~mafya~

1.bölüm

Oy vermeyi yorum yapmayı
Çok görmeyin
Sonuçta emek harcıyorum

İnsanların hayatında hep bir zorluk vardır, benimde olduğu gibi.

Kimisinin annesi yoktur kimisinin babası, kimisi fakirdir kimiside kurtuluşu olmayan bir hastalığa yakalanmıştır.

Ama güzel bir hayata sahip olan insanlarda vardır.

Benim sahip olmadığım o hayat.

Anladığınız gibi benim hayatımda kötü şeylerden ibaret babam var ama alkol ve kumar bağımlısı annem var ama üvey,

İlk başlarda ne kadar iyi olsada her zaman bu halleri zorunluluktan babamın gözüne girmek için olduğunu anlayabiliyordum ama ses edemiyordum babam onuda seviyordu benden daha çok gerçi beni seviyormuydu, sanmıyorum.

Ses edersem gene bana patlardı

Annem ben 11 yaşımdayken öldüğünde babam artık eski babam olmaktan çıktı dicem ama ben onu hiç iyi biri olarak tanımadımki.

Çünkü babam bana hiç sevgi şefkat gösteren bir adam diyildi bütün sevgisi annemeydi ve bana ilgi göstermiyordu.

Zorla dünyaya gelmişim gibi davranılıyordu bana ve ben ses çıkarmıyordum.

Bana karşı sinirli bir adamdı ne kadar kızı olsamda ürkütücü bir tutumu vardı bana karşı

Çocuk aklı öyle bir adamdan nasıl korkmasın nasıl ses edebilsin diyilmi öyle ve ben ses etmeden 19 sene sevgisiz büyüdüm.

Duygularım kayboldu

Hislerim kayboldu

Sevgisizliğe alıştım

İlgisizlige alıştım

Dayağa alıştım

İtilip kakılmaya alıştım...

Yavaş yavaş herşeye alıştım ve hissizleştim.

Yaşadığım bu ev bana huzur vermesi gerekirken sadece bir zindandan ibaret burada tutsak bir şekilde yaşıyorum, kaçmak istesem bile başka gidebilecek bir yerim yok.

Yıllarca bu hayatı yaşadım ve şimdi bu hayata alıştım derken başıma gelecek olanlardan bihaberdim.

Üniversite öğrencisiyim burslu olarak bir özel üniversiteyi kazanmıştım gidemicem diye çok korkarken babam gittiğim işi aksatmamam şartıyla izin verdi.

Babam bir kumarbaz olduğu için bir işte çalışıyor ve kazandığım parayı ona veriyordum

Eksik olsa yada gitmesem beni dövmeye yelteniyordu bu onun rutin bir işiydi.

Kendisi çalışmak yerine beni çalıştırıyor paraları yiyordu.

Bugün artık üniversite açılıyordu ve ilk ders bugündü kaçırmak istemiyordum okumama izin verdiği için şanslıydım.

Üzerime küçük kırık dökük olan dolabımdan en az yıpranmış kıyafetleri alıp üzerime geçirdim.

Diğerlerine göre bunun üzerinde daha az yırtık ve dikişler vardı kıyafet alamadığım için sürekli aynı şeyleri giyiyordum.

Ve eskiyorlardı

Babama içimden lanetler ederek evden çıktım.

Sabah erken çıkıp gece geldiği için şuan evde yoktu üvey annem ise komşuya gidiyordu. Ve sabahları böylelikle ben yalnız kalıyordum.

Apartmandan dışarı çıktığımda hızla ilerlemeye başladım param olmadığı için dolmuşa binemiyordum o yüzden yürümek zorundaydım.

Hızlı haraket ettikçe babamın dün üzerimde bıraktığı izler acıyordu.