SWAMP

1.BÖLÜM

İnsan aynı anda hem karanlığı hem de aydınlığı yaşayabilir mi?

_ Geçmiş olsun. Umarım bir daha bu lanet yere düşmezsin.

Bu dediği şeyle gözlerinin içine acınacak bir hal ile baktım.

_ Emin ol dışarı dünya daha berbat. Umarım... yine düşerim.
Ve sonsuza kadar burada kalırım.

_Sen delirmişsin dostum. Kim ister hapishane köşelerinde ailesiz yaşamayı?

_ Ben.

Gardiyan daha fazla laf yetiştiremeyince eşyalarımı elime tutuşturduktan sonra "sıradaki!" deyince çıkış kapısına vardım istemeyerek.

_ Geçmiş olsun.

Dedi kapıdaki görevli.

Kapıyı bana açıp gitmemi bekledi.

Çıkmadan şöyle bir etrafa baktım. Hapishane girme sebebim film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti

Flashback

_ Durmuyor! Kahretsin yapamıyorum!

Ayağımla tüm gücüyle frene basıyordum. Ama durmuyordu.

Frenin durmaması, önüme babamın şirket ortağının çıkması, ona çarpmam, adamın yere taklalar atarak düşmesi, ve benim direğe çarpıp arabamın durması, başımdaki kanayan  yaradan sağlam çıkmam...

Sadece 10 saniyeydi.
10 saniye...

Babama frenlerinin tutmadığını kendimi parçalarcasına anlatmaya çalışmam ama babam beni dinlemeyip polislere vermesi.

Düşündüm de,ne acı...

Normal bir baba olsaydı belki de suçu üstlenirdi, ya da para verip cezadan kurtarırdı.

Hayır o öyle yapmadı.
" O cezasını çekmeden bu eve girmeyecek. Bu  çocuğun takıntılı hastalığı yüzünden başımıza gelmeyen kalmayacak!"dedikten  sonra ne annemin dedikleri ne de abimin dedikleri babam için bomboştu.

Hakim3 yıl hapse ve 500.000 won para cezasına çarptırıldığımda annemin kalp krizi geçirdiği ve apar topar hastaneye götürdüklerini de hatırlıyorum.

flashback

Onu hastahaneye beni hapse...
Hangi anne yüreği buna dayanır?

Keşke ben ölseydim dedim o anları yaşadığımda.
Keşke ölseydim de mahkemelerde sürünmeselerdi benim yüzümden diye.

Gözlerimi kapatıp derin nefes alıp verdim.

_Yeni hayat...ha Jimin...

_Geçmiş olsun efendim. Babanız sizi bekliyor. Buyurun.

Uzun süredir  yanımızda çalışan babamın sağ kolu derecesine gelmiş koruma, bana arabanın kapısını açıp geçmemi bekliyordu.

Eşyalarım alınırken arabaya bindim. Kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapattım.

Maziler aklıma gelince  sol gözümden bir damla geldiğini hissettim.

22 yaşında hapse girdim yaşıtımdakiler sevgilileriyle ya da arkadaşlarıyla sahile, sinemaya ya da başka yerlere giderlerken.

Arkadaşlarım olayı öğrendiklerinde bana katil gözüyle bakmışlardı. Annem hariç diğerleri gibi...

Şimdi kendime daha çok sinirlendim. Bu zamana kadar neden öldürmeyi denemedim?