~mafya~

7.bölüm

İyi okumalar 🥀

Küçükken kovalamaca oynarsın seni kovalayan tutar yakalar saklambaç oynarsın saklanmaya çalıştığın kişi gelir seni bulur yakalar.

Hepsi masumdur küçük bir oyundan ibarettir. Ama şimdi hepsinden farksız hepsinden bağımsız bir şekilde kaçarken arkamdaki celladıma yakalanmıştım.

Bana ' nereye gidiyorsun küçük kız ' diye seslenen sesini duyduktan sonra kalbim korkuyla çarpmaya başladı.

Bir şey yapmaya çalışıyordum ve bunuda elime yüzüme bulaştırıyordum.

Korkudan hala dönüp onunla göz göze bile gelememişken durmayıp koşmaya devam mı etsem diye aklımdan geçirmeye başladım.

Ama sanki aklımdan geçirdiğim farkedilmiş  gibi önüme iki tane izbandup gibi adam dikilince aniden önüme geçen bedenleriyle irkilerek bir iki adım geriledim.

Ellerindeki silahları bana doğrultmuş tutarlarken gözlerim büyüdü dizlerim titremeye başladı.

Kaçarken daha doğrusu kaçmaya çalışırken başıma neler geliyordu böyle.

Söz dinleyip kaçmaya yeltenmemeliydim belkide, ama ben tutsak bir şekilde tanımadığım bir adamla ne kadar zaman vakit geçireceğimi bilmediğim bir evde duramazdım.

Sonunda başıma işte açsam denemekten vazgeçmeyecektim.

Bu zamana  Kadar başıma ne geldiyse sessizliğimden gelmişti.

Kırılmıştım, incinmiştim,

Dövülmüşt, hor görülmüştüm.

"İndirin silahlarınızı size çıkarmanızı kim söyledi savunmasız kıza silahmı kaldırıyorsunuz" diye arkamdan sinirle bağıran adamla önümdeki iki adam korkuyla başlarını önüne eğerek özür dileyip silahlarını indirip bellerine geri yerleştirdiler.

İçim azda olsa rahatlayıp dizlerimin titremesi geçerken silahlardan kurtuldum ama acaba arkamdaki adamdan nasıl kurtulucağımı düşünüyordum.

"Bana dön ufaklık" diye ikinci çağrısını bana yaparken her ne kadar dönmek istemesemde bu düşüncemden vazgeçip başım önde yavaş yavaş arkamı döndüm.

Kafamı kaldırıp baktığımda  İlk siyah kuzguni gözlerindeki ifadesizlikle karşı karşıya geldim. Yüzündeki ifadesizlik aramızdaki mesafeden bile belli oluyordu

Sonumun ne olacağını bilmezken 'eğer kaçmaya çalışırsan ve ben seni yakalarsam burdaki bu yaşantını ararsın'  diye dün geceki sözleri aklımda dönmeye başlarken kalbim korkuyla çarpmaya başladı.

Bana napıcaktı bilmiyordum ama bu benim hakkımdı burda durmak kalmak istemiyordum

Benim bir üniversitem kendi hayatım vardı.

Esir gibi komutlandırılarak bu adamın elinde yaşayıp gidemezdim.

Gerçi babamla yaşarken bile hayatım iyi olmasada burda bu tanımadığım adamla esir gibi yaşamaktan iyiydi.

Yani ben öyle düşünüyordum.

Kendi içimde çeliştiklerimle bir anda gelen özgüvenle omuzlarımı dikleştirdim.

Bana ne yaparsa yapsındı, sonuçta dövmezdi değilmi yada başka fiziki acıtan bir girişimde bulunmazdı.

Fiziki yaralar acıtıyordu buna dayanamazdım.

Peki bundan emin değildim bana herşeyi yapabilirdi.

Ama şimdi götürüp beni bu eve geri soksa ben ilk boşlukta gene kaçmak için bir yol bulacaktım.