Addicted Damien (Sartori #1)

Chapter 1

Chapter 1

Prisoned

Gusto ko nang umalis sa impyernong 'to, sinusubukan ko nang mag-isip ng plano upang tumakas pero paano? Kung kahit bintana ay wala akong nakikita rito.

Four plain and hard cemented wall, and the only way to get out was the door. Apparently, the door was locked, bolted.

Isa pa ay hindi ako makakatakas kahit na wala nang tali ang mga palapulsuhan ko, hindi talaga ako makakaalis dahil nasa iisang kwarto kami ng lalaking sa pagkakaalam ko ay siyang ang boss nila.

Kanina pa kaming dalawa rito, tahimik habang nakaupo ako rito sa dulo ng malaking kama na may kulay itim at grey na sheets at comforter, siya naman ay nakaupo sa isang metal na upuan habang nakapatong ang mga kamay sa kulay itim na mesa.

Still. I couldn't see his face. Madilim kasi sa sulok na kinaroroonan niya, may ilaw naman sa kisame ngunit medyo dim ito at nakatapat Lang sa bahagi ng kama.

"Tell me your name."

Tila naubusan ako ng hangin nang narinig ko ang katigasan sa baritonong boses nito.

He didn't even ask what was my name? He demanded for me to tell it, say it to him. What would I expect? He was the boss. He could treat a female like me so lowly whilst I was respecting him because he was the boss, and that's just so unfair.

I squared my shoulders firmly and try not to shiver in fear.

"Who are you?" I asked while trying to take a glimpse of him in the dark, ignoring his demand. "Why—I don't understand. What do you want from me?"

Narinig ko ang paggalaw ng upuan sa bahagi na kinaroroonan niya, at ang isang yabag ng paang paghakbang.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina?" his voice was so thick and harsh. Alam kong nakatayo na siya ngayon, I could see a tall, muscular yet lean silhouette of a body in the right corner of the dark. "You are to bear the heir, my child."

"Paano kung ayaw ko?" pagmamatigas ko habang mahigpit na nakahawak sa comforter ng kama.

"Not my problem, as long as I want you to,"  he calmly replied, and sounded like he didn't give a damn about my permission or opinion. "Your name."

Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng galit at inis dahil sa inaasta nito.

"This isn't right! This is against my will!" hindi ko napigilan ang sarili ko at napatayo habang kaharap ko ang dilim.

"It would not be against your will," giit nito, naririnig ko ang bakas ng dahas at kawalan ng pasensya sa boses nito. "Just be a good girl and obey me."

Naglaho ang tapang ko nang narinig ang marahas na paghampas ng kamay nito sa mesa.

Alam kong hindi ko na kailangang tanungin pa kung ano ang gusto niya.

I inhaled before I spoke. "S-Saoirse Buenavidez."

"Saoirse Buenavidez," pag-uulit niya, parang gusto niya lang subukang marinig ang pangalan ko gamit ang kanyang boses. "Do you know me?"

Bakit ganito? Nakakatakot at nakakaba ngunit ang ganda sa pandinig ng kanyang boses nang sinabi niya ang buong pangalan ko.

He had an accent, the way he talk and pronounce was so soft and clear, yet his tone was hard and hazy.

Marahan akong umiling nang dahil sa tanong nito at napayuko, 'di alam kung ano ang gagawin.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang narinig ang yabag ng kanyang mga paa, hanggang sa nasilayan ko ang kulay itim at mamahaling pormal na sapatos nito nang lumabas siya mula sa madilim na sulok na bahagi ng silid.