Addicted Damien (Sartori #1)

Chapter 7

Chapter 7

Threatened

"A-Ano, tita?" Nauutal kong tanong, nagbabakasakaling mali ang aking narinig mula sa mismo kong tiyahin.

Why did I feel like she was hiding something from me? And why did my father got involved? Both of my parents were dead for Pete's sake, could not my father's soul have a peaceful rest?

"Pa'no kayo nagkita? Sinaktan ka ba niya? Inabuso? Sabihin mo sa'kin, Saoirse," sunod-sunod na tanong ni Tita Eleanor sa akin, mahigpit niya pa akong hawak sa magkabilang braso at marahang niyuyugyog. "Anong ginawa niya sa'yo?"

"Hindi niya naman ako sinaktan, tita..." Naguguluhan man ay sinagot ko pa rin ang king tiyahin, kumunot ang noo ko at 'di malaman kung ano ang gagawin. "Ano po'ng nalalaman niyo sa Papa ko? Pa'no mo po nakilala si Damien?"

Desperada siyang umiling na parang may gusto siyang gawin, parang gusto na nitong itakas ako habang nasa labas ng kwarto'ng ito si Damien.

Based from the look on her face, it seemed like she knew Damien, or got familiarized with his looks. And I guessed that Damien didn't have any idea that my aunt knew him, it seemed like he didn't even know my aunt.

How did it happen? My aunt looked really horrified and terrified at the sight of Damien in this place, with me.

"You don't know much about your father, Saoirse," the way my aunt's thin lips trembled at the mention of my late father made me almost burst into a cry. "Just listen to me, and stay away from that man."

Sa pagkakataong ito ay ako naman ang napailing, marahan at hindi katulad ng sa kanya na halos mabali na ang leeg nito kanina.

Kaya ba tumakas si Anastasia? Dahil may nakapaloob na dahilan kung bakit. Pero ano? Bakit? Hindi ko alam.

"K-Kahit na gustuhin kong umalis, tumakas at magpakalayo sa kanya, tita, 'di ko kaya..." I stuttered, remembering Damien's words that continuously echoed in my mind. "Mahigpit ang seguridad niya sa pagbabantay sa'kin. Nagpapasalamat na nga lang ako ngayon na pinagbigyan niya ako sa gusto ko."

"Gusto kitang tulungan, dahil ayokong matulad ka sa kapatid ko, sa mommy mo," mahina ang boses ni Tita Eleanor nang lalong humigpit ang pagkakahawak nito sa magkabilang braso ko. Parang natatakot ito na baka ay marinig siya ni Damien sa labas. Bakas ng pagtatanda nito ang pangungunot ng gilid ng mga mata nito, pero kahit gano'n ay nanatiling maganda ito sa porcelanang balat nito. "Pero sa pagkakakilala ko sa mga Sartori ay hindi sila basta-bastang mang-aangkin. 'Pag may inangkin sila, bagay man, lugar, tao o teritoryo, 'di nila ito nilulubayan hangga't 'di 'yon napapasakanila."

Kung gano'n naman pala ay paano ko lalayuan si Damien? Siguro ang alam niya ay nakilala ko lang sa paaralan ito at naging kaibigan. But she was wrong. I was abducted by his men.

"Pero, tita, hindi naman gano'n ang pakay niya sa'kin," I paused for a bit of seconds, biting my bottom lip before opening it up to speak with my trembling soft voice. "G-Gusto niya lang na bigyan ko siya ng anak bago niya ako papatayin."

Incredulously, her eyes widened like she just could not believe what she was hearing from me.

"Maniwala ka sa'kin, Saoirse." Malinaw kong naririnig sa kanyang mahinang boses at nakikita sa kanyang kumikislap na mga mata dahil sa luha ang pag-aalala nito para sa akin. "'Di ka niya papatayin, ang mga taong may galit sa kanya ang maghahabol at papatay sa'yo."

Napakurapkurap ako. "Anong ibig mo'ng sabihin, tita?"

"Sinabi mo'ng mahigpit ang seguridad ng pagbabantay sa'yo 'di ba? 'Di lang 'yon dahil sa paniniguro niyang 'di ka makakatakas," she explained in a hushed tone where even the mosquitoes, rats and cockroaches could not hear it. "It was his way of keeping you safe."