Ummadığım Hayat (Düzenleniyor)

19~EĞLENCE

Selaam^^ Arkadaşlar sonunda gelebildim! Inanın bu bölümde çok sıkntı çektim, yoksa gerçekten yayınlardım. Neyse ki daha da fazla sıkıntı çekmeden yayınlayabildim ve yeni bölümle karşınızdayım! Yorum ve oylarınızı bekliyorum!
•••••••••••••••••

Gondoldan çıktıktan sonra Mina ve John'u göremeyince kaşlarım çatıldı. Neredeydi bunlar? "Hey, Mina ve John nerede?", diye sordum,"kötü birşey olmamıştır değilmi?" Bu sorum Denizin göz devirmesine sebep olmuştu. "Saçmalama, Aliya. Neredeyiz biz? Ormanda mı?"
Ona ters bir bakış attım. "İyi, sormadım", dedim ve önden yürümeye başladım.

Uyuz

Mina'nın nerede olduğunu gerçekten çok merak ediyordum. Lunapark olmasına rağmen; sapığı var, pisliği var, tecav...

Tövbe ya rabbim.

Başımı iki yana sallayıp devam yürümüştüm ki, el ele tutuşan Mina ve John'u görünce donup kaldım. Noluyor ya? Ulan bir gondola bindik diye kaçırdıklarımıza bak be! Oldu mu şimdi bu? Oldu mu?

Mina'nın yanına yaklaşıp "Hele bu gece birşey anlatma.."dedim. Kızın gözleri korkuyla parladı. Merakım burada kalmaya el vermiyordu. Gitsek ya..

"Hadi, çarpışan arabalara binelim!" dedi Gamze.

Lanet olsun bu dünya..

"Vallahi senin karşına çıkmak istemem, Gamze", dedi Emre. Gamze sırıttı. "Korkun benden",dedi gülerek.

Herkes kendi arabasına binmişti, Mina hariç. John'la bindi. Korkuyormuş hanımefendi. İstiyorum demiyorda...Fırsattan istifade..

Herkes birbirine çarpıp eğleniyordu.

Fark ediyorum'da, artık mutluydum. Almanya'da da mutluydum, Kaptan, Jenny ve Jake vardı ama.. orada her gün moralimi bozacak anılar vardı, orası hep anıları gözümün önüne getiren yerdi ve bu beni günden güne bitiriyordu.

Jenny'ler moralimi en fazla 2 saatliğine yerine getirseler bile, aslında orada iyi değildim. Onlar hariç herşey berbattı.

Burada.. burada ben, çok değiştim. Hiç tanımadığım taraflarımla karşılaştım. Burada da kabuslarla anılarımı göz önüne getirdim ama.. burası farklıydı işte. Burada, oradaki gibi negatiflik yoktu. Burada o anıları takmıyordum. 5 dakikalığına o kötülükleri düşündükten sonra arkadaşlarım bütün o kötülüğü silip, kovuyorlardı.

Ah, evet. Arkadaşlarım. Onlar bu moralimin nedeniydiler. Herşeyi unutturuyorlardı, beni eğlenceli bir hayata sürüklüyorlardı. Sanki..

Bir yer var. Benim tanıdığım, benim için tek gerçek olan burası. Herşey gri, heryerde kötülük, mutsuzluk... Burada bir duvar var, bu yaşıma kadar o duvar, umurumda bile değildi ama sonra birden o duvarı tırmanırken buldum kendimi. O duvardan düşecekken biri yakaladı beni. Yukarıya baktığımda, Emre vardı. O, gri değildi. Renkli giysileri vardı, mutluydu. Şimdiye kadar görmediğim birşeydi. Beni diğer tarafa çekti ve renkli bir yerle karşılaştım. Her yerden mutluluk saçan renkler fışkırıp, insanın tenine işliyordu. Aşağıda Gamze, Mina, Mira ve diğerleri beni bekliyorlardı. Beni yanlarına alıp, değiştirdiler. Rengarenk olmuştum. Mutlu olmuştum ve bunun için onlara minnettardım. Onlara çok büyük bir teşekkür borcum vardı. Onları çok seviyordum. Mutluydum, evet...

Rüzgar bana çarpınca yapmacık bir sinirle ona bakmıştım ki, birden Rüzgar yana savrulup göz önümden kayboldu. Onun yerini Emre aldı. Emreyle gülerken Emre bana vuracaktı ama ben daha hızlı davranarak kaçtım ve Emre de arkamdan sürüyordu. Tabi, şuan arkamdaki Emre tekrar tam Emrelik birşey yaptı. Ben yavaşladığımda oda yavaşladı ve durduk. Ben bi saçımı doplayacaktım, Emre'de izin vermiş oluyor. Heh, işte gelelim Emre'nin Emreliğine. Emre "Şimdi yakaladım seni", deyip gaza bastı ama bizim Emre, sayın seğirciler, tekrar Emre'lik bir hareket ile karşınızda. Bizim Emre meğersem vitesi yanlış atmış ve geriye fırlayıp çok fena bir şekilde Gamze ye çarptı. Gamze öfkeyle Emre'ye döndüğünde, Emre tabanları yağlıyordu. Bunlara gülerek baktıktan sonra Mira ve Josh'u gördüm. Kavga ederek birbirilerine çarpıyorlardı. Mina ve John ise kendi halerinde takılıyorlardı. Gidip onlara çarptığımda Mina'nın ağazından bir çığlık koptu ve bunun üzerine John ve ben kahkahalara boğulduk. Mina sinirle bize bakıyordu.