Gözlerim dolmuştu uzun süren bir sessizlikten sonra artık göz yaşlarımı tutamıyordum. Saçımı bir yana attı ve biraz daha yaklaştı. Artık onun ne olduğunu biliyordum. O, o bir vampirdi
Jennie'den Yataktan kalkıp balkona ilerledim. Odamdan girilen küçük bir balkon vardı. Orası küçüklüğümden beri bana hep huzur vermişti. Küçükken korkululara sıkıca tutunup uçtuğumu hayal ederdim. Her adım attığımda daha çok heyecanlanıyordum. Nedenini bilmiyorum. 'isimsiz' diye adlandırdığım o kişi birazdan karşımda olucaktı. Konuştuğumuz süre boyunca hep yüzünü hayal etmeye çalışmıştım ve şimdi onu görücektim. Balkonun kapısına geldiğimde bir kaç saniye boyuca öylece bekledim. En sonunda kapını tokmağına çevirip kapıyı açtım. "Taehyung"
Yere odaklanmış gözlerini bana çevirdi gözleri kızarmıştı. Saatlerdi ağladığını tahmin etmek zor değildidi. Hızlıca yanına ilerledim balkon büyük olmadığı için bir kaç saniye bile sürmemişti. Elim otomatik olarak yüzene gitmişti. Onu böyle görmek beni üzüyordu ilk defa yüzünde bir duygu vardı ve daha göz yaşları bile kurumamıştı. Bir anda kolların belime doladı. Çok sıkı tutuyordu. Yüzünü görmesemde benden saklamaya çalıştığı hıçkırıklarını duyuyordum. Kalbimin acıdığını hissetim İçeri geçtiğimizde ona bir bardak su getirdim "Daha iyimisin" "Hımhım" "Anlatmak ister misin?" Hızlıca Yüzünü bana döndürdü. Adem elması haraketlendi be bir süre yüzümü inceledi. " Şey, Rosè sana bahsetmiştir. Jimin hakkında, bir şey söyledi mi" "Vampir olduğunu mu? Evet söyledi" "İşete, ben orta okulun ilksenesin bir vampir tarafından ısırıldım" Tshirtünü biraz çekip yara izini gösterdi. "Ve evden ayrılmam gerekti. Hiç bir şey söylemeden bir gece evden kaçtım. Bir süre Jiminlerle kaldım. Korumalık falan yaptım. Lise ikidede yeteri kadar para biriktirince kendi evime çıktım,4 sene önce." Elimi kolunun üstüne koydum, bu çok zor olmalıydı. "Dün hastaneden aradılar ailem bir trafik kazası geçirmiş." Aon cümlesinden sonra hıçkırıklarını tutamaya başlamıştı "Anne babamın hayatta kalma ihtimalleri yokmuş. Birde 5 yaşında bir kız kardeşim varmış daha dün öğrendim. Ayağında küçük bir ezilme olmuş, 6 ay tekerlekli sandalye kullanması gerekiyormuş. En yakın kan bağı benimle olduğu için benim vasiyetime verilecekmiş eğer kabul etmezsem yetimhaneye gönderilirmiş"
Göz yaşlarıma hakim olamıyordum sadece duymak bile beni bu kadar üzerken onu düşünemiyordum bile.
"Halletemeyeceğin bir şey değil. Hem bak bizde buradayız. Jisoo, Jimin, ben varım. Ne zaman zorlansan biz geliriz gerçekten araman yeter." ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taehyung'dan Bugün ailemi görmeye gidicektim. Doktor hayatta kalma ihtimalleri olmadığını, bir iki güne ölüceklerini söylemişti. Bu onları tekrar görebilmek için son şansımdı erkenden uyanıp arabaya bindim. Hastaneler oldum olası beni germiştir beyaz duvarlar ve üzgün hasta yakınları beni daha şimdiden germeye başlamışken doktor yanıma geldi. Yüzünde anlam veremediğim bir sevinç vardı "Ebenleyinlerinizin bilinci açıldı, resmen mucize! Şu an onlarla konuşmak için en uygun zaman" Koşar adımlarla odalarına girdim onları öyle görmek yıkılmama sebep olmuştu. Yılların verdiği yaşlılığın üstüne her yeri yara bere içindeydi kablolarla cihazlara bağlanmış bedenlerinde yaşadıklarını hissedebildiğim tek yer gözleriydi hemen annemin yanına çöktüm göz yaşlarımı tutmaya çalışmıyordum "Anne, beni duyabiliyor musun?" Annem evet dercesine gözlerini kırptımında devam ettim "Peki ben hatırlıyor musum? Ben oğlun Taehyung" Annem ekimi sıkmaya çalıştı kalp atışları hızlanmıştı "Ben özür dilerim anne, sizi bırakıp gittiğim için özür dilerim" "Bu arada kardeşimin durumu gayet iyi, benimle kalıcak. Söz ona çok iyi bakıcam sen sakın endişelenme tamam mı?" Anneme iyice sarıldım onu o kadar özlemiştim ki zamanı geri almak istedim evden ayrıldığım güne gidip bacaklarımı kesmek istedim onlara bunu yaşattığıma inanamıyordum. Doktor annemin bilincinin kapandığını söyleyince gözümdeki yaşları silip yandaki bedene ilerledim "Baba, seni çok seviyorum bunu sakın unutma!" "Sizi gerçekten bırakmak istemiyordum ve ben çok pişmanım baba. Özür dilerim. Seni ve annemi koruyamadığım için, kardeşimi şimdiye kadar hiç abilik yapamadığım için özür dilerim. Ve bilmelisinki sen dünyanın en iyi babasısın. Seni seviyorum!" Yüzünü her ayrıntısına kadar inceleyip göz yaşlarını sildim "İyi olucaksın" İkisine son defa bakıp kapıya ilerledim tam kapını tokmağını elimi atığımda doktor bana döndü "Öldüler"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baskı yapıyor gibi olmak istemem ama fikirlerinizi yorum olarak belirtirseni ve eğer bölümü beğendiyseniz vote verirseniz hiç fena olmaz yani😕🥺🥺
