Μαθήματα Ηδονής [Reupload]

Η πλάκα τώρα ξεκινούσε

Το επόμενο πρωί ξύπνησα αναζωογονιμένη. Είχα ετοιμάσει ήδη την βαλίτσα μου για το σχολείο και σηκώθηκα για να κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Δυστυχώς έπρεπε να αποχαιρετήσω τα υπέροχα ρούχα μου και τα ψηλά μου παπούτσια, μιας και το σχολείο μας είχε έτοιμες στολές. Βγήκα από το μπάνιο, έβαλα ένα μαύρο εσώρουχο και φόρεσα την στολή, την οποία μας είχαν στείλει εχθές. Μέσα από το άσπρο πουκάμισο αποφάσισα να μην φορέσω σουτιέν , καθώς το κόκκινο μαντήλι που επιβάλλεται να φοράμε στον λαιμό καλύπτει τα απολύτως απαραίτητα. Φόρεσα την κόκκινη κλος φούστα τραβώντας την σχετικά ψηλά στην μέση μου για να αποκαλύπτονται τα γυμνασμένα πόδια μου. Φόρεσα τις άσπρες μπαλαρίνες μου και έπειτα χτένισα το μαλλί μου κάνοντας ελαφρές μπούκλες.

Κατέβηκα στην είσοδο πλησιάζοντας την μητέρα μου. Μου έδωσε μία αγκαλιά. Από πίσω της περνούσε ο Αιμίλιος πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου για να πάρει την βαλίτσα. Του έκλεισα το μάτι και κοίταξα το παντελόνι του. Εκείνος τσιτώθηκε αμέσως και έστρωσε το παντελόνι του προσπαθώντας να κρύψει την στύση του.

Άφησα την μητέρα μου και πήγα προς το αμάξι περιμένοντας τον Αιμίλιο. Βγήκε δύο λεπτά μετά από εμένα, έβαλε την βαλίτσα στο αμάξι και μπήκε στην θέση του οδηγού και εγώ στου συνοδηγού.

"Θα χρειαστεί να πάρουμε κάποιον στον δρόμο;" ρώτησε.

"Θα είμαστε οι δύο μας." του είπα και ξεκίνησε. Μπήκε στον κεντρικό δρόμο. Είχε κίνηση και σε κάθε φανάρι περιμέναμε τουλάχιστον πέντε λεπτά για να περάσουμε.

Ένιωσα ανακούφιση καθώς θα έχανα την εισαγωγή του διευθυντή στους καινούργιους μαθητές του σχολείου. Η ζέστη ήταν αφόρητη και το κλιματιστικό του αμαξιού δεν έκανε ιδιαίτερη δουλειά. Αέρα δεν είχε έτσι τα φιμέ τζάμια του αμαξιού ήταν κλειστά.

Σκεφτόμουν αν έπρεπε να τον πειράξω λίγο με κινήσεις και χάδια, αλλά ήταν αρκετά πρωί.

Αποφάσισα να μην τον αγγίξω, αλλά αφού δεν θα τον έβλεπα ξανά για πολύ καιρό ήθελα να ξέρω πως τον βασάνισα αρκετά. Έβγαλα την ζώνη και ανακάθισα στην θέση του συνοδηγού. Έβαλα το χέρι μου μέσα από την φούστα και παραμέρισα το μαύρο εσώρουχο. Ξεκίνησα να χαϊδεύω το σημείο μου και να βάζω δάχτυλο. Αναστέναξα καθώς υγραινόμουν όλο και περισσότερο.

Ο Αιμίλιος με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια καθώς τριβόμουν με γρήγορο ρυθμό και οι αναστεναγμοί μου γινόντουσαν πιο έντονοι και πιο κοφτοί.

"Τι κάνεις;" ήταν σαν να είχε κλείσει η φωνή του, δεν μπορούσε να μιλήσει δυνατά. "Σε δέκα λεπτά φτάνουμε Ελβίρα." είπε ξεροβήχοντας.

"Προλαβαίνω μέχρι τότε." του είπα χαμογελαστή. "Δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις;" τον ρώτησα σαν να κλαψουρίζω.

"Φυσικά και μου αρέσει, δεν θέλω να σταματήσεις." είπε μαγεμένος.

Συνέχισα να χαϊδεύομαι μέχρι που έφτασα την κορύφωση, έχοντας στο νου μου τη χθεσινή μας βραδιά, όταν ο Αιμίλιος ήταν μέσα μου ολόκληρος και με γαμούσε βγάζοντας βογκητά ευχαρίστησης.

"Αιμίλιε..." ψέλλισα όταν άφησα τα υγρά μου ελεύθερα πάνω στην θέση του συνοδηγού. Όταν έφτιαξα το εσώρουχο και τη φούστα μου έβαλα πάλι την ζώνη. "Δεν πειράζει που τελείωσα εδώ έτσι;" ρώτησα χαμογελαστή δείχνοντας την θέση μου.

"Δεν πειράζει καθόλου." είπε με βραχνιασμένη φωνή.

Φτάσαμε στο στενό του σχολείου. Έβλεπα για άλλη μία φορά το ψηλό, άχαρο κτήριο του Κολεγίου μου. Μία ουρά αμαξιών υπήρχε μπροστά, καθώς όλοι οι μαθητές ήθελαν να έρθουν με τους δικούς τους προσωπικούς οδηγούς, αντί να πάρουν το λεωφορείο, μέσα σε αυτούς και εγώ.

"Θα κατέβω εδώ αν δεν σε πειράζει." του είπα χαϊδεύοντας του το μπούτι. "Θα μου λείψεις." τεντώθηκα προς τα εκείνον και τον φίλησα στον λαιμό εκεί που τον φίλησα και εχθές κάνοντας πιο έντονη την πιπιλιά που του είχε μείνει από την προηγούμενη βραδιά.

"Εμένα να δεις." είπε βαριανασαίνοντας.

"Καλά να περάσεις μετά." του είπα δείχνοντας την στύση του. Του έκλεισα το μάτι και βγήκα από το αμάξι.

Πήρα την βαλίτσα μου από το πορτμπαγκάζ και την έσυρα στο περιποιημένο πεζόδρομο του Κολεγίου. Και κάπου εδώ τελειώνει η ελευθερία μου. Αντίο Starbucks, αντίο BSB, αντίο Calvin Klein, αντίο iPhone. Δεν πίστευα ότι έπρεπε να παρατήσω το κινητό μου για να είμαι σε ένα σχολείο.

Αν και η αλήθεια είναι, πως η πλάκα μόλις τώρα ξεκινούσε.