Dusk till dawn

Haneul's diary page sixteen

🍀

Çok ağrım var Chan, çok. Bu da beni korkutuyor. Ölecek olmam gerçeği, tuhaf hissettiriyor. Şuan buradayım, ama bir bakmışsın yarın yokum. O kadar zaman sonra, şimdi öleceğimi kabullenmek istemiyorum. 

Daha 1 hafta önce, 'öleceğim ve her şeyden kurtulacağım' diyordum. Ne değişti bilmiyorum. Kendimi oldukça zavallı hissediyorum. Hastalığım boyunca böyle ağrılar asla çekmemiştim. Sanırım bu bana Tanrı tarafından gönderilen, bir işaret. Zamanın doluyor diyor bana... 

Acaba ben şuan burada ağlarken, sen gülüyor musun? insan sevdiğini hisseder derler. Sen, beni ağrı çekerken hissediyor musun? Ah, doğru unutmuşum sen beni artık sevmiyorsun değil mi? 

Kendimden özür dilerim. Kırmamak için, kırıldığım için. Küçücük olayları "dev" yapıp boş yere kendimi üzdüğüm için. "Bir dakika" düşünmemi hak etmeyen şeyleri, "aylarca" düşündüğüm için. 

Güçlü olmak uğruna, güçsüzlüğü yaşamayı unuttum için. Değişmeyecek insanları değiştirmeye çalışıp kendimi yorduğum için. Bittiğini kabullenemediğim şeyleri tekrar başlatmaya çalıştığım için.

Kötü olan insanları, inatla iyi sanmaya devam ettiğim için; Özür dilerim. Hem de çok...