Yalanlarla dolu geçmişin içine atılan iki kız. En güvendiklerinin bir yalan olduğunu, yalanın ise bir doğru olduğunu öğrendiklerinde içine düştükleri araftan çıkmaya çalışırken en dibe düştükleri zaman geriye hiçbir şey kalmayacaktı onlar için.
Yo...
Bu kez gerçekten uzun bir aradan sonra karşınızdayım. Sadece böyle olması gerekmiş diyebiliyorum...
İyi okumalar ❤
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şeyden kaçmak için sadece uzaklaşmak işe yarar mıydı? Hiç kimseyi düşünmeden çekip gitmek varlığını bir anda herkesin aklından silinmesini sağlar mıydı?
Bırakır mıydın seni sıkan, nefesini kesen, çıldırma derecesine kadar getiren tüm o anları? Duymasan yanında hiçbir ses silinir miydi aklının her bir yanına kazınan sesi? Görmese gözlerin kapattığında bile önüne gelen siması gölge olup gider miydi?
Ne yapmalıydım tüm bunların olması için? Sadece çekip gitsem olmaz mıydı? Sessiz sedasız bıraksam her şeyi arkamda... Birinin beni unutmasına bile dayanabilirdim artık. Kaçsam her şeyden, ben unutsam onu, o da unuturdu beni değil mi? Varlığım artık onu sinirlendirmezdi. İşlerini rahatça yapar, yok ederdi dünyayı, bizi...
Artık ne onun gözleri kehribar görürdü ne de benim gözlerim zümrüt yeşilini.
Sessizlik, aramızda büyüyüp bir kalkan gibi sarmıştı dört bir yanımızı. Sadece bakışıyorduk ama gözlerimiz konuşmuyordu, onlar bizden daha suskundular artık. Benim gözlerimin ışığı sönmüştü çoktan ama onun yeşilleri de parlamıyordu. Yaptığı onca kötülük almıştı ışığını ondan değil mi? Böyle kötülükle kirlenmiş kalbe ışığını vermek istemezdi. Ama benimkini o almıştı. Çalmıştı.
Işıksız bedenler.
İki ışıksız beden birbirine bakıyordu şimdi. Birisi elinin tersiyle itmişti ışığı diğerinden omuzlarından tutup ittikleri bu çukurda almışlardı zorla. Her şeyi bitirince geri alabilirdim ondan ışığımı belki. Sadece o kalırdı bu zifiri karanlık çukurda. Gözlerinin yeşilini bile alsam ondan tüm yaptıkları için. Belki yerine geçerdi benden aldığının. Farklıydı onun ışığı, beyaz değildi ama daha parlaktı. Siyah değildi ama daha kötüydü.
Onun ışığı bile kötüydü.
Onun ışığı başka birine ışık olamazdı.
Daha ne kadar sürecekti bu böyle? Daha ne kadar biz böyle susacaktık iki düşman? Daha ne kadar bizi sürekli karşı karşıya getireceklerdi? Kaybeden taraf yenilecekti evet ama... Kazanan tarafta kaybederse işte o zaman ne olacaktı?
Doğru ya bu bir ölüm oyunuydu. Kazansan da kaybedeceğin şeyler olacaktı. Üzerinden bir ömür boyunca gitmeyecek emareler kalacak, bozuk kaset gibi o emareye her baktığında yaşadığın onca şey zihninde seni yiyip bitirene kadar dönüp duracaktı.
Bu yola atılmıştım ve çıkış dahi bir kurtuluş değildi.
Aramızdaki iki adımlık mesafeyi açmak için geriye gitmeye çalıştım ama soğuk duvar beni durdurdu. Derdi neydi? Bugün onu neredeyse görmemiştim bile. Yine ne istiyordu?
