Μισώ να σαγαπω

Μωρό μου

Χρήστου POV

Τα μάτια της έχουν γεμίσει δάκρυα και κάθεται στην καρέκλα

"Ήταν άρρωστη. Χρήστο ήταν άρρωστη" λέει με δάκρυα

"Χρύσα μου, τώρα είναι καλά αυτό δεν έχει σημασία?" Ρωτάω ενώ κάθομαι στα γόνατα για να είμαι στο ύψος της

"Ναι αλλά εγώ της συμπεριφέρθηκα έτσι. Της είπα ότι δεν είναι μητέρα μου ενώ αυτή τα είπε αυτά για να μην αισθανθούμε άσχημα" λέει έτοιμη να βάλει τα κλάματα

Κοιτάω τα μάτια της

"Μωρό μου θες να πάμε να την βρούμε? Να της μιλήσεις?" Την ρωτάω χαϊδεύοντας τα μαλλιά της

"Και ο Πέτρος? Τι θα του πω?" Ρωτάει

"Θα τον πάμε στο Σταυρό. Θα πας να μιλήσεις με την μαμά σου ναι? Να βρείτε μια λύση"

"Είμαι κακός άνθρωπος που δεν την σέβομαι? Που της μίλησα με αυτά τα λόγια? Που την έδιωχνα συνέχεια ενώ το μόνο που ήθελε είναι να είναι μαζί μας?"

"Όχι μωρό μου είσαι ο καλύτερος άνθρωπος. Δεν ήξερες τι είχε γιατί προτιμησες να το κρυψει. Εσύ αντέδρασες απλώς θα αντιδρούσαν όλοι. Μην κάνεις έτσι σε παρακαλω"

Χρύσας POV

Πώς μπορεί να γίνεται τόσο γλυκός τώρα?

Πριν λίγους μήνες μου συμπεριφερόταν απαίσια

Ενώ τώρα

Τώρα είναι γλυκός και ευγενικός μαζί μου

Τον αγκαλιάζω

Νιώθω τα χέρια του να με σφίγγουν

"Ει τι έγινε τώρα?" Ρωτάει με ένα μικρό χαμόγελο

"Τίποτα. Απλά είσαι πολύ γλυκός. Θέλω να με βοηθήσεις μπορείς?" Τον ρωτάω

"Σου είπα ναι. Ετοίμασε τον Πέτρο να τον πάμε στον Σταυρό και μην είσαι έτσι. Δεν μπορώ να σε βλέπω να πονάς" λέει σιγά

Χαμογελάω

"Τι έγινε γιατί είστε αγκαλιά?" Ρωτάει ο Πέτρος μόλις μπαίνει στην κουζίνα

"Μεγάλε. Θες να πάμε στην Άννα?" Ρωταει ο Χρήστος

"Ναιιι" απαντά ενθουσιασμός ο Πέτρος

"Πήγαινε ετοιμάσου θα πάρω τον Σταύρο ναι?" Με ρωταει ενώ με αφήνει

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου

Αφήνω ένα φιλί στα χείλη του

"Ουαου είστε μαζί?" Ρωτάει γελώντας ο Πέτρος