Baba Hasreti

~5.bölüm~

   Bir hayaliniz varmı? Elbette vardır, herkes gibi seninde bir hayalin vardır. Bu satırları okaman ve hâlâ okumaya devam etmen hâlâ bir ışık olduğuna inandığın içindir. Ve bence de ışıklar daima seni doğru yere götürecektir, her zaman. Karanlık bir odada gözlerini kapattığında yine de rengarenk ışıkları  görebiliyorsan, hâlâ bir umudun vardır...

Annem akşam yemeği hazırlıyordu yanına gittim.
  
"Anne çok acıktım, ne zaman yemek hazır olur?"

   "20-25 dakika sonra kızım."

   "Tamam anneciğim. Ben odama çıkıp resim çiziyim yemek hazır olana kadar."

   "Tamam Rabia." odama çıktım ve bir resim çizmeye başladım. Resimde annem, babam ve kendimi çizecektim. Başladım, bitirmek üzereydim ki annem bağırdı.
  
   "Rabia yemek hazır."

   "Geliyorum anneciğim." yemek yemek için aşşağa indim.

   "Anne, öğretmenimle hiç konuştunmu?"

   "Evet, anneciğim herşeyi anlattım. Ve birde yarın okul gezisi varmış."

   "Aaaa keşke bizde katılabilseydik."

   "Ve bizde gidiyoruz. Öğretmenin "Eğer iyi hissediyorsanız sizde katılabilirsiniz. Rabia içinde iyi olur." dedi, kabul ettim.

   "Yaşşaaasınn, bizde gidiyoruz. Anne nerde, ne zaman, ne gezisi, orda ne yapıcaz, saat kaçta?"

   "Gezi yarın, ve mutlu olacağın bir şey daha diyeceğim geziye babanda geliyor."

   "Neee? Babamdamı geliyor? Yaşasınn."

(Yazarın anlatımıyla.)

   Küçük, altı yaşındaki bir kız çoçuğunun mutluluğu bu. Bir çocuğun hayali ne olabilir ki? Oyun oynamak, istediği kadar abur cubur yemek, arkadaşlarıyla oynamak, oyuncak almak, anne ve baba sevgisi...  Küçücük bir şeyden bile mutlu olurlar.

                     (Rabia'nın anlatımıyla.)

   "Evet kızım şimdi git uyu dinlen yarın sabah gidicez."

   "Tamam anneciğim, iyi geceler."

   "İyi geceler." Odama çıktım.     İnanabiliyormuydunuz? Ben, babam, annem geziye gidecektik. Biz ailecek geziye gidecektik. Biz aile olduk. Yarın ailecek geziye gidecektik. Şimdi ben bir yanında annesi, bir yanında babası olan çocuk mu olucaktım? Keşke hemen sabah olsa...

   Bunu derken uyuya kalmışım, ve sabah olmuş. Elimi, yüzümü yıkayıp koşarak mutfağa gittim. Ama annem mutfakta yoktu. Oturma odasından sesler geliyordu, oturma odasına doğru giderken annemin sesini duydum. "Rabia, çok mutlu olucak." diyordu. Kime diyordu? Aaaa, babam gelmiş.

   "Baba, ne zaman geldin?"

   "Günaydın kızım, az önce geldim."

   "Rabia hazırlan geziye geç kalmak istemezsin. Diye düşünüyorum."

   "Tamam anneciğim." Odama çıktım ve üstümü değiştirmek için dolabımı açtığım sırada. Aaa, onlar ney? Dolabım hediye paketleriyle doluydu... Hemen açmaya başladığım sırada, annemle babam geldi.

   "Sana küçük bi' hediyemiz." dedi babam.

   "Çok, çok, çok teşekkür ederim."

(Yazarın anlatımıyla.)

   Rabia'nın arayıp bulamadığı eviydi orası. Aslında "Evin neresi?" sorusuna cevap verirken. Evinin değil ailenin, sevdiklerinin yanının, mutlu olduğun yeri göstermeliyiz. İşte tam o zaman bulmuştu Rabia. Şimdi cevap verebilirdi. "Evini buldunmu?" sorusuna "evet" diye.

(Rabia'nın anlatımıyla.)

Çok mutluyum, inanabiliyormusunuz? Annem ve babam yanımda...

   İşte tam o an dedim.
   "Ben, çok mutluyum."

   "Hadi, kızım hazırlan gel."

   "Hemen geliyorumm." O kadar çok hediye paketi var ki hangisinden açmaya başlayacağımı bilmiyordum...

   "Hazırım anneciğim, babacığım."

   "Hadi gidelim, saatte yaklaşıyor." Asansöre binip, aşşağa indik. Ben arabayla gideceğiz zannediyordum ama yürüyerek gidecekmiş. Yürümeye başladığımız sırada bir elimden annem, bir elimden babam tuttu. İşte şimdi gerçekleşti hayallerim, işte şimdi mutluyum diyebilirim.

   Her ne olursa olsun hayalleriniz bir gün gerçek olucaktır, buna inanın imkansız bile olsa pes etmeyin. Ben buna inandım ve şimdi yaşıyorum hemde hayal bile edemediğimden daha güzel bir hayatı.

   "Çok heyecanlıyım ne zaman orda oluruz?"

   "Çok az kaldı kızım. Az sonra orda oluruz."

   "Geldik burası, bu ev."

   "Anne biz geziye gitmiyecekmiydik?"

   "Sabret kızım, hadi içeri girelim." Heyecanla içeri girdiğim sırada. Büyük bir alkış ve "doğum günün kutlu olsun." diye bağıran arkadaşlarım, teyzemler, anneannem, dedem, öğretmenim. Herkes burada bugün benim doğum günüm...

   Çok şaşırdım, çok mutlu oldum. Koşarak anneme ve babama sarıldım.

   "Hadi Rabia, mumları üfle." Mumları üfledikten sonra konuşmaya başladım. Aslında ne dersem duygularımı ifade edebilirim bilmiyorum, ama çok mutlu olduğumu anlatmak istedim.

   "Beni çok ve çok mutlu ettiniz. Çok teşekkür ederim. Hepiniz iyiki varsınız."

Önce annem ve babam, sonra sırayla teyzem, anneannem, dedem, arkadaşlarım ve öğretmenim doğum günümü kutlayıp hediyemi verdi. Herkes beni o kadar mutlu ettiki...

(Yazarın anlatımıyla.)

   Doğum günü partisi, hediyeler Rabia'yı çok mutlu etti. Evet ama daha mutlu olduğu şeyi hepimiz tahmin edebiliriz bence. Onu daha mutlu eden babasıydı. Yıllar sonra pastasını üflerken dileği değişmişti her zaman."Annemle babamla çok mutlu olmak istiyorum." Derken bu sefer değişmişti. Çünkü dileği gerçekleşmiş annesi ve babasıyla çok mutluydu...