Chapter 11

550K 13.8K 9.1K
                                    

Chapter 11

Lukewarm

Mahigpit kong yakap ang bag ko sa tatlong oras na paglakad takbo, hanggang ngayon ay malakas pa rin ang pagbuhos ng marahas na ulan, may iilang amerikano ang napapatingin sa direksyon ko, nagtataka kung ano ang nangyari sa akin.

Ayos naman ang suot ko at hindi naman ako mukhang namamalimos pero sa kawalan ng payong at tsinelas ay mas malala pa ang hitsura ko sa mga taong nangungulekta ng basura, mas desente pa silang tignan kesa sa akin.

Bakat ang katawan ko sa basang-basa kong damit. Kaya nga mas pinili kong yakapin ang bag ko dahil sa gano'ng posisyon ay natatakpan nito ang dibdib ko, kulay puting tee shirt ang suot ko at kulay itim naman ang suot kong bra kaya siguradong babakat ang dibdib ko.

Where did Damien go? No idea. He disappeared like I just popped a bubble. Three hours ago when I went outside of the hotel building, there was no sign of Damien that would absolutely stop me from leaving. I had never been in this place until now.

The call that I answered. Why did he reacted like that? I did not meddle on other's businesses, and I was trying to help. What if it was an emergency call? Damien would not be aware.

Another three hours had passed with my stomach empty, unfortunately, I hadn't eaten lunch before I left. It was not important anymore, at this moment, the most important thing to do was to contact my aunt or Ella.

That cousin of mine had always been into online, she was actually popular and notorious in the field of vlogs.

Basa na 'yong bag ko pero alam kong hindi naman basa 'yong nasa loob nito, may nakita kasi akong plastic bag sa hotel room at doon ko inilagay ang mga gamit ko, 'yong laptop ko at iba pa'ng importanteng papel, bago ko ipinasok sa loob ng bag.

Six in the evening, the rain had slowly calmed down, and it was just releasing little drops. My cold skin was shivering and freezing, it felt numb until the rain stopped at seven.

The wetness of my clothes was starting to dry when a the cold wind of evening here on the streets hit my trembling body. The city was still alive, and I was glad that most people here did not take a second glance at me whenever they had encountered me.

I remained my head down, hugging my bag like it was my lifeline.

Gusto kong sumilong kanina pero natatakot naman ako na baka ay mahanap ako ni Damien agad kapag nanatili ako sa isang lugar, malayo na ang nalakad ko pero wala pa rin akong ideya kung nasaang bahagi ng San Francisco ako napadpad.

Hindi ko alam kung anong lugar ito pero nahanap ko na lamang ang sarili ko sa isang masikip at madilim na daanan, madalas pa akong nakakita ng basurahan.

I winced when I felt the bruises on the undersurface of my feet.

Walking in six hours, nonstop, plus the heavy rain made my feet and legs drained. I was totally exhausted, and all that my body wanted for this restless and unnerving walk was to sit down and have some food to eat. The whole afternoon etiolated me.

I stopped on my tracks and sat down on the cold and wet floor in this narrow and dark path between two buildings, no people could see me here as I hid myself beside the large trashcan. Unlike the waste bin back in the Philippines where cats and dogs always ruined it to find food, the bad smell from the large waste bin here was not that strong because the garbages had thrown properly, without wastes scattered beside the bin.

Humiga ako sa matigas na sahig habang yakap ang mga tuhod, ang aking posisyon ngayon ay parang isang sanggol sa sinapupunan ng kanilang ina.

Kahit sa kabila ng nangyari ay iniisip ko pa rin na masuwerte ako at hindi ako pinagbuhatan ng kamay ni Damien, hindi niya nga lang siguro napigilan ang kanyang galit at hinawakan ako sa gano'ng paraan. Kaya siguro umalis siya agad dahil ayaw niyang masaktan ako.

Addicted Damien (Sartori #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon