Ummadığım Hayat (Düzenleniyor)

4~Ben mi yanıldım yani?!

Merhabaa! Bugün fransızca sözlü sınavım vardı  ve sınavdan sonra hemen eve geldim! Yani 15 dakikalık okulum oldu :D Bölüm dediğim gibi geldi ve hepinize iyi okumalaaaar

Ahh dooğru! Multiye fotoğraf az sonra gelebilir ama geçenki gibi video yükleyemedim bir sorun oluştu neyseki Aliya'nın söyleyeceği şarkının linkini atabileceğim! 

Link: https://www.youtube.com/watch?v=abhzrY_Ynew

Tekrar iyi okumalar :)

..............

Deniz'den:

Tam 2 saattir kutlama yerindeyim ama yaptığım hiçbir şey olmadı. Niye olsun ki? Sanki buraya gelmeye can atıyordum. Emre kapidan iceri girdi, beni görünce yanima ilerledi

''Geldi mi kız?''diye sordum.

''Yavaş be abi. Gelir gelmez başladın,''dedi.

''Başlatma. Geldi mi?''

"Geldi. İsmi Aliya Kanmaz. Kız cidden güzel abi. Fiziğide çok  güzel.''

''Kesin  dolabından faydalanıp etek giyer. Hemde en minisini.''

''Yok abi yaa.''

''Ben eminim diyorsam eminim. Fahişe, fahişedir,''dediğimde Emre'nin gözleri büyüdü.

''O öyle bir şey değil!''dedi biraz sert bir şekilde.

''Ne oldu Emre? Kız'dan mı hoşlandın?''dedim alayla.

''Saçmalama. Kız için sadece..ne biliyim...kendimi abi gibi hissettim. Sanki onu abisi gibi hep korumak istiyorum,''dediğinde biraz şaşırdım.

Emre'den böyle birşey beklemezdim. Birde tam 'bu' konuda hassasken..

Emre kız kardeşini kaybetmişti. O olaydan sonra Gamze hariç bir kız görmek istemiyordu. Şimdi kendisini abi gibi hissediyordu. Ne kadar ironik birşey..

Kısa bir süre için Emre'den:

Dediğime bende inanamıyorum ama öyle idi. Aliya benim kardeşim gibi gelmişti bana. Ben

küçük kız kardeşimi kanser yüzünden kaybetmiştim ve o olaydan sonra biraz depresyonda gibi bir şedeydim. Belki kardeşimin o gün dedikleri şu an gerçekleşiyordu?

Geçmiş.

Kardeşimin kanserinin çok ilerlediğini duyduğumda hastaneye resmen koştum.

Odasına girdiğimde Eylül'ün halsiz bir şekilde orada yattığını gördüm. Annem oturmuş ağlıyordu.

''Eylül?''dedim endişeli bir sesle.

''Abi,''dedi gülümseyerek.

''Nasılsın birtanem?''

'Halsiz,'' dedi gülümseyerek. Hala nasıl gülümseyebiliyor bu?

''Anne, abimle bir yalnız konuşabilirmiyim?''diye sorunca kaşlarımı çattım. Ne oldu acaba?

Annem başını sallayıp çıktı.

''Abi,''diye başladı Eylül. Kahretsin, çok halsiz görünüyordu.

''Efendim birtanem?''

''Bak hemen söylüyorum. İkimizde biliyoruz ki, benim daha çok zamanım yok. İşte.. bana kızma ama bir söz

ver.''