Gök kuşağının karardığı anda bir yağmur tanesi yeryüzüne damladı. Kirpiklerime tutunan damla yüzümde harita çizerek ilerledi. Geçtiği yerler alev aldı. Ateş tenimi yaktı ve yüzümde bir iz kaldı. Geçmiş o izde gizlendi. Gelecek ise o izde var oldu...
MOR KARBASİ- Judia THE BLACK HEART PROCESSİON- The Letter
11.BÖLÜM: "DAR AĞACI"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim ellerimden ayrılmazken Yafes'in çok da pişman sayılmaz bakışlarını yüzümde hissediyordum. Canım yanıyordu, hem de çok ama canımı daha da yakan gereksiz bir şekilde yanmasıydı.
"Oje de sürebilirdik!" Başımı kaldırdım ve yüzüne şimdiye dek bakmadığım derece sinirle baktım. "Başka bir şey daha bulabilirdik!" Ellerimi saldım ve hızla sobanın yanındaki Yafes'e doğru yürüdüm.
"Niyetin beni cezalandırmaktı." Ellerimi kardırdım ve toplanmış avuç içimi gözünün hizasında kaldırdım. "Birazdan su toplayacaklar, ben yarın nasıl halledeceğim her şeyi?" Ellerimi geri indirdiğimde Yafes hâlâ aynı ifadeyle bana bakıyordu.
Yafes'in başka bir şey söylemeyeceğinden emin olduğum için sinirle koltuklardan birine kendimi attım. Ellerime içim acıyarak bakıyordum ve yarın ne yapacağımı düşündüm. Gözlerim hâlâ elim yüzünden doluyken bakışlarım artık oradan kaymış karşımdaki duvara odaklanmıştı. Boş duvara arada yansıyan ışık garip şekiller sunuyordu.
Daldığım yerden ayrılmamı sağlayan Yafes'in yanımdaki boşluğa oturması oldu. Dakikalardır gözden kaybolduğu yerden çıkmaması için adeta yalvarırken dibimde oturmuş bana bakarak konuştu.
"Ellerini ver." Ne o tarafa döndüm ne de cevap verdim. "Ezel, ellerini ver!" Bu defa ötekine göre daha sabırsız çıkan sesi beni ikna etmeye yetmedi.
Yafes derin bir nefes vererek yenilgiyi kabul etti ancak susmadı.
"Ellerini verir misin?"
Yine cevap vermedim. Ancak bu sefer ona döndüm ve yüzüne 'Ne var?' der gibi baktım.
"Krem süreyim, kötüleşmesin." Bakışlarında bu sefer gerçekten pişman bir ifade vardı ve içten bir özür bile yanında daha etkisiz kalırdı.
"Ben sürebilirim." Önündeki çantaya uzanmaya çalıştım ve elim kumaşa değdiği anda geri çekmek zorunda kaldım. Acısı hiç olmadığı kadar keskindi ve dokunamadığım gibi hareket ettirmek bile zordu.
Yafes yüzünü buruşturarak " Yardım edeyim," Dedi ve elimi çevirerek çantadaki kremi kendi eline damlattı. Daha sonra soğuk krem benim tenimle buluştuğunda içimi bir ürperti sardı. Kremin tenimde yarattığı yakıcılık birkaç kez elimi geri çekmeme neden olsa da Yafes'in boştaki eliyle bileğimi tutması bu durumu ortadan kaldırmıştı.
Canım çok tatlı sayılmazdı ancak yanığın ciddi derecede olduğunu göz önünde bulundurursak ciddi sonuçlara neden olabilirdi.
"Daha çok yanacaksın, hemen pes mi ediyorsun?" Yafes gözleri elimdeyken başta yumuşak tuttuğu dokunuşlarını sertleştirdi ve canımı yakarcasına sürdü. Bunun bir nedeni olmadığını bildiğim için sessiz kaldım. Sonunda işi bittiğinde geri çekildi ve önündekileri toplayarak yanımdan kalktı.
