Addicted Damien (Sartori #1)

Chapter 2

Chapter 2

Permission

Madaling araw nang nagising ako dahil sa pakiramdam na tila ay naiihi ako. Kahit na 'di ko nakikita ang nasa labas ay ramdam ko ang lamig na nagsasabing madaling araw pa, siguro ay madilim pa sa labas at hindi pa sumisikat ang araw.

Soundlessly, I got up from under the ash grey coloured duvet of the bed, shuffling it off my body as my head left the comfort and warmth of the soft pillows that was currently scattered around the bed, protectively around me, like it was trying to protect me from possible dangers whilst I was asleep.

"It's three, too early to wake up."

Napasinghap ako sa gulat at lumingon sa direksyon, sa kinaroroonan ng boses.

And there I saw the familiar silhouette of a tall, muscular but lean man submerged in the dark corner of this almost empty room.

The usual, he was sitting on his chair made of metal, in front of the table.

I wonder if he got some sleep? Or a nap?

No. Why did I care? I didn't care about him if he still sleep or not. That didn't changed my opinion and perspective about him. Whether I deny it or not, I knew for myself that I was scared, afraid of him.

Mabuti nga at kahit na natatakot ako sa kanya, matapos ang ilang oras na pag-iisip ay nakatulog din ako ng mahimbing, marahil ay dahil sa pagod at sa isang buong araw na natulog na nakaupo sa sahig at nakasandal sa pader.

"U-Um..." kinagat ko ang aking labi nang wala akong makapang salitang maisagot o maisabi rito hanggang sa 'di ko na talaga napigilan ang sabihin kung ano ang kailangang sabihin. "I need to relieve myself, where's the comfort room?"

I couldn't see any other door in this room, except for the only door that would lead us outside.

"Come here," malamig nitong utos.

Natatakot at nagdadalawang-isip man ay umalis ako sa kama, naramdaman ko kaagad ang lamig ng sahig sa talampakan ko nang nagsimula akong maglakad patungo sa madilim na parte ng silid, kung saan siya ngayon ay tumayo mula sa pagkakaupo.

Readjusting my vision from the dimness of this corner of the room, I stood in front of the table, in front of him.

Muntik na akong napasigaw nang isang marahas na kamay ang humawak sa braso ko at hinila ako patungo sa malapit na pader, naramdaman ko kaagad ang malamig na pader sa aking likod nang idiniin niya ang aking katawan doon.

Ang bilis ng nangyari at hindi ko ito nakita, marahas at mabilis ang bawat galaw niya ngunit ramdam kong sinigurado nitong hindi ako masasaktan.

He brought my hands over my head and pinned it against the wall as his large body figure cage me, cornered me, making it impossible for me to escape.

"Sinusubukan mo ba'ng tumakas?" bulong nito, ramdam ko ang paglapat ng malambot at mainit na labi nito sa tainga ko.

Sa hindi malamang dahilan ay nakaramdam ako ng galit. Inaakusahan niya akong tumakas? Hindi ba't kasalanan niya naman ito? Natural lang siguro na may plano akong tumakas dahil dinukot ako ng mga tauhan niya.

Pero sa oras na 'to ay hindi pa talaga pumasok sa isip ko ang planong tumakas.

"Hindi..." matapang kong sagot at pilit na pinapakawala ang mga palapulsuhan ko sa pagdiin niya nito sa pader. "Naiihi na talaga ako."

"Don't move," wala nang kasing tigas at higpit ang utos into nang naramdaman ko ang isang kamay nito na marahang idiniin nito sa ibabang bahagi ng tiyan ko.