Μαθήματα Ηδονής [Reupload]

Επίλογος

Έχουν περάσει τρεις μήνες από εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που εγώ και ο Ίθαν σπάσαμε. Το ήξερα, το ήξερα ότι δεν έπρεπε να νιώσω όλα αυτά για τον Ίθαν, πόσο μάλλον να τα πω κιόλας. Ο Κόλλινς απολύθηκε δύο μέρες μετά την αποκάλυψη της συνεύρεσης μας. Ο Άνταμ Ρενέ δεν γύρισε ποτέ, ούτε επικοινώνησε με κάποιον από εμάς για να συνεχίσει τις απειλές του.

Η Ρεβέκκα με τον Λούκας είναι ακόμα μαζί, ευτυχισμένοι και οι δύο και πάνω από όλα πιστοί ο ένας στον άλλο. Είχαν ερωτευθεί παράφορα και δεν μπορούσαν μακρυά ο ένας από τον άλλο. Για να μιλήσω ειλικρινά, ζούσα την χαρά του έρωτα μέσα από αυτούς, βλέποντας αυτούς χαρούμενους κάλυπτα και εγώ το κενό του δικού μου έρωτα.

Ο Λούκας της υποστήριζε και την προστάτευε όπως έκανε ο Ίθαν για εμένα παλιότερα. Η Ρεβέκκα έπαιρνε παράδειγμα προς αποφυγή από εμένα και δεν έκανε βλακείες απέναντι στο αγόρι της, βλέποντας την κατάληξη που είχα εγώ.

Όσο για εμένα, δεν έχω αγγίξει ούτε άντρα, ούτε καν αρσενικό σκύλο από τότε που χώρισα με τον Ίθαν.

Δεν μου έβγαινε, δεν το ήθελα.

Ο Κόλλινς με είχα πλησιάζει πάλι αφού ο Ίθαν και εγώ σπάσαμε. Τον είχα χαστουκίσει για δεύτερη φορά και χωρίς να περιμένω να μου μιλήσει είχα φύγει από το δωμάτιο. Πολλά αγόρια με πλησίαζαν προσπαθώντας να με ρίξουν στο κρεβάτι τους, αλλά και οι προσπάθειες αυτών ήταν ανώφελες.

Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν τόσο η σχέση μου με τον Ίθαν που με είχε αλλάξει, ήταν η κατάληξη της. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι έχασα κάτι που πραγματικά ήθελα, κάτι που πραγματικά αγαπούσα.

Η παρουσίαση μου στην βιολογία έγινε επιτυχώς και πήρα τον καλύτερο βαθμό στην τάξη καθώς η εργασία ήταν αψεγάδιαστη.
Ο Ίθαν βέβαια δεν ήθελε να μου μιλήσει, έτσι απλά έγραψε τα σχόλια σε ένα χαρτί, βάζοντας το μέσα στο φάκελο της εργασίας μου. Το σημείωμα ήταν αρκετά λακωνικό.

"Άψογη εργασία δεσποινίς Παπαναστασίου, συγχαρητήρια. Καλή συνέχεια στις σπουδές σας."
Είχαμε γυρίσει πάλι στην αρχή. Στις πρώτες μέρες γνωριμίας μας. Ήταν ο κύριος Γουερτ και εγώ η δεσποινίς Παπαναστασίου. Δύο γνωστοί σε ένα σχολείο γεμάτο αναμνήσεις. Όπου και αν κοίταζα μπορούσα να μας δω να μιλάμε, να ρίχνουμε πονηρά βλέμματα ο ένας στον άλλο.

Μπορούσα να μας δω να δίνουμε κλεφτά φιλιά επειδή δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε μέχρι το βράδυ που θα συναντιόμασταν.

Περνούσα έξω από το δωμάτιο μου και σκεφτόμουν τις στιγμές που απλά χτυπούσα την πόρτα και με τραβούσε μέσα για να με φιλήσει γλυκά και να χαϊδέψει το σώμα μου αισθησιακά.

Τώρα απλά καθόμουν σε ένα άδειο δωμάτιο, με τις βαλίτσες έτοιμες στην πόρτα και το σημείωμα του στο χέρι. Να κλαίω και να χαλάω το μακιγιάζ μου χωρίς να με νοιάζει πως έμοιαζα. Πονούσα επί τόσους μήνες χωρίς σταματημό. Να επιπλήττω και να κατηγορώ τον εαυτό μου για όσα είχα πάθει. Να κατηγορώ και να μισώ τον χαρακτήρα μου και την έλλειψη αυτοσυγκράτησης που είχα τότε.

Το κρεβάτι μου δεν είχε ούτε σεντόνι πάνω, ακόμα και τα μαξιλάρια είχαν πάρει. Οι τοίχοι ήταν άδειοι. Τα καλλυντικά μας δεν υπήρχαν στα τραπέζια μας και οι ντουλάπες ήταν πια άδειες.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, τσαλακώνοντας το χαρτί μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου. Πήγα στο μπάνιο να διορθώσω το μακιγιάζ μου. Πήρα τα τελευταία καλλυντικά που είχα αφήσει έξω και περιποιήθηκα τα χείλη, τα μάτια και τα ζυγωματικά μου που τα χρώματα τους είχαν ξεθωριάσει απο το κλάμα.
Τέλος τα έβαλα μέσα στην βαλίτσα κλείνοντας την. Έστρωσα το παντελόνι και το σακάκι που φορούσα και φόρεσα τα τακούνια μου έτοιμη να κατέβω στην τελετή αποφοίτησης.

Στα χέρια μου είχα το χαρτί που είχα γράψει τον λόγο που θα εκφωνούσα.

Είχα εκλεγεί από τους μαθητές ως η εκπρόσωπος τους για φέτος και ως ο μαθητής που είχε κάνει την μεγαλύτερη αλλαγή μέσα στα χρόνια της φοίτησης μας στο Κολέγιο Γουέρτ.

Το κράτησε σφιχτά στα χέρια μου και κατέβηκα τις σκάλες. Εκεί με περίμενε η Ρεβέκκα με τον Λούκας.

"Είσαι πολύ όμορφη." Είπε ο Λούκας και συμφώνησε η Ρεβέκκα μαζί του.

"Έτοιμη;" με ρώτησε η Ρεβέκκα.

"Δεν παντρεύομαι, λόγο βγάζω." Της είπα πλησιάζοντας τους. Γέλασαν ελαφρά με την ειρωνία μου και κατευθυνθήκαμε μαζί στην αίθουσα εκδηλώσεων. Εκεί που είχα δει πρώτη φορά τον Ίθαν.

Όλοι μαθητές τις τελευταίας χρονιάς βρίσκονταν εκεί, ντυμένοι επίσημα και περιποιημένοι όπως καμία άλλη μέρα της χρονιάς. Φορούσαν τα μαύρο καπέλα της αποφοίτησης, αυτά με τη φούντα και γέλασα όταν μου πρόσφεραν και εμένα ένα.
Πόσο κλισέ θα μπορούσε να είναι αυτή η αποφοίτηση για όλους;

Φαίνονταν όλοι τόσο ευτυχισμένοι, τόσο ολοκληρωμένοι. Και εγώ που έπρεπε να βγάλω λόγο ήμουν τόσο σπασμένη και κατεστραμμένη. Στο βάθος της αίθουσας βρήκα τους καθηγητές και ανάμεσα σε αυτούς ο Ίθαν μαζί με μία γυναίκα που φορούσε ένα κατακόκκινο στενό φόρεμα. Μελαχρινή με γαλάζια μάτια.

Έσφιξα τις γροθιές μου και γύρισα το βλέμμα μου αλλού.

"Τον είδαμε." Σχολίασε η Ρεβέκκα καταλαβαίνοντας τι αντίκρισα. "Αμφιβάλλω ότι την έφερε σοβαρά εδώ, για να σε νευριάσει το έκανε. Πολύ δήθεν μου φαίνεται αυτό." Ο Λούκας επεξεργάστηκε λίγο περισσότερο την κοπέλα που είχε έρθει μαζί με τον Ίθαν.

"Δεν συγκρίνεται μαζί σου Ελβίρα, μη δουλευόμαστε τώρα." απάντησε τελικά στο σχόλιο της Ρεβέκκα.

Τα σχόλια τους κανονικά θα έπρεπε να με καθησυχάσουν, αλλά η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματα μου δεν άλλαζαν ούτε στο ελάχιστο. Συνέχιζα να νευριάζω και να τσιτώνομαι κάθε φορά που έβλεπα το χέρι του στη μέση της.

Την άφησε και σηκώθηκε στο βήμα για να βγάλει λόγο για το τέλος της χρονιάς.

"Καλησπέρα σας." Ξεκίνησε τον όλο του και επικράτησε απότομη σιωπή στην αίθουσα. "Φτάσατε στο τέλος λοιπόν. Συγχαρητήρια σε όλους σας και πάλι." Ακολούθησαν χειροκροτήματα από όλους τους μαθητές. Χαμογέλασε βλέποντας την χαρα στα πρόσωπα των μαθητών του. Αυτό το τόσο όμορφο χαμόγελο που μου είχε λείψει τόσο να βλέπω.
Αφού έκαναν ησυχία συνέχισε:
"Μπορεί να σας γνωρίζω μονάχα ένα χρόνο, αλλά είμαι εξίσου περήφανος για εσάς. Είμαι αλήθεια χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τόσο αξιόλογα παιδιά σαν εσάς και να μάθω πράγματα από εσάς, ίσως πιο πολλά από όσα μάθατε εσείς από εμένα." Το βλέμμα του έπεσε πάνω μου και το βλέμμα χαράς μετατράπηκε σε βλέμμα αποστροφής και πόνου. Κοίταξα στο πάτωμα για να την αφήσω να συνεχίσει να μιλάει.
"Μετά από δικό σας αίτημα, στο βήμα φέτος θα μιλήσει η δεσποινίς Ελβίρα Παπαναστασίου. Δεσποινίς Παπαναστασίου, θα μας κάνετε την τιμή;" είπε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου.

Η Ρεβέκκα με σκούντηξε για να συνέλθω. Αμέσως ξεκίνησα να κατευθείνομαι προς το μέρος του με την ελπίδα να βρεθώ πάλι δίπλα του. Να τον αγγίξω έστω και λίγο.
Εκείνος όμως όσο πλησίαζα τόσο απομακρυνόταν. Βρέθηκε πάλι δίπλα στην άλλη.

Ξετύλιξα το χαρτί και το στερέωσα στο βήμα. Έφερα το μικρόφωνο στα μέτρα μου και παίρνοντας μερικές ανάσες μίλησα.

""Με ακούτε έτσι;" ρώτησα για επιβεβαίωση. Αφόυ την πήρα ξεκίνησα να διαβάζω από το χαρτί μου. "Φτάσαμε λοιπόν εδώ που όλοι θέλαμε έτσι δεν είναι; Μοιάζει σαν μόλις μία με δύο μέρες από τότε που γνώρισα την κολλητή μου την Ρεβέκκα, από τότε που πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά σε αυτό το κτήριο. Όλοι προσπαθήσαμε και μοχθήσαμε να περάσουμε εξετάσεις, να κάνουμε εργασίες και παρουσιάσεις για να πάρουμε βαθμούς, να χτίσουμε ένα μέλλον δικό μας από το μηδέν. Κάναμε αλλαγές, αναγκαίες και μη. Αλλάξαμε καθηγητές, διευθυντές, ακόμα και συμμαθητές. Μερικοί από εμάς δεν άντεξαν την πίεση, αποχώρησαν πριν από εμάς. Εμείς φτάσαμε μέχρι το τέλος και τώρα επιβραβευόμαστε για αυτό και συγχαρητήρια σε όλους μας!" Οι συμμαθητές μου και οι καθηγητές χειροκρότησαν τα λόγια μου, παρατήρησα τον χώρο και τους ανθρώπους γύρω μου, ξεχώριζα πρόσωπα ένα ένα.

Ανάμεσα τους βρήκα την μητέρα μου και δίπλα της τον πατέρα μου να χαμογελάει συγκινημένος βλέποντας με πάνω στο βήμα να μιλάω. Χειροκροτούσε με όλη του την καρδιά. Χαμογέλασα συγκινημένη που είχε έρθει νωρίτερα να με δει, να δει την αποφοίτηση της μοναχοκόρης του.

Παρόλο που είχα και άλλες τυπικότητες να διαβάσω, έκλεισα το χαρτί και το έβαλα στην τσέπη, μαζί με αυτό του Ίθαν.

"Μέσα σε αυτή τη χρονιά η αλήθεια είναι έχω αλλάξει πολύ. Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε ότι δεν ήμουν το πιο ήσυχο κορίτσι τις προηγούμενες χρονιές. Φέτος όμως κόντεψα να χάσω την κολλητή μου, και ευτυχώς κατάφερα να την κρατήσω κοντά μου γιατί χωρίς εκείνη δεν θα άντεχα τους τελευταίους μήνες. Μέσα σε αυτή τη χρονιά άλλαξα χαρακτήρα ριζικά. Είδα τα πράγματα αλλιώς. Όταν λένε ότι ένα απλό γεγονός μπορεί να σε αλλάξει, είναι αλήθεια. Έχασα μία μεγάλη αγάπη και αυτό... Με άλλαξε." Είπα κρατώντας έναν λυγμό μέσα μου. Σκούπισα τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάγουλα μου και χαμογέλασα ψεύτικα στο κοινό.

Είδα τον πατέρα μου να πονάει μαζί μου και να αγκαλιάζει την μητέρα μου η οποία και εκείνη έκλαιγε στην αγκαλιά του. Η Ρεβέκκα ήταν επίσης αγκαλιά με τον Λούκας και με κοίταζαν με υπερηφάνεια.
"Συγχαρητήρια σε όλους σας. Του χρόνου δεν θα είμαστε εδώ. Πάμε για μεγαλύτερα πράγματα." Εκφώνησα την τελευταία πρόταση του λόγου μου και απομακρύνθηκα το μικρόφωνο κάνοντας ένα βήμα πίσω.

"Ελβίρα!" Άκουσα μία φωνή να με φωνάζει από τα δεξιά μου ενώ συγχρόνως ένα χέρι με γράπωνε από την ίδια πλευρά.

Το χέρι αυτό με τράβηξε προς το μέρος του κλείνοντας με σε μία αγκαλιά συνοδευμένο από ένα μεγάλο και γλυκό φίλη στο στόμα. Με χάιδεψε στα μαλλιά και ακούμπησε το μάγουλο μου με στοργή. Όταν τι φιλί μας σταμάτησε ο Ίθαν με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας με δάκρυα να ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνιση τους.

"Και εγώ σε αγαπάω γαμώτο μου." Είπε και ακούστηκε σε όλη την σιωπηλή αίθουσα από τα ηχεία.

Χαμογέλασα χαμένη στα λόγια του και τα μάτια του. Δεν ήξερα αν ονειρευόμουν ή όχι. Δεν ήξερα αν απλά είχα κάτσει με κλειστά μάτια στο βήμα και ήλπιζα κάτι τέτοιο να συμβεί. Τον είχα πάλι στην αγκαλιά μου, πάλι δικό μου.

"Πάμε να φύγουμε; Οι δύο μας, όπου θες." Είπε αφού έκλεισε το μικρόφωνο. "Πάμε στο λόφο, να δούμε την πόλη από ψηλά και να μην δουλεύουν τα κινητά μας;" έκλεισε τα πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες του και μου φίλησε γλυκά το κούτελο.

"Πάμε." Του απάντησα αφήνοντας τα δάκρυα ανακούφισης να τρέξουν στο πρόσωπο μου ανεξέλεγκτα.

Με έπιασε από το χέρι και τρέχοντας βγήκαμε από την αίθουσα αφήνοντας το κοινό να μας κοιτάει χαμένο και σοκαρισμένο. Φύγαμε μαζί. Και μείναμε μαζί, να αγαπιόμαστε μετά από όλα αυτά...

Τα Μαθήματα Ηδονής.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μία φορά όλους όσους επέστεψαν για να διαβάσουν το βιβλίο για άλλη μία φορά αλλά και τους καινούριος αναγνώστες που ανακάλυψαν το βιβλίο για πρώτη φορά στη δεύτερη έκδοση του. 

Για όσους δεν το γνωρίζουν, υπάρχει συνέχεια της ιστορίας στο προφίλ με όνομα "Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης". Ελπίζω να σας δω και εκεί.

Σε λίγες μέρες θα ανεβάσω και το επόμενο βιβλίο μου, που ελπίζω να το αγαπήσετε εξίσου με αυτό.

Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους, να είστε ασφαλείς και υγιείς.

xoxo, 
Alexey