Μισώ να σαγαπω

Φύγε Κάτια

Χρύσας POV

"Χρύσα δεν ξέρεις να παίζεις"παραπονιέται ο αδελφός μου

"Ξέρετε κάτι? Δεν φταίω εγώ που εσείς τα αγόρια είστε πορομενα" λεω νευριασμένη

Δεν φτάνει που δεν κάθεται να διαβάσει ο Χρήστος

Παρασέρνει και τον αδελφό μου

"Χρύσα"λέει ήρεμα ο Χρήστος

"Τι?"

"Την πόρτα δεν την ακούς?"

Α ναι η πόρτα

"Δεν την γλυτώνετε"τους προϊδοποιω και πάω να ανοίξω

"Άντε πάλι"λέω ξυφυσωντας στο άτομο που βρίσκεται από πίσω της

"Χρύσα μου"ξεκινάει αλλά την διακόπτω

"Κομμένα τα μου. Λέγε την θες έχω να φροντίσω τον αδελφό μου και μένα"λεω επιθετικά

"Ποιος είναι?" Ρωταει ο Χρήστος

Μόλις έρχεται στην πόρτα και κοιτάζει ποιος είναι απέναντι έρχεται δίπλα μου

"Χρύσα θέλω να σας μιλήσω"λέει η Κάτια ξανά

"Όχι εγώ δεν θέλω. Όταν ήθελα να σου μιλήσω έφυγες. Ακούς έφυγες. Βασανιζα τον εαυτό μου για να μάθω τι έχω κάνει λάθος ενώ το μόνο άτομα που εφταιγες ήσουν εσύ. Ποια μάνα αφήνει τα παιδιά της τα οποία έχασαν τον πατέρα τους?" Φωνάζω με δάκρυα στα μάτια

Όχι πάλι γαμωτο

Είπα δεν θα ξανά κλάψω για αυτήν

Νιώθω δύο ζεστά χέρια να τυλίγονται γύρω μου και η μυρωδιά από το άρωμα του Χρήστου τρυπάει στην μύτη μου

"Δεν είναι ακόμα έτοιμη να της μιλήσετε. Πηγαίνετε και άμα νιώσει έτοιμη να σας μιλήσει θα σας μιλήσει" λέει ο Χρήστος ήρεμα χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά

"Μα θέλω να τους μιλήσω και να τους ζητήσω συγγνώμη"λέει

"Συγνώμη? Σου είπα δεν την θέλω την συγνώμη σου να μας αφήσεις ήσυχους θέλω"λέω χωρίς να βγω από την αγκαλιά του Χρήστου

"Χρύσα? Χρήστο?" Ρωτάει ο Πέτρος

Βγαίνω από την αγκαλιά του Χρήστου και πάω στον Πέτρο

"Πάμε μέσα σε παρακαλώ μη κάθεσαι εδώ"του λέω

"Τι θες στο σπίτι μας?" Την ρωταει

"Πέτρο μου"ξεκινάει η Κάτια αλλά ο Πέτρο την σταματάει

"Φύγε. Βλέπεις πως έκανες την αδελφή μου? Φύγε Κάτια"λέει ο αδελφός μου κλείνοντας της την πόρτα

"Πέτρο"του λέω αλλα δεν λέει κάτι

Μπαίνει γρήγορα στην αγκαλιά μου και ξεκινάει να κλαίει

Ο Χρήστος δεν λέει κάτι απλά κοιτάζει στεναχωριμενος

Τι να πει και αυτός άλλωστε

Μέσα σε δύο μέρες έχει περάσει τα άπαντα

"Ειι μεγάλε ηρέμησε"του λέει σκύβοντας στον ύψος του

"Δεν μπορώ"ψυθιριζει ο Πέτρος

"Να σου πω ένα ανέκδοτο?"ρωτάει ο Χρήστος

"Ναι"

"Ποιο είναι το φαινόμενο των δύο συμπτώσεων?" Λέει

Ωχ βλακεία θα πει το νιώθω

"Ποιο?"

"Ούτε εγώ ξέρω τι σύμπτωση"λέει και γελάνε και οι δύο

Αυτό το χιούμορ τον αγοριών με κάνει να μην κρατιεμαι από τα γέλια

Νομίζω βλέπετε την ειρωνία

Εγώ τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι ενώ αυτος ανασηκώνει τους ώμους

"Εγώ πάω να παίξω fall guys"λέει ο Πέτρος και τρέχει μέσα

Ναι μην ρωτήσετε έχω αδελφό και τα ξέρω αυτά παίρναμε παρακάτω 😂

"Καλά είσαι?" Με ρωτάει γλυκά ο Χρήστος

"Ναι και σε ευχαριστώ αλήθεια και γιατί ότι της είπες και έκανες"

"Στο είπα το ότι έκανα λάθη δεν πάει να πει οτι θα τα συνεχίσω. Από εδώ και πέρα μόνο σωστές αποφάσεις"λέει με ένα χαμόγελο

Ωραίο χαμογελο

ΣΥΝΕΛΘΕ ΧΡΥΣΑ

"Χαίρομαι"λέω απλά

"Α και αύριο ελάτε σχολείο. Μην τον αφήσεις να μείνει άλλο σπίτι δεν θα του κάνει καλό θα θέλει να δει τους φίλους του"

"Αν μαθευτεί κάτι? Ειδικά τώρα που η Κάτια είναι εδώ"λέω σιγά

"Δεν θα μαθευτεί. Και να μαθευτεί κάτι κανένας δεν θα ανοίξει το στόμα του να πει κάτι. Είπαμε είμαι εγώ εδώ πλέον"λέει

Πριν φύγει μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι κάνοντας το στομάχι μου να αναποδογυρίζει

Τι στο καλό συμβαίνει με εμένα?

Γεια σαςς

Σόρρυ που δεν έβγαλα κεφάλαιο εδώ πέρα

Αλλά αλήθεια δεν είχα καθόλου έμπνευση για αυτό το κεφάλαιο

Και αυτό το κεφάλαιο ήταν μικρο το ξέρω

Συγνώμη για αυτό

Ελπίζω όμως να σας άρεσε

Θέλω να πιστεύω ότι θα τα πούμε σύντομα με νέο κεφάλαιο

Πολλά φιλιά 💕

Αντίο 💜