Addicted Damien (Sartori #1)

Chapter 3

Chapter 3

Heartless

"No."

Nanlumo ako at unti-unti kong binitiwan ang matigas at maskuladong braso ni Damien habang naiiyak na tumingin sa banda ni Anastasia.

"A-Ang sama mo..." bulong ko nang binalik at inangat ko ang aking paningin kay Damien na ngayon ay nakababa pa rin ang malamig na tingin sa akin. "Mga inosente sila... You can't just hurt them-"

"Cecelion," he called, irritation was tailing from his authoritative voice, and I could see the obvious muscles on his arms tensed. Mabuti na nga lang at hindi niya hinawi ang kamay kong nakahawak sa isang braso niya, hinayaan niya akong hawakan siya kanina. "Take this girl back to her room at once. We'll leave this place in an hour."

Isang kamay ang muling humawak sa braso ko, hindi ko na kailangan pa'ng tignan kung sino ito dahil alam kong nakahabol agad si Cecelion sa akin.

"Come on, Saoirse. We don't want the boss angry at you, do we?" he said, tugging my arm, gently pulling me away from Damien.

"A-Ayoko, hindi ako aalis," umiiling ko pagtutol at sumulyap pa sa kinaroroonan ni Anastasia na ngayon ay nanghihinang pinapanood ang mga pangyayari.

Cecelion groaned in a cute way, before he leaned down at me.

"'Pag 'di kita naibalik sa kwarto mo, ako ang una niyang papatayin tapos isusunod ka niya kasama ang mga babae, kaya halika na," bulong nito sa malalim na boses, nananakot, mas mahaba pa talaga ang kanyang pasensya kesa kay Damien na magtatagal lang ng limang minuto.

I was hesitant for a minute when I tilted my head up to look at Damien, he wasn't looking down at me anymore at this moment. He was giving the man that attempted to inject me a grim expression.

Apparently, I couldn't be more scared of him this time. I knew that Cecelion meant what he said.

Glancing at Anastasia, I just weakly and silently gave her an apologizing look before I let Cecelion pulled me out of the room. I couldn't risk the women to die because of my stubbornness.

Dito sa labas ay nandito pa rin naman ang mga nakatambay na lalaki sa corridor at napangiwi na lamang ako, hindi dahil sa mga binabatong masamang tingin nila sa akin kung 'di ay sa ngayon ko pa naramdaman ang hapdi mula sa gasgas sa isang braso ko at lalo na ang mga paa kong patuloy na naglalakad sa magaspang na sahig.

Thankfully, Cecelion was holding me firmly on the other arm, not the injured one.

Nang nakabalik na kami sa silid ay 'di na nag-abalang isara ni Cecelion ang pinto, hinayaan niya itong nakabukas at nanatili siyang nakatayo sa tabi ng pinto, tila ay nagbabantay katulad ng ginawa ni Gabriella noon ngunit nakasara nga lang ang pinto.

Umupo ako sa dulo ng kama dahil ito lamang naman ang nag-iisang pwede kong mauupuan, maliban sa metal na upuan ni Damien ay wala nang ibang mauupuan dito, malamig din ang sahig kaya 'di rin ako pwedeng umupo roon.

"Dapat kasi sundin mo lagi ang inuutos niya," tila ay nangangaral ang paraan ng pagsasalita niya. "Mabilis uminit ang ulo no'n, at 'di mo magugustuhan 'yon."

Cecelion looked foreign too, he also had a little accent the way he speak and pronounce the word. I wondered how he learned how to speak my language. He didn't seemed scary, unlike Damien. Cecelion could have the absolute definition of cute, mayhap.

"Hindi ka ba natatakot sa kanya?" ito na yata ang unang pagkakataong nagsalita ako nang walang bakas ng takot at kaba sa boses ko.

"Susundin ko ba ang utos niya kanina kung hindi?" he asked back which was he also had a point.