Episode 2 (zawgyi)

1.5K 90 1
                                    


သူကဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့ကိုေစာ္ကားေျပာလိုက္တာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ငါ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရ႔ွမွာေပါ့။ ငါကလဲစားပြဲကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ရန္ျဖစ္လို႔အသင့္ျပင္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုေတာင္ xxx (1) ကံဆိုးတာလဲ။ အဲ့ခ်ိန္မွာပဲတရုတ္စာသင္တဲ့ဆရာမက၀င္လာၿပီး သူ႔ကိုေခၚသြားတယ္။ ခုနကျဖစ္ပ်က္သြားတာကို ဆရာမကစိတ္၀င္စားတဲ့ပံုေတာင္မျပဘူး။

ငါေသခ်ာေပါက္လက္တံု႔ျပန္ျပမယ္။

ငါေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္ထိေစာင့္တယ္။ သူကတစ္ေယာက္ထဲအိမ္ျပန္ေနက်ပဲ။ လမ္းေပၚမွာလဲလူသိပ္မရိွဘူး။ ငါ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကိုလမ္းပိတ္ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စကား​နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလြတ္လမ္းမေပးပဲ ဘယ္သူမွသြားေလ့မရိွတဲ့ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာကိုဆြဲေခၚသြားၿပီး ေကာင္းေကာင္းေလးရိုက္ႏွက္ပစ္လိုက္တယ္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္မိုက္လိုက္လဲ။ ငါ့မ်က္ႏွာေတာင္ျပစရာမလိုဘူး။ ဒါက ငါ LaoDa ရဲ့ဟိတ္ဟန္ပဲ။ ငါလဲစိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ဘာေတျြဖစ္သြားခဲ့လဲဆိုတာကို အဖြဲ႔ထဲက အရက္စက္တတ္ဆံုးလက္ေအာက္ငယ္သားျဖစ္တဲ့ WangXiaoYong ကိုေမးလိုက္တယ္။ သူကေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႔ျပန္ေျပာျပတယ္ "LaoDa က်ေနာ္တို႔အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ရဲ့အသားမ်ားတဲ့ေနရာကိုေရြးၿပီးရိုက္တယ္။ ရိုက္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ဖို႔ေတာင္စဥ္းစားၿပီးေတာ့ သူ႔အက်ီေတြကို ျပန္ဆန္႔ေအာင္ေတာင္လုပ္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကသူ႔ကိုေျပာခဲ့ေသးတယ္ 'အခုဘယ္သူမွမင္းကိုအရိုက္ခံရတယ္လို႔ထင္မွာမဟုတ္ဘူး အကယ္၍မင္းသာငါတို႔ကိုတစ္ခုခုျပန္လုပ္ခဲ့မယ္ဆို မင္းရဲ့လက္နဲ႔ေျခေထာက္ကိုျဖတ္ပစ္မယ္လို႔ငါကတိေပးတယ္'" လို႔ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တယ္။

ငါလဲဆက္ေမးလိုက္တယ္ "အဲ့ေကာင္စုတ္တစ္ခုခုေျပာေသးလား?"

WangXiaoYung က ခဏစဥ္းစားလိုက္ၿပီးေခါင္းခါျပတယ္။ "ဟင့္အင္း သူကအသံကိုလံုး၀မထြက္ဘူး"

"လံုး၀အသံမထြက္ဘူး??" ငါနည္းနည္းေတာ့လန္႔သြားတယ္။ "သူ႔ကိုလႊတ္ေပးဖို႔...ဒါမွမဟုတ္...နည္းနည္းပါးပါးက်ိန္ဆဲတာတို႔ေတာင္မလုပ္ဘူးလား?"

"အကယ်၍များအချိန်ကငါတို့စတွေ့တုန်းခဏတာမှာရပ်နေခဲ့မည်ဆိုသာလျှင်"[translation]Where stories live. Discover now