Μαθήματα Ηδονής [Reupload]

Η επιστροφή

Σηκώθηκα από το κρεβάτι με πονοκέφαλο. Ίσα που μπορούσα να σταθώ. Άνοιξα γρήγορα την βαλίτσα μου και έβγαλα το σακουλάκι με τις ασπιρίνες που είχα αγοράσει στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας, μιας και ήξερα ότι όλο και κάπου θα μου ήταν χρήσιμες. Ήπια ένα από τα χάπια και έκατσα στο κρεβάτι προσπαθώντας να κάνω το κεφάλι μου να σταματήσει να γυρίζει. Μάταιος κόπος, το μόνο που κατάφερα είναι να μου προκαλέσω μία πιο δυνατή ημικρανία.

Κοίταξα το σώμα μου. Ήμουν γεμάτη ελαφρές μελανιές, πιπιλιές και πάνω από όλα, γυμνή. Το πόδι μου πατούσε μία γραβάτα και λίγο πιο πέρα, δίπλα στην πόρτα του δωματίου, βρισκόντουσαν τα εσώρουχα που είχα φορέσει χθες το βράδυ.

Πετάχτηκα αμέσως χωρίς να με νοιάζει ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα που επήλθε αμέσως μετά το τράνταγμα. Γύρισε προς το κρεβάτι ελπίζοντας να μην βρω κάποιον να κοιμάται δίπλα μου.

Προς μεγάλη μου τύχη το κρεβάτι ήταν άδειο. Μόνο τα σεντόνια ήταν μπλεγμένα και ένα μαξιλάρι ήταν έτοιμο να πέσει στο πάτωμα. Ένα αντρικό μποξεράκι βρισκόταν δίπλα στο μαξιλάρι. Πήγα στην άλλη μεριά του κρεβατιού για να το επεξεργαστώ καλύτερα, μήπως και μου θυμίσει τι στο καλό είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ.

Κοιτάζοντας στο πάτωμα ανακάλυψα δύο χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, γεμάτα αντρικό σπέρμα δίπλα στο κολιέ που φορούσα χθες το βράδυ. Έσφιξα τις γροθιές με τόση δύναμη που ένιωθα τα νύχια μου να τρυπάνε το δικό μου δέρμα.

"Πάλι τις ίδιες μαλακίες, Ελβίρα;" έβρισα τον εαυτό μου χωρίς να με νοιάζει αν θα με ακούσει κανείς.

Πήρα ένα χαρτί από την τουαλέτα και μάζεψα τα προφυλακτικά με προσοχή. Τα τύλιξα με πολύ χαρτί και τα πέταξα στο καλάθι του μπάνιου. Μπήκα να κάνω ένα ντουζ μιας και ένιωθα βρώμικη από ότι και αν ήταν αυτό που είχα κάνει χθες. Στέγνωσα τα μαλλιά μου και με απαλά χάδια σκούπισα το δέρμα μου πάνω από τους ελαφρούς μώλωπες.

Αφού ετοιμάστηκα και έβαλα τις τελευταίες λεπτομέρειες στο μακιγιάζ μου και βεβαιώθηκα ότι το δωμάτιο ήταν μαζεμένο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα βγήκα από το δωμάτιο για να ψάξω την Ρεβέκκα σε περίπτωση που ήξερε κάτι.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, άκουσα την φωνή του Κόλλινς από πίσω μου.

"Καλημέρα Ελβίρα." είπε μουγκρίζοντας από κάποιον ελαφρύ πόνο.

"Καλημέρα κύριε." είπα σχεδόν πανικόβλητη καθώς άρχιζα να επεξεργάζομαι τον ήχο αυτού του μουγκρητού.

Γύρισα απότομα να τον κοιτάξω, γουρλώνοντας τα μάτια στην θέα μίας μεγάλης πιπιλιάς στον λαιμό του.

"Με κοιτάς λες και είδες φάντασμα." είπε κοιτάζοντας με μπερδεμένος. Ίσως να μην ήταν αυτός. Όχι ίσως, το ελπίζω να μην ήταν αυτός. Ένιωθα σχεδόν απελπισμένη στην επιθυμία μου να μην είχα πηδηχτεί μαζί του. "Θα μου πεις γιατί με κοιτάς έτσι;" με ρώτησε ανυπόμονος για την απάντηση μου.

"Έχετε...στον λαιμό σας... το... κοιτάξτε μόνος σας τέλος πάντων." τραύλισα και έκανα να φύγω τρέχοντας από τον διάδρομο, αλλά το χέρι του πρόλαβε το μπράτσο μου.

"Με αποφεύγεις;" με ρώτησε καθώς κρατούσε το μπράτσο μου με δύναμη κοντά του.

Έκλεισα τα μάτια μου σχεδόν ένιωσα το χέρι του στην περιοχή μου και εκείνον μέσα μου να με φτάνουν σε οργασμό. Γαμώτο, αυτός ήταν μαζί μου χθες. Έβρισα τον εαυτό μου ξανά και ξανά για τα χθεσινά μου καμώματα, αλλά ευχαρίστησα με κάθε τρόπο που μπορούσα να σκεφτώ το αλκοόλ που κατάφερε να μου διώξει τις περισσότερες αναμνήσεις από το χθεσινό, κάνοντας να μοιάζει με μακρινό όνειρο.

Έτσι θα το ονόμαζα και αυτό, όνειρό. Όπως και αυτό που είχα δει τις προάλλες. Δεν είχε συμβεί τίποτα στην πραγματικότητα. Εφόσον ούτε εκείνος είχε κάποια μνήμη από το χθεσινό, θα φρόντιζα να παραμείνει έτσι. Σαν αν μην έγινε ποτέ.

"Δεν σας αποφεύγω κύριε. Δεν μπορώ να κάθομαι να σχολιάζω τις πιπιλιές που σας κάνει η κάθε Ιταλίδα που γνωρίζετε." είπα χαμογελώντας αθώα και κάνοντας τον να με ελευθερώσει από την λαβή του.

Κατέβηκα τις σκάλες ανακουφισμένη που αυτή ήταν η τελευταία μέρα αυτής της άθλιας πενθήμερης.



Το επόμενο πρωί δεν άργησε να έρθει. Όλοι ήταν δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι έφευγαν, εκτός από εμένα. Δεν ήθελα καν να βρίσκομαι σε αυτό το ξενοδοχείο.

"Έτοιμη;" ρώτησα την Ρεβέκκα η οποία κοίταζε με λαχτάρα την σουίτα μας.

"Δεν θέλω να το αφήσω αυτό." είπε και χάιδεψε τις κουρτίνες με όση στοργή θα μπορούσε να χαϊδέψει και ένα κουταβάκι. "Ελβίρα, την μάσκα σου! Δεν γίνεται να την ξεχάσεις!" Μου είπε παίρνοντας την μάσκα που είχα αφήσει επίτηδες πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.

"Άφησε την Ρεβέκκα. Δεν θα μου έχει κάποια χρησιμότητα στην Ελλάδα, ούτε τις αναμνήσεις τις χρειάζομαι." είπα αναφερόμενη στον Κόλλινς.

Δεν είχα το κουράγιο να της περιγράψω τίποτα από όσα είχαν συμβεί με τον Κόλλινς. Ούτως ή άλλως δεν θυμόμουν πολλά και όσο πιο λίγοι το ήξεραν τόσο το καλύτερο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο εγώ το γνώριζα και αυτό με ικανοποιούσε αρκετά.

Χαμογέλασα καθώς άφηνα στην ρεσεψιόν το κλειδί του δωματίου και βγήκα από το ξενοδοχείο για να μπω στο σκαφάκι που μας περίμενε για να μας οδηγήσει στον σταθμό του τρένου.

Φτάνοντας στο τρένο μπήκα διαλέγοντας την θέση στο άλλο βαγόνι από των καθηγητών. Ήθελα να βρίσκομαι όσο πιο μακρυά του μπορούσα. Ως τώρα, έκρινα την προσπάθεια μου ως άριστη και ευτυχώς η Ρεβέκκα δεν ρωτούσε πολλές ερωτήσεις.

Φτάσαμε στην Φλωρεντία μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες και αφού περιμέναμε μισή ώρα έξω από το αεροδρόμιο, τελικά μπήκαμε μέσα και επιβιβαστήκαμε πρώτοι από όλους.

Όπως μου είχα υποσχεθεί, η θέση μου ήταν μακρυά από τους καθηγητές. Για πρώτη φορά ένιωθα ευγνώμων για την παρέα των συμμαθητών μου και των φίλων του Λούκας. Η Ρεβέκκα έδειχνε να ενδιαφέρεται να εντυπωσιάσει τους φίλους του Λούκας για να την συμπαθήσουν, κάτι που δημιουργούσε ένα θέαμα άκρος διασκεδαστικό για τα μάτια τα δικά μου και του Λούκας συγχρόνως.

Και οι δύο μας γνωρίζαμε πως η κατάσταση μεταξύ τους πήγαινε στο σοβαρό και ένιωθα χαρούμενη που η Ρεβέκκα επιβεβαιωμένα είχε αρχίσει κάτι με νόημα μαζί με κάποιο αγόρι. Ευτυχώς αυτό το αγόρι το ήξερα ήδη και δεν έκανα τον κόπο να τον ελέγξω για τι αν είχε τα κατάλληλα προσόντα για την φίλη μου.

Φτάνοντας στην Ελλάδα πια, μπήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε τον δρόμο του γυρισμού για το σχολείο.

Αντικρίζοντας πάλι τους τοίχους του Κολεγίου Γουέρτ με έπιασε ένας πόνος στο στομάχι. Πήρα βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσω τα νεύρα και το άγχος μου.

Ήταν νωρίς το απόγευμα και όσα παιδιά είχαν μείνει πίσω στο Κολέγιο, όσο εμείς ήμασταν πενθήμερη, θα πραγματοποιούσαν το κανονικό πρόγραμμα των ομίλων ή των αθλημάτων τους.

Κατεβήκαμε από το πούλμαν και παίρνοντας τις βαλίτσας μας πήραμε τον δρόμο για τα δωμάτια μας. Με μανία ανοίξαμε την πόρτα και αφήσαμε τις βαλίτσες δίπλα στα κρεβάτια μας.

"Νυστάζω τόσο πολύ!" αναφώνησε η Ρεβέκκα ξαπλώνοντας στο κρεβάτι της. "Το τζετ λακ με έχει χαλάσει πολύ άσχημα." χασμουρήθηκε και χωρίς δεύτερη σκέψη, έκλεισε τα μάτια της και κοιμήθηκε. Γέλασα όσο πιο σιγά μπορούσα με την συμπεριφορά της και πήγα στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπο μου και αμέσως μετά να αλλάξω ρούχα.

Φόρεσα ένα απλό γκρι κολλάν και από πάνω ένα μάλλινο φούτερ σε χρώμα σάπιου μήλου.

Ξεκίνησα να ξεπακετάρω την βαλίτσα μου και να βάζω τα ρούχα στην θέση τους.
Το φόρεμα που είχα φορέσει το βράδυ του πάρτι το κρέμασα περιποιημένο στην ντουλάπα μου και τα τακούνια που είχα φορέσει τα τοποθέτησα προσεκτικά σε ένα μεγάλο κουτί παπουτσιών.

Άνοιξα την βαλίτσα της Ρεβέκκα, αφού εγώ δεν είχα τίποτα να κάνω μέχρι να νυχτώσει και έβγαλα τα περισσότερα ρούχα που είχε μέσα. Μία μαύρη σακούλα βρισκόταν στον πάτο της βαλίτσας. Την έβγαλα προσεκτικά και την άνοιξα.

"Η μάσκα σου είναι." παραδέχτηκε η μισοκοιμισμένη Ρεβέκκα. "Θα το μετάνιωνες αν την άφηνες εκεί. Όποιος και αν ήταν ο λόγος." έγνεψα καταφατικά στα λόγια της και την άφησα να κοιμηθεί πάλι χωρίς να την ενοχλώ με τα δικά μου θέματα.

Δύο ώρες μετά η πόρτα χτύπησε. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα προς αυτή.

Την άνοιξα χωρίς δισταγμό αντικρίζοντας τον Ίθαν μπροστά μου να μου κάνει νόημα να μην κάνω φασαρία. Μπροστά στα χέρια του κρατούσε ένα τετράδιο που έγραφε με κεφαλαία γράμματα "ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΣΗ ΩΡΑ." έγνεψα καταφατικά χαμογελώντας και αφού μου έκλεισε το μάτι γλυκά, έκρυψε το τετράδιο και έκανε μεταβολή για το γραφείο του. Με τη σειρά μου εγώ έκλεισα την πόρτα και βαριαναστέναξα προσπαθώντας να εμποδίσω πάλι την ταχυπαλμία που παραμόνευε να με κατακλείσει για άλλη μία φορά.



Περιγραφή Ίθαν:

Έκλεισα το τετράδιο μου και μπήκα στο γραφείο μου με γρήγορες κινήσεις. Δεν ήθελα να μας δουν ή να μας καταλάβουν. Έκατσα στην καρέκλα του γραφείου μου και κοίταξα το παράθυρο. Έξω ήταν πλέον σκοτεινά. Το απόγευμα που ήρθε την παρακολούθησα να προχωράει μες τη χάρη τα σκαλιά προς την είσοδο. Ακόμα και με την βαριά της βαλίτσα δεν έπαυε να είναι κομψή και αψεγάδιαστη. Το τζετ λακ δεν φαίνεται να την επηρέαζε όσο τους υπόλοιπους. Πάντα την έβλεπα ενεργή, σε υπερένταση.

Βιάστηκε να πάει στο δωμάτιο της. Ούτε μία ματιά στο παράθυρο μου δεν έριξε, δεν μου έκανε την τιμή.

Χαμογέλασα όταν θυμήθηκα το χαμόγελο της όταν με είδε στην πόρτα.

Μετάνιωσα την ώρα και την στιγμή που δεν πήγα Ιταλία. Έπρεπε να είχα αφήσει τις δουλειές μου στην άκρη. Αν το έκανα αυτό όμως, θα αναγκαζόμουν να φέρνω τον Τζέις στο σχολείο όταν θα ήταν και η ίδια εδώ. Έτσι, την επιλογή της αποτροπής της συνάντησης τους δεν την μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο.

Χαλάρωσε το σώμα μου στην καρέκλα περιμένοντας να περάσουν τα λεπτά μέχρι να πάω στο δωμάτιο μου μαζί της. Τα μάτια μου έκλεισαν και μπροστά μου δημιουργήθηκαν εικόνας με εμένα και την Ελβρίρα να περπατάμε απλά, να μιλάμε, να με πιάνει από το μπράτσο και να περπατάμε αγκαζέ. Ήταν γλυκιά εικόνα και χαμογέλασα από την αίσθηση αυτού του ονείρου.

Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα κοιτάζοντας αμέσως το ρολόι τοίχου απέναντί μου.

Γαμώτο είχα ήδη αργήσει. Πετάχτηκα από την καρέκλα και βγήκα τρέχοντας από το γραφείο. Φτάνοντας στο δωμάτιο μου πέτυχα την Ελβίρα να είναι έτοιμη να χτυπήσει την πόρτα μου.
Την έπιασα από το μπράτσο, ξεκλείδωσα την πόρτα και την τράβηξα μέσα, κολλώντας την πάνω μου αισθησιακά.

Μύριζε τόσο ωραία και τα μαλλιά της ήταν βελούδινα. Χάιδεψα το πρόσωπο της χαζεύοντας το βλέμμα της.

Γιατί ήταν τόσο σφιγμένη; Άλλες φορές θα με τραβούσε η ίδια για να με φιλήσει, θα είχε γίνει ήδη πιο πονηρή και το χαμόγελο της θα ήταν πιο ζωηρό.

Της έδωσα ένα φιλί, στην αρχή απαλό, αλλά στην συνέχεια παθιασμένο. Εκείνη αφέθηκε σαν να το αναζητούσε χρόνια, σφίγγοντας με περισσότερο, τραβώντας τα μαλλιά μου ελαφρά και φέρνοντας το χέρι μου στο μπούτι της για να το χουφτώσω.

"Αυτό είναι τι κορίτσι μου." Της είπα όταν μου ψυθίρισε στο αυτί να την κάνω να νιώσει όμορφα.

Έφερα το χέρι μου στην περιοχή της και την έτριψα ελαφρά, ένα απαλό χάδι. Εκεί, έμπηξε τα νύχια της στο μπράτσο μου και μούγκρισε καθώς το χέρι μου κινήθηκε πιο γρήγορα.

Έκανα να της βγάλω την μπλούζα που φορούσε, αλλά εκείνη με παρακάλεσε να μην το κάνω.

"Αύριο." Μου είπε "Αύριο θέλω να μου κάνεις ένα ακόμα μάθημα." Με φίλησε στο στόμα απαλά και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεβάτι.

Ανέβηκε πάνω μου και τοποθέτησε την περιοχή της πάνω στην δική μου. Με φίλησε παθιασμένα όσο τριβόταν προκλητικά πάνω στο μόριο μου, απολαμβάνοντας την αίσθηση των χεριών μου να χαϊδεύει κάθε εκατοστό του δέρματος της.

"Και περιμένεις να μην κάνω τίποτα όταν με έχεις καυλώσει έτσι;" την ρώτησα διακόπτοντας το φιλί μας.

"Αύριο Ίθαν, αύριο θα μου κάνεις ότι θελήσεις εσύ."