Μαθήματα Ηδονής [Reupload]

Βενετία

Χάζευα το θέαμα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου σκεπτόμενη το πρόσωπο του Ίθαν όταν με έβλεπε να φεύγω με τα υπόλοιπα παιδιά από το σχολείο. Στεκόταν στο παράθυρο του γραφείου του σοβαρός κοιτάζοντας εξεταστικά κάθε μου βήμα μέχρι το λεωφορείο που θα μας μετέφερε. Πείραζε την γραβάτα του, σαν να τον έπνιγε. Καθώς ήμασταν πολύ μακρυά ο ένας από τον άλλο για να μας καταλάβει κανείς, κούνησε το χέρι του σαν να με αποχαιρετούσε και έκλεισε την κουρτίνα χωρίς να περιμένει την απάντηση μου στο νόημα του.

"Έλα Παπαθανασίου, χαμογέλασε και λίγο. Πενθήμερη πάμε, όχι σε κηδεία." ακούστηκε η φωνή του Κόλλινς πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν αλήθεια απαραίτητο η θέση μου να είναι πίσω από την θέση των καθηγητών;

"Αλήθεια, δεν πρόλαβα να ρωτήσω." είπα παίρνοντας το βλέμμα μου από το παράθυρο. Η απογείωση είχε τελειώσει, έτσι μπορούσα να λύσω την ζώνη μου και να σηκωθώ όρθια. Στερέωσα τα μπράτσα μου στις πλάτες των μπροστινών θέσεων και κοίταξα τους καθηγητές που κάθονταν σε αυτές. "Είμαι τόσο καλό κορίτσι φέτος, δεν δημιουργώ προβλήματα, σας μιλάω με σεβασμό, ένας άγγελος. Γιατί με έχετε εδώ μαζί; Δεν θέλω να σας προσβάλλω, αλλά η παρέα των παιδιών πίσω θα ήταν λιγάκι καλύτερη." παραδέχτηκα χαμογελαστή.

"Προληπτικά γίνονται όλα." απάντησε ο Κόλλινς "Αν είσαι σεμνή στην Βενετία, στον γυρισμό θα έχεις ένα από τα πίσω εισιτήρια. Συμφωνείς;" μου χαμογέλασε γλυκά και γύρισε να κοιτάξει έξω από το παράθυρο χωρίς να μου δώσει άλλη σημασία.

"Ειδικά αν είσαι όσο ήσυχη είσαι στο σχολείο φέτος, σε βλέπω να κάθεσαι μακρυά μας στον γυρισμό." είπε η καθηγήτρια τον θρησκευτικών και ο Κόλλινς γύρισε απότομα κοιτάζοντας με με βλέμμα ειρωνείας.

"Ναι, ειδικά έτσι." απάντησε προσπαθώντας να κρατήσει το γέλιο του.

Έβηξα για να του δείξω ότι η σπόντες που έριχνε ήταν πολύ εμφανής και έκατσα πάλι στην θέση μου.

"Τι στο καλό κάνει ο Κόλλινς;" ρώτησε η Ρεβέκκα η οποία καθόταν δίπλα μου "Θα καταλάβουν ότι κάτι κρύβει."

"Ας ελπίσουμε ότι είναι αρκετά έξυπνος για να μην κάνει βλακεία." της είπα ψιθυριστά για να μην με ακούσουν οι καθηγητές. "Τώρα ας αφήσουμε το θέμα του Ίθαν και ας περάσουμε καλά στην εκδρομή. Και κακομοίρα μου, θέλω την καλύτερη σουίτα." της είπα και με επιβεβαίωσε ότι θα την προλάβουμε πρώτες από όλους.

Έτσι και έγινε, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μέσα στα μεσάνυχτα, αφού η πτήση μας προοριζόταν για Φλωρεντία και πήραμε το τρένο για Βενετία με το τελευταίο τρένο. Η Ρεβέκκα πήγε στους καθηγητές και ζήτησε την σουίτα του τελευταίου ορόφου, πριν προλάβει κανένας άλλος μαθητής. Μας κόστισε λίγο παραπάνω, αλλά επιβεβαίωσα την Ρεβέκκα πως αυτό δεν θα μας ήταν πρόβλημα. Η μητέρα μου είχε στείλει χίλια ευρώ χωρίς κανέναν δισταγμό, έτσι τα χρήματα μου περίσσευαν χωρίς μεγάλη προσπάθεια.

Ανεβήκαμε στην σουίτα ενθουσιασμένες με την εξέλιξη της εκδρομής, ο όροφος είχε την σουίτα και το μονό δωμάτιο του Κόλλινς, έτσι δεν θα είχαμε όλους τους καθηγητές να μας ελέγχουν, παρά μόνο αυτόν που στην τελική ήξερα πως να τον χειριστώ σε περίπτωση ανάγκης.

Ανοίξαμε την πόρτα και αντικρίσαμε την πανάκριβη σουίτα που είχαμε μόλις νοικιάσει. Οι τοίχοι ήταν σε αποχρώσεις του μπεζ και του κόκκινου ενώ τα έπιπλα ήταν μπεζ με χρυσές λεπτομέρειες.

"Νομίζω μπήκα στον παράδεισο."Αναφώνησε η Ρεβέκκα και συμφώνησα απόλυτα μαζί της.

Στον τοίχο απέναντί μας υπήρχε μία μεγάλη μπαλκονόπορτα, διακοσμημένη με χρυσό και αυτή, ενώ στα πόμολα της υπήρχαν δύο μεγάλα διαμάντια που άστραφταν όταν το φως έπεφτε πάνω τους. Την πλησίασα τρέχοντας και την άνοιξα βγαίνοντας στο μπαλκόνι. Αντίκρισα το κανάλι μπροστά μου, τους γονδολιέριδες και κάποια ζευγάρια που απολάμβαναν την βραδινή τους έξοδο.

"Θα πάω για ύπνο." είπα στην Ρεβέκκα αφού τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες και συμφωνήσαμε για το ποια θα κοιμηθεί σε ποια μεριά του κρεβατιού.

"Θα τα πούμε το πρωί." μου απάντησε εκείνη που αποφάσισε να βγει μία μικρή βολτίτσα για εξερεύνηση του ξενοδοχείου. "Δεν θα αργήσω να επιστρέψω." είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Το πρωί φάγαμε το εξαιρετικό πρωινό του ξενοδοχείου και απολαύσαμε μία υπέροχη βόλτα στο κανάλι μπροστά από το ξενοδοχείο μας, μας πήγαν σε ένα μουσείο και μετά μας άφησαν ελεύθερους να κάνουμε ψώνια και να φάμε μεσημεριανό έξω. Το απόγευμα μας πήγαν σε ένα εργαστήριο που έφτιαχναν παραδοσιακές μάσκες του καρναβαλιού της Βενετίας και όλοι μείναμε μαγεμένοι από τις πολύχρωμες μάσκες με τις περίπλοκες διακοσμήσεις τους. Εγώ έπιασα την συζήτηση στα Ιταλικά με τον γιο αυτού που είχε το εργαστήριο.

Φλερτάροντας με είπε ότι εκείνη την στιγμή έφτιαχνε μία μάσκα που εμπνεύστηκε από εμένα και πως έπρεπε να περάσω κάποια άλλη στιγμή από εκεί για να την πάρω, σαν δώρο. Αποχαιρετώντας τον πατέρα και τον γιο, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να φάμε βραδινό και να ξεκουραστούμε στα δωμάτια μας.

"Θα σε πειράξει αν αύριο το βράδυ κοιμηθώ στου Λούκας;" με ρώτησε η Ρεβέκκα διστακτικά όταν μπήκαμε στο δωμάτιο μας.

"Τι τρέχει με εσάς τους δύο;" την ρώτησα μες στο ενδιαφέρον κλείνοντας τις άσπρες κουρτίνες, αλλά αφήνοντας την μπαλκονόπορτα ορθάνοιχτη.

"Δεν ξέρω ακόμα, αλλά περνάμε πολύ καλά μαζί." χαμογέλασε ντροπαλά. Αυτό δεν ήταν χαμόγελο "περνάμε καλά" ήταν χαμόγελο "περνάμε υπερβολικά καλά" αλλά δεν ήθελα να το σχολιάσω ακόμα.

"Δεν με πειράζει καθόλου, άλλωστε θα έχω όλη την σουίτα ολομόναχη. Εννοώ κοίτα, ήδη νιώθω σαν βασίλισσα." γελάσαμε και οι δύο και της έδωσα μία σφιχτή αγκαλιά.

"Ωραίος ο γιος του τεχνίτη." σχολίασε η Ρεβέκκα χωρίς να χάσει λεπτό.

"Όχι σαν τον Ίθαν." της είπα γελώντας.

"Νόμιζα ότι είπαμε να αφήσουμε τον Ίθαν και να περάσουμε καλά στην πενθήμερη." άφησε κάτω την σακούλα με την μάσκα που είχε αγοράσει από το εργαστήριο και έκατσε στον καναπέ.

"Το είπα, αλλά δεν εννοούσα να βρω γκόμενο κιόλας." Έκατσα δίπλα της και προσπάθησα να αλλάξω θέμα συζήτησης. "Άκουσα ότι θα γίνει πάρτι μασκέ αύριο."

"Δεν τη γλυτώνεις γλυκιά μου. Εγώ σου το λέω, έχω μία αίσθηση ότι κάτι θα γίνει σε αυτή την εκδρομή και δεν θα φύγουμε καθαρές από εδώ μέσα." μου είπα σοβαρά και εγώ τσιτωμένη από τα λόγια της σηκώθηκα καληνυχτίζοντας την.