𝗕𝗮𝗯𝘆 𝗝𝗲𝗼𝗻 [ 𝐕𝐊 ]

7

( Z )

နံနက္စာစားဝိုင္းအတြင္း၌ ေအးစက္ေနေသာေလထုမွာစိမ္းသက္စြာျကီးစိုးလို့ေနတယ္။ ေမေမနွင့္အန္ကယ္ကင္မ္သည္ သူ့မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထိုင္ေနသလို ကင္မ္ထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့ထိုသူကေတာ့ သူ့ေဘးတြင္ထိုက္လ်က္ တိတ္ဆိတ္စြာမနက္စာစားလို့ေနတယ္။ သရဲလိုမ်ိဴးမနက္စာစားေနတဲ့ ထိုသူေျကာင့္ ေပါင္မုန့္ေတာင္ခပ္လန့္လန့္နွင့္စားေနရတာ အမွန္ပင္။

' လက္သက္သာရဲ့လား သားဂ်ြန္ '

တိတ္ဆိတ္မူ့ကိုျဖိဳခြဲလိုက္သည့္စကားသံက အန္ကယ္ကင္မ္၏အသံခပ္ျသျသသာျဖစ္တယ္။

' ဟုတ္ သက္သာပါတယ္ အန္ကယ္ '

' ေက်ာင္းပ်က္တာဘယ္နွရက္ရွိေနျပီတုန္း စာေတြေရာလိုက္နိုင္ရဲ့လား '

' ၅ရက္ေလ အန္ကယ္...စေန တနဂၤေႏြခံလိုက္ေတာ့ ၇ရက္  မမွီလိုက္တဲ့ စာေတြကို က်ြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအကုန္ကူးေပးထားတာ ဟီးဟီး '

' ဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္းကေကာင္းလိုက္တာ...အိမ္ကိုအလည္ေခၚခဲ့လို့ရတယ္ေနာ္ သားဂ်ြန္ ျကားလား '

' ဗ်ာ တကယ္လား... '

မ်က္ဝန္းဝိုင္းေလးျဖင့္ေမးလာေသာ ဂ်ြန္ေျကာင့္ ကင္ဆိုဟီးျပံဳးလ်က္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္

' ရက္စ္ ! အန္္ကယ္က ခ်စ္စရာျကီးဗ်ာ '

' ေဟာဗ်ာ ဟဟ '

ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ဦးေလးဂင္ေတာင့္ ဂ်ြန့္ကိုျကည့္ကာ သေဘာတက်က်ရယ္လို့ေနတယ္။ ဒီလိုခ်စ္ေမႊးေလးကို ဘယ္သူကမခ်စ္ပဲေနနိုင္မွာတဲ့တုန္း။

' က်ြန္ေတာ္အန္နာနဲ့ျပန္ေတြ့ေနတယ္ '

ေပါင္မုန့္အား ခက္ရင္းျဖင့္ထိုးဆြလ်က္ခံတြင္းထဲထည့္ဝါးကာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျပာလာေသာ ထယ္ေယာင္း စကားမွာ အန္ကယ္ကင္မ္၏ရယ္သံတို့ ရုတ္ခ်ည္းရပ္စဲလို့သြားတယ္။ ဦးေလးဂင္သည္လည္း ထိတ္လန့္သည့္ဟန္နွင့္ ထယ္ေယာင္းကိုေငးျကည့္လာပါေတာ့တယ္။

' ဘာေျပာတယ္ မင္းအမွတ္မရွိဘူးလား ! '

အေဖ့စကားျကားေတာ့ သူတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ အင္း အမွတ္မရွိဘူးပဲဆိုရမလားေပါ့။