Unutulan Mucizeler (Miraculous) [Tamamlandı]

Unutmak

Kedicik dediğime göre o çaresiz sesin sahibi Adrien mı?

"Marinette, gözlerini niye kapattın?"

Sarışın diyene kadar fark etmediğim kapalı olan gözlerimi açtım.

"Bir anı hatırladım ve bu anı galiba hafızamı kaybettiğim andı."

"Ne hafızanı kaybettiğin an mı? Nasıl hatırladın, ne gördün?"

"Bir şey görmedim, sadece sesti. Sen bana 'beni unutma' diyordun. Ben ise özür diliyordum."

"Bu gerçekten de hafızanı kaybettiğin an."

Bu anı hafızamı nasıl kaybettiğime olan merakımı daha da arttırdı.

"O zaman eskrime geri dönelim!"

"Bunun iyi bir fikir olduğunu sanmıyorum."

"Hadi ama eskrimde başarılı olduğumu görmek beni mutlu etti. Gerçi ne kadar yenmeme izin versen de."

"Emin ol bazıları iznim dışında oldu."

"Öyleyse şimdi daha çok buna devam etmek istiyorum."

Adrien ısrarlarıma yenik düştü ve bir süre daha bunu sürdürdük. En sonunda gerçekten yorulduğum için odama çıktım.

Odama çıktığımda zaten sadece kelimelerden oluştuğu için yazması kısa süren hatırladığım iki anıyı yazdım.

Adrien da odasında yapması gereken şeyler olduğunu söylemişti.

O anılarda ne kadar bir şeyler görmesem de Adrien'ın sesindeki acıyı hissettim. Görünen o ki hafızamı kaybettiğim an onun gözleri önünde yaşanmıştı.

Ah, keşke sarışını sevdiğimi hatırlayabilsem. O zaman her şey daha kolay olurdu. Birini sevdiğini unutmak çok kötü bir his.

Artık odamda oturmuyordum. Ayakta duruyordum ve karşımda da mavi saçlı biri vardı.

"Marinette, hala Adrien'ı sevdiğini biliyorum. Bu yüzden bunu daha fazla sürdüremeyiz."

"Be-en hayır, Adrien'ı sev-evmiyorum Luka. Artık o-onu sevmiyorum."

Bunu sesim titreyerek ve kendimi ağlamamak için zorla tutarak söylemiştim.

"Bana yalan söylemene gerek yok Mari, bunu görebiliyorum. Her şeyin tek taraflı olduğunu görebiliyorum ve senin acı çekmeni istemiyorum."

Artık kendimi tutamayıp gözyaşlarımın gözlerimden çılgınca akmasına izin verdim.

"Ben, ben çok denedim Luka. Adrien'ı sevmemeyi denedim. E-eğer seninle birlikte olursam o-onu unuturum sandım. Seni severim sandım a-ama olmadı."

Luka diye seslendiğim mavi saçlı çocuk beni sabırla dinliyordu.

"Birini sevdiğini unutamamak çok kötü bir his. Ne kadar bundan nefret etsem hala onu seviyorum. Ha-hala deliler gibi ona aşığım. Ke-eşke seni sevseydim. Her şey daha kolay olurdu."

"Sakın böyle söyleme. Ne kadar ben de seni sevmeyi bırakamasam da her şeyin senin için iyi olmasını sağlayacağım."

Eliyle gözyaşlarımı sildi.

"Na-nasıl?"

"Sizin kavuşmanız için sana yardım edeceğim Marinette. Adrien'a aslında onun da seni sevdiğini göstereceğim. Sadece o şu an bunu bilmiyor."

"Ben, ben teşekkür ederim. Her şey için. Bunun için ne yapacağımı bilmiyorum."

"Artık üzgün olmayı bırakıp ağlamaman benim için yeterli olur."