~2.bölüm~

222 16 7
                                    

                     (Yazarın anlatımıyla.)

Hayatta her ne yaşanırsa yaşansın değeri ayrı olan şeyler, heyecanı hiç bitmeyecek çok şey vardır.

(Rabia'nın anlatımıyla.)

Bugün okulda bazı arkadaşlarım babasıyla gelmişti ve ben babamı hâlâ merak ediyordum aslında hiç aklımdan çıkmıyordu. Ama annem hiçbir şey söylemedi ve sorsamda demiyordu.

   Sabah oldu ve ben tüm gece babamı düşündüm artık anneme her ne olursa olsun sorucaktım ve gittim.

Geldim kendim attım o çukura kendimi...
Kendim kendimi bitirdim...

   "Anne, babam nerede neden benim babam yok?"
Annemin gözleri doldu ve oturdu sanırım artık anlatacaktı.

   "Rabia kızım, baban sen çok küçükken senin doğmanı istememişti. Ve sen küçükken bizi terk edip gitti."

   "Ne?" kendimi tutamayıp ağlamıştım. 

   "Bir gün hastaneye gittim, hamile olduğumu öğrendim çok sevindim  hemen babanı aradım sevinçle "hamileyim" dedim, baban sevinmemişti bir şey demeden telefonu kapattı. Ben şaşırdığı için öyledir diye düşündüm ama aslında istemediği içinmiş. Akşam eve geldi ve dedi ki "Bebeği aldıralım." ben şok olmuştum ve ne yapacağımı bilmiyordum. Ben durdum ve "hayır!" dedim. Baban evden gitti ve 4 ay boyunca hiç gelmedi. Sen o zaman daha doğmamıştın ve ben 7 aylık hamileydim..."
 
   Duyduklarım neydi? Benim babam beni istememişti. Benim babam beni sevmiyordu.
Bu adam kimdi? Hiçbir zaman normal çocuklar gibi, bir elimden annem, bir elimden babam tutup yürüyemiyecek miydim? Birçok hayalim yoktu artık, sadece tek hayalim vardı;babamın ve annemin elinden tutup yürümek. Acaba bir gün gerçek olacak mıydı, yoksa hiç hayalim olmayacak mıydı?

   Çok şaşırdım anneme cevap vermeden odama gittim. Hâlâ duyduklarıma inanamıyordum, nasıl olabilir böyle bir şey. Ben babamı istiyordum, ben babama sarılmak istiyorum tıpkı her çocuk gibi...

Baba HasretiHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin