"အကယ်၍များအချိန်ကငါတို့စတွေ့တုန်းခဏတာမှာရပ်နေခဲ့မည်ဆိုသာလျှင်"[translation]

Episode 5 (unicode)

ငါ့နေရာမှာငါကျကျနနထိုင်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စာအုပ်ဖတ်နေချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။ ငါအနောက်ဖက်ကိုတိတ်တဆိတ်ဝေ့၀ဲကြည့်လိုက်တော့ သူတကယ်ဘဲပျောက်သွားတာဘဲ။ တစ်ဖက်မှာတော့ WangXiaoYong ကအနောက်တံခါးကနေခိုးကြောင်ခိုးဝှက်၀င်လာတာတွေ့လိုက်တယ်။

အတန်းချိန်ပြီးတဲ့ထိစောင့်ရတာကညှင်းပန်းရာကျတာဘဲ။ငါ WangXiaoYong ကိုမျက်လုံးနဲ့အချက်ပြလိုက်တော့ သူငါ့နားကိုလျှောက်လာပြီး သူ့ရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကိုမဖုံးကွယ်နိုင်ပဲ ငါ့နားကိုတိုးတိုးကပ်ပြောခဲ့တယ်။
"LaoDa ကတော့တကယ့်ကိုကျွမ်းကျင်ပညာရှင်ဘဲဗျာ။ ဒီကောင့်ကိုဖျက်ဆီးအဓ္ဓမပြုကျင့်ရုံဘဲမဟုတ်ဘူး။ မောင်းတောင်ထုတ်နိုင်ခဲ့တာဘဲဗျ"

ငါတုန်လှုပ်သွားခဲ့တယ်။ "ဘာဖြစ်လို့လဲ။"

WangXiaoYong လဲဒါကအနည်းငယ်ထူးဆန်းတယ်လို့ခံစားမိတယ်။ "ဒါဆို LaoDa ခွင့်ယူထားတဲ့ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာမသိသေးဖူးပေါ့။ အဲ့ဒီကောင်ကသူ့မိဘနဲ့ဆရာမ Liu ကိုဘာပြောခဲ့လည်းဆိုတာတော့ ကျွန်တော်လဲမသိဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ
ဒီကောင်အခုတော့ဘေးခန်းကိုပြောင်းသွားပြီ။ ကျွန်တော်ကြားတာတော့ အဲ့ဒီကောင်ကကျောင်းပါပြောင်းချင်ခဲ့တာတဲ့။ ဒါပေမဲ့ ပြောင်းခွင့်တော့မရခဲ့ဘူး။ဆရာမ Liu ကတော့ အတော်လေးစိတ်ဆိုးခဲ့တာ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ အဲ့ဒီကောင်ကသူမရဲ့တပည့်အလိမ္မာတွေထဲကတစ်ယောက်ဘဲလေ...ဟဲဟဲ"
ငါ့ရဲ့နှလုံးကစည်းချက်မညီခုန်နေခဲ့တယ်။ ဒါကပျော်ရွှင်မှုလား စိတ်ပျက်မှုလား ဆိုတာငါမပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒါကအရမ်းကိုရှုပ်ထွေးနေတယ်။WangXiaoYong ကစာအိတ်တစ်အိတ်ကိုထုတ်ပေးပြီး ငါ့ကိုထူးထူးဆန်းဆန်းပြောခဲ့တယ်။
"ဒါကအဖိုးတန်ရတနာဘဲ။အိမ်ပြန်သွားပြီးဖြည်းဖြည်းချင်းအရသာခံလိုက်ပါ။"
ငါစာအိတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ခဲ့တယ်။ ဒီစာအိတ်ကမီးခဲလိုဘဲငါ့လက်ချောင်းတွေကိုပူလောင်စေခဲ့တယ်။ဒါကြောင့်ငါဒီစာအိတ်ကို ငါ့လွယ်အိတ်ထဲထိုးထည့်ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီနေ့ကတမင်တကာပဲဖြစ်ဖြစ်၊မရည်ရွယ်ဘဲနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ကော်ရစ်တာတလျှောက်လမ်းလျှောက်ပြီးဟိုဟိုသည်သည်ကြည့်ခဲ့တယ်။ ငါဘာကိုကြည့်ချင်ခဲ့တာလည်းဆိုတာ ငါမသိခဲ့ဘူး။ ငါနေ့ရက်တိုင်းကိုအမှတ်တမဲ့နေပြီးကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။တစ်ယောက်ယောက်ကစကားလာပြောရင်လည်း တခြားကမ္ဘာကလာတဲ့ မရေရာတဲ့ပုံရိပ်ယောင်လိုဘဲထင်ရတယ်။