"အကယ်၍များအချိန်ကငါတို့စတွေ့တုန်းခဏတာမှာရပ်နေခဲ့မည်ဆိုသာလျှင်"[translation]

Episode 11 (zawgyi)

ငါ အေမရိကကိုသြားဖို႔အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။ မသြားခင္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငါသူ႔ကိုတစ္ႀကိမ္ေလာက္သြားေတြ့ခ်င္ေသးတယ္။ သြားခဲ့ရင္ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ ဘယ္ေတာ့မျွပန္လာျဖစ္မလဲဆိုတာငါမသိဘူး။ အဲ့အခ်ိန္ေတြဘယ္ေတာ့မွေရာက္လာမလဲဆိုတာလဲငါမသိဘူး။ အဲ့အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရင္လဲ ဒီေျပာင္းလဲမႈမရိွတဲ့ၿမိဳ႔ေလးမွာ အခ်ိန္ကငါ့ရဲ့တည္ရိွမႈကိုတိုက္စားသြားေလာက္ၿပီ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ငါခန္႔မွန္းမိရသေလာက္ ငါသူ႔ကိုျပန္ေတြ့ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲလိမ့္မယ္။ ငါဒုကၡအနည္းငယ္ခံၿပီးစံုစမ္းလိုက္တဲ့အခါ သူကဒီၿမိဳ႔နားမွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ အဲ့ေနရာက၂နာရီေလာက္ပဲေဝးတဲ့ေနရာေလးမွာေပါ့။ ငါကားေပၚမွာထိုင္လိုက္ၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ငါကသူနဲ႔အၿမဲနီးေနလ်က္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲသူနဲ႔ေဝးေနတယ္လို႔ခံစားေနရတာလဲ။

ငါေနာက္ဆံုးေတာ့သူ႔ကိုထပ္ေတြ့ႏိုင္ခဲ့ၿပီပဲ။

ငါတို႔ျပန္ေတြ့ၾကတဲ့အခါ အေျခအေနကငါထင္ထားသလို ကသိကေအာက္ေတာ့ျဖစ္မေနခဲ့ဘူး။ ငါတို႔ကေရေရရာရာမရိွပဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေယာင္ဝါးဝါးစကား​ေတြအျပန္အလွ​န္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါေတြးေနမိတာက သူငါ့အေပၚအမုန္းေတြေပါက္ဖြားခဲ့စဥ္ကထဲကဆိုရင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ အခ်ိန္နဲ႔အမ်ွအဲ့အမုန္းေတြေလ်ာ့မ်ားသြားမလားလို႔ငါေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါကေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါကသူ႔ဘဝမွာ အျမန္ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ခရီးသြားတစ္ေယာက္လို ဒါမွမဟုတ္ သူအၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ေပးသင့္တဲ့သူမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါ့ကိုတံဆိပ္တပ္ထားေလာက္ၿပီ။ ငါတို႔၂ေယာက္ထဲသီးသန္႔ရိွေနေပမယ့္ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးမူမမွန္တာရိွတယ္လို႔ ငါမေျပာႏိုင္ဘူး။ သူကစိတ္၀င္စားျခင္းမရိွပဲ ေငးငိုင္ေနတဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္။ ငါတို႔ရဲ့ဆက္ဆံေရးကသာမန္လိုပဲ မေတြ့ရတာအေတာ္ၾကာေနတဲ့ေက်ာင္းအတန္းေဖာ္ေတြေတြ့ေနၾကသလိုပဲ။

အဲ့ေန့ကငါသူ႔အိမ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲေနပံုပဲ။ သူ႔ပံုစဲအတိုင္းပဲ သန္႔ရွင္းၿပီးသပ္ရပ္ေနတယ္။ ငါသူ႔ဆီလာဖို႔ဘယ္ေလာက္ခက္ခက္ခဲခဲလက္မွတ္၀ယ္ခဲ့ရတယ္လို႔က်ယ္ေလာင္စြာေျပာေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒါေတြကအေရးႀကီးတာလဲမဟုတ္ပါဘူး။ သူကတိတ္တိတ္ေလးနားေထာင္ေနတယ္။ သူေသခ်ာဂရုစိုက္နားေထာင္ေနတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အာရံုပ်ံ့လြင့္ေနတာလဲမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ငါေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာသူကေမးလာတယ္။ "အနာဂတ္မွာမင္းျပန္လာဖို႔အစီအစဥ္ရိွလား။"