The Stray Kids of Edogawa Rampo

Twelve

TWELVE

"HAHAHAHAHAHA!" Tumawa ako ng malakas saka binato sa lamesa ang mga baraha ko. "Uno mga boi!"

Tinapon nung kalaro ko 'yung plastic cup na pangtagay namin. I grinned and crossed my legs as they all glared at me. If looks can kill, baka namatay na ako. "Putangina naman, hindi na kami nanalo-nalo ah! Nandadaya ka 'no?!"

"Ginagago mo ba kami?!"

I took a sip from the petty plastic cup and eyed them. Meh, red horse? Mga mahihinang nilalang. "Alam mo, magpasalamat nalang kayo at 'di ko kayo nilalayasan kahit na nakakalabas ako ng selda ko," turo ko sakanila at 'di naman sila umimik, "Dahil kung hindi, pupugutan kayo ng ulo ng mga amo niyo.

Umiling-iling nalang sila at bumalik sa pagtagay. I rolled my eyes and hanged my head back on my chair. Hmm, how many days has it been since they abducted me. If I can remember it correctly, it has been three days. Walang masyadong bintana ang kwarto kung saan ako nakakulong at kung may pintuan man wala naman akong nakikita na kahit ano, so it has almost been impossible for me to tell the time. Kung 'di pa dahil sa mga onting siwang sa kwarto, o crack sa pader, 'di ko malalaman kung umaga ba o gabi.

"Hoy, ikaw," tawag sa'kin nung kainuman kong semi-kalbo. By the way, sila 'yung mga bouncer na nagbabantay sa'kin sa selda. Since lagi naman akong nakakalabas sa kulungan ko kahit anong gapos nila sa'kin, sila nalang rin ang sumuko at nakipag-inuman nalang sa'kin. "Ano ba talagang plano mo?"

"Anong plano?"

"'Wag kang magmaang-maangan. May plano ka 'no?"

Umirap ako sa kaniya, "Ano ngang plano? Life plan? Business plan?" I said sarcastically, "Kailangan ko ba 'non?"

Ngumisi sa'kin 'yung isang bouncer na may muscle sa noo, iiwan ko nalang sa imahinasyon mo kung anong hitsura niya, "Bata, ilang taon na kami sa industriya—"

"Sabi na mga stuntman kayo eh."

"Bubunutan kita ng dila 'pag 'di ka nanahimik," pinanlakihan niya ako ng mata. "Mga beterano na kami dito, alam na namin takbo ng mga kapwa namin kaya 'di mo na kami maloloko."

The other guy leaned towards me, "Kung nakakalabas-pasok ka ng selda mo, bakit 'di ka pa tumatakas?"

I looked at them in amusement and grinned to myself. They're right. I should be making them curious and curious about my personal intentions. Simula nang araw na 'yon, mas pinag-igtingan nila ang pagbabantay sa'kin. Ginapos nila ako, piniringan, kinandado. Lahat na. They stopped torturing me though, they started to fed me, give me water, let me use the toilet and stuff. Pero kahit kailan, they never succeeded on confining me on a certain place. I always find ways, ways to get out. Parang BDO lang. At alam ko din na nagiging kunsumisyon ako, hindi dahil sa nakakalabas ako ng selda, kundi dahil sa hindi ako tumatakas.

"At bakit naman ako tatakas? May libreng pagkain, kape at empanada sa hapon, 'di ako nagbabayad ng bill at nakakapaginom ako ng walang gastos. So bakit ako tatakas?!" I told them. "I might not look like it, but I love free stuff. Ano bang pake ko kung sa selda ako natutulog?"

They narrowed their eyes on me. 'Di sila naniniwala parang mga tanga. Like 60 % of my reason was all because of that, istg. "Gago ka talaga."

"Tsaka 'pag tumakas ako 'di ba't problema niyo 'yun?" nginisian ko sila, "Inaalala ko lang kayo mga vro."

"Oo nalang, tangina mo."

"Mag-tong its nalang tayo."

"EH! Putangina," reklamo ko, "'Di nga ako marunong!"