinci kez yenilgime bakmak istemedim. Yine o gözlerde bana olan zaferini görme istemedim. Gözlerim etrafı tararken gördüğü tek şey boş, soluk gri duvarlar ve kukuletası olan müritleriydi. Her şey ayarlanmıştı. Biz tuzaklarına bilerek gitmiştik ama onlar bizim bu tuzağa geleceğimizi çoktan biliyordu. Nasıl bir oyundu bu? Sonu yoktu. Peki, nasıl bitecekti? Bitmeyecekti.
Tuzak kuruldu, gördün mü?
Göremedin! Boyun eğ.
Biz basit oynamıştık ama onlar yapacakları her hamleyi düşünerek yapmıştı. Şimdi ise bu ihtiyaç odasından nasıl çıkacağımızı düşünüyordum. Belki fiziksel belki ruhsal yara almadan çıkamayacaktık. Tom bu anı unutmamamız için kesinlikle bir şey yapacaktı.
