Gök kuşağının karardığı anda bir yağmur tanesi yeryüzüne damladı. Kirpiklerime tutunan damla yüzümde harita çizerek ilerledi. Geçtiği yerler alev aldı. Ateş tenimi yaktı ve yüzümde bir iz kaldı. Geçmiş o izde gizlendi. Gelecek ise o izde var oldu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her yıkım beraberinde yedinden doğmayı ve yükselişi getirir. Yükselen her şey elbet çöker. Bu bir çöküşün masalıydı.
Eskiden bize, masallarda hep iyilerin kazandığını söylerlerdi, hep iyi sonlar biter, toplumsal mesaj veririlerdi. Peki ya ölü bir annenin hiç yaşamamış bebeğine okuduğu masallar içinde geçerli miydi bu kurallar?
İlk defa yaşamadığınızı öğrendiğinizde ne hissettiniz? Hiçlik.
Çünkü en ufak bir duygu kırıntısı bile yaşadığını hissettirirdi. Bir bıçağın hedefi olduğum zaman, göz kırpmadığım da o bıçak bana değil, aynadaki yaşayan aksimi paramparça etmişti. O aynayı oradan kaldırmadım ve böylelikle ruhumun gerçek halini görebildim. Parçalanmış.
Üç parçaya bölünmüştüm.
Zeynep.
Ezel.
Dora.
Sonra birleşmeye çalışmıştım. Olmamıştı. Paramparçaydım işte. Bir kuyunun başında hiçliğe doğru uzanan karanlığa bakıyordum. Omzuma dayanan yükler vardı. Zeynep Ezel Dora... Beni o karanlık kuyuya iten onlardı. Büyük bir yıkımı başlatan, yeniden doğmaya çalışan ve yükselen onlardı. Çökecek olan yine onlar olacaktı. Ben sadece seyrediyordum.
Ben, o ölü annenin hiç doğmamış bebeğiydim. Kulağıma okunan masallar kanlıydı. Ninniler yoktu, bir melodi yankılanırdı, başrolü ölüm olan.
Şimdi de parçalanmış bir ruha sahip bedenim, bana bakan sekiz yüze karşı hangisi olacağıma karar veremiyordum.
"İmzaladığın, imzaladığım kâğıt parçası." Yafes ev sahibi gibi ayağa kalktı ve benim oturduğum tarafa doğru yürümeye başladı. "Benim elimi kolumu bağlayacağını sandığın, seni bana mecbur bırakan kâğıt parçası..." Sert sesi başucuma gelince kısıldı ve sessizleşti.
Sandalyemin başına tutunurken enseme doğru eğildi. "Kâğıt parçasıydı. Ben bunun benim için ne kadar önemli bir koz olduğunu anlayana kadar." Ona dönememek için ayrı bir çaba sarf ederken kadehe uzandım ve büyük bir yudum alarak içindeki içeceği tekte bitirdim.
Gözlerim bana bakan şaşkın yüzlerden sıyrılırken Vural ile göz göze geldim. Vural ona baktığımı fark edince dudaklarını oynatarak 'Sanırım bizim evlilik işi yattı." Dedi. Ona zoraki bir gülümseme yollarken. Bakışlarım etrafta dolaşan korumalara kaydı. Marcel de aynı yere bakarken gerilmişti.
