Μαθήματα Ηδονής [Reupload]

Η κάμερα.

Το τέλος της εβδομάδας δεν άργησε να έρθει. Ο Ίθαν είχε πολλές υποχρεώσεις, έτσι δεν είχαμε καταφέρει να βρεθούμε ούτε μία φορά οι δύο μας μετά από εκείνη την ημέρα στο γραφείο του. Φήμες κυκλοφορούσαν για την διοργάνωση μίας πενθήμερης εκδρομής στο εξωτερικό, μέχρι που οι φήμες επιβεβαιώθηκαν.

Όπως ανακοίνωσε ο Ίθαν στην τραπεζαρία το πρωί θα πηγαίναμε Ιταλία και συγκεκριμένα στην Βενετία. Ήθελαν να προλάβουμε το καρναβάλι έτσι η εκδρομή κανονίστηκε τελευταία στιγμή. Χαμογέλασα καθώς είχα ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ιταλία, ειδικά στο Μιλάνο, αλλά Βενετία δεν είχα επισκεφτεί ποτέ. Σκέφτηκα πως θα ήταν εξαιρετική ιδέα για να περάσω χρόνο με τον Ίθαν σε ένα πιο ρομαντικό περιβάλλον από το σχολείο. Ήλπιζα να μην ήμασταν πάρα πολλά παιδιά γιατί αυτό θα με δυσκόλευε αρκετά από τους σκοπούς μου.

"Δεσποινίς Παπαναστασίου, συγκεντρωθείτε στο μάθημα σας παρακαλώ." Από τις εσωτερικές μου σκέψεις με διέκοψε για άλλη μία φορά ο κύριος Κόλινς, που μετά τα γεγονότα στο γραφείο του Ίθαν είχε πάθει ψύχωση μαζί μου και ήθελε μανιωδώς να προσέχω στο μάθημα του. "Σηκωθείτε στον πίνακα να λύσετε αυτή την άσκηση." είπε δείχνοντας εμένα και σοκαρισμένη τον κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια "Ναι εσείς δεσποινίς, οι υπόλοιπη να την λύσετε στα τετράδια σας." Οι περισσότεροι άνοιξαν τα τετράδια τους αμέσως και με μεγάλη ευκολία ξεκίνησαν να γράφουν. Σηκώθηκα από την θέση μου και πλησιάσα στον πίνακα. Μου έδωσε τον μαρκαδόρο και με ενθάρρυνε να ξεκινήσω.

"Είναι απαραίτητο;" τον ρώτησα δυσανασχετώντας.

"Τουλάχιστον προσπάθησε Ελβίρα." Είπε κοιτάζοντας με παρακλητικά.

Αναστέναξα ξεκινώντας να γράφω την λύση της εξίσωσης. Γιατί έπρεπε να έχει κλάσμα μέσα; Τα σιχαινόμουν τα κλάσματα, ήμουν τελειομανής και τα κλάσματα και οι ρίζες δεν μου κάθονταν καλά στο μάτι.

"Χρειάζεσαι κάποια επιπλέον βοήθεια;" με ρώτησε ψιθυριστά στο αυτί.

"Όχι." Είπα ξερά και συνέχισα μόνη μου.

Το κουδούνι χτύπησε και όλοι οι μαθητές ξεχύθηκαν στον διάδρομο χωρίς να περιμένουν ούτε ένα λεπτό. Η πόρτα έκλεισε και εγώ εκείνα στην τάξη με τον Κόλινς και την εξίσωση.

Τώρα που το σκεφτόμουν, η εξίσωση έμοιαζε πιο άκακη μπροστά του.

"Μπορώ να φύγω;" τον ρώτησα αφήνοντας τον μαρκαδόρο. "Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν θα την λύσω." Του είπα και έκανα να μαζέψω τα πράγματα μου από το θρανίο.

"Ελβίρα, περίμενε λίγο." Μου είπε και μπήκε μπροστά μου για να εμποδίσει την έξοδο μου.

"Το γεγονός ότι με είδατε να πηδιέμαι με τον Ίθαν δεν σημαίνει ότι αποκτήσαμε εμείς βαθμό οικειότητας, δίκιο δεν έχω;" σήκωσα το ένα μου φρύδι κοιτάζοντας τον ειρωνικά.

"Επειδή σου έχω μπει στο μάτι τώρα δεν σημαίνει ότι δεν είχα την ίδια συμπεριφορά πιο παλιά." Μου είπε με σοβαρό ύφος.

"Ακούς εκεί, μου έχεις μπει και στο μάτι. Πολύ θάρρος έχετε οι άντρες σε αυτή την ηλικία και παραπάνω αυτοπεποίθηση από ότι θα έπρεπε." Έκανα λίγα βήματα μακρυά του, αλλά εκείνος με ακολούθησε.

"Βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχει Ελβίρα. Δεν λέω ότι σου μπήκα στο μάτι με ερωτικό τρόπο. Λέω ότι σου την έσπασα και ότι είμαι το άτομο που μπορεί να σας ξεσκεπάσει σε όλους. Μην έχεις τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου." Είπε έχοντας ένα ερεθιστικό χαμόγελο που με έκανε να θέλω να τον χαστουκίσω.

"Καλώς λοιπόν, θα φροντίσω να μην ασχολούμαι άλλο μαζί σας." Είπα και έκανα να φύγω αλλά εκείνος με εμπόδισε άλλη μία φορά πιάνοντας με από το μπράτσο.

"Θα δυσκολευτείς σε αυτό, θα με έχεις στην εκδρομή." είπε ψυχρά και αμέσως μετά με άφησε να φύγω χωρίς να γυρίσει το βλέμμα του προς τα εμένα.
Μόλις είχε καταστρέψει το όνειρο μου για ένα μαγευτικό πενθήμερο για εμένα και τον Ίθαν. Δεν θα μπορούσα να εκπληρώσω τα σχέδια μου μαζί του αν ο Κόλινς ήταν εκεί, αυτός ήξερε και θα είχε το νου του σε εμάς όλη μέρα, κάθε μέρα.

Βγήκα από την τάξη γρήγορα και έμεινα ακίνητη στον διάδρομο έξω από αυτή.
"Ελβίρα! Μπορώ να σου πω;" με πλησιάσε η Ρεβέκκα με αργό και σταθερό βήμα και βλέμμα φιλικό.

"Πες μου Ρεβέκκα." είπα απλά.

"Πως είναι τι κεφάλι σου;" με ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον και χαμογέλασα με αυτή της την κίνηση.

"Πολύ καλά, σε εσύ ευχαριστώ." Της είπα με ίδιο τόνο φωνής με εκείνη.

"Λοιπόν, θέλω να σου πω δύο πράγματα. Πρώτον, προφανώς ξέρεις για την πενθήμερη και ήθελα να σε ρωτήσω αν θα πας, δεν θα με ενδιέφερε να έχω άλλη συγκάτοικο πέρα από εσένα στο δωμάτιο. Είμαστε καλέ στο να καλύπτουμε η μία την άλλη, από πάντα. Και δεύτερο και πιο σημαντικό άκουσα τον Άνταμ να λέει στο τηλέφωνο ότι σου την έστησε, κάτι για κάμερες έλεγε στο δωμάτιο και πρέπει να το κοιτάξεις επειγόντως." Μιλούσε πολύ γρήγορα, αλλά κατάλαβα προς τι ήταν όλος αυτός ο πανικός. Το πρόβλημα που είχε προκύψει ήταν τεράστιο και αναπάντεχο.

"Θα πάω, ναι, για το θέμα του συγκάτοικου θα συζητήσουμε και άλλη φορά. Το θέμα με τον Άνταμ όμως παραείναι σοβαρό." Είπα και έκανα μεταβολή για το δωμάτιο μου, αλλά σταμάτησα σχεδόν αμέσως. "Τι θα έλεγες να με βοηθήσεις λίγο παραπάνω;" την ρώτησα ως ένδειξη συμφιλίωσης.

"Μέσα." Είπε και με ακολούθησε.

Μπήκαμε στο δωμάτιο και ξεκινήσαμε το ψάξιμο. Κρεβάτι όχι, ντουλάπα όχι, κουρτίνες και παράθυρα όχι. Που στο καλό ήταν; Κοιτάξαμε στο μπάνιο και εκεί τίποτα.

"Τι άλλο μένει ποια;" την ρώτησα αγανακτισμένη.

"Μην ανησυχείς, θα το βρούμε." κοίταξε στα κομοδίνα και στις σιφονιέρες αλλά και εκεί τίποτα δεν βρήκε. "Ελβίρα, στα φωτιστικά κοίτα! Το έχω δει στις ταινίες."
Γέλασα με την ατάκα της και έκανα όπως μου είπε.

Και όντως, μία μικροσκοπική μαύρη κάμερα ήταν τοποθετημένη στην βάση του φωτιστικού απέναντι από το κρεβάτι μου. Λογικά ο Άνταμ περίμενε να με πιάσει στα πράσα να πηδιέμαι με τον οποιονδήποτε και ειδικά με τον Ίθαν, για να με εκδικηθεί για αυτό που του έκανα.

Πήρα την κάμερα στα χέρια μου και την έδειξα στην Ρεβέκκα. "Εύρηκα." Της είπα γελώντας. Εκείνη χαμογέλασε πονηρά. "Ώρα να το πάμε στον διευθυντή." Της ανακοίνωσα και βγήκαμε από το δωμάτιο.

Μπήκαμε στο γραφείο του Ίθαν με φόρα. Μέσα ήταν άλλοι τρεις καθηγητές και συζητούσαν για την πενθήμερη.

"Μπορούμε να σας μιλήσουμε; Είναι επείγον." είπε η Ρεβέκκα για να καλύψει εμένα. Της έριξα ένα βλέμμα για ευχαριστώ και περιμέναμε την αντίδραση των καθηγητών.

"Δεν μπορεί να περιμένει κορίτσια;" ρώτησε παρακλητικά ο Ίθαν.

"Είναι αλήθεια επείγον." Απάντησα και όταν τον είδα να κάνει μία γκριμάτσα αποκάλυψα το γεγονός. "Κάποιος έβαλε μία κάμερα στο δωμάτιο μου."

Ό,τι κουβέντα είχαν οι καθηγητές μεταξύ τους σταμάτησε και έστρεψαν τα βλέμματα τους σε εμάς, ανάμεσα τους και ο Κόλλινς.

"Πολύ καλά, καθίστε." Είπε ο Ίθαν. "Θα συνεχίσουμε αργότερα, ευχαριστώ." Είπε στους καθηγητές και αυτοί αποχώρησαν.
Όταν η πόρτα έκλεισε ο Ίθαν έκατσε και εκείνος στην θέση του.

"Ίθαν μπορείς να το διανοηθείς; Να μου βάλουν κάμερα; Είμαστε σοβαροί;"
"Δεσποινίς Παπαναστασίου..." είπε νιώθοντας αμήχανα μπροστά στην Ρεβέκκα.

"Μην αγχώνεστε, ξέρω τα πάντα από την αρχή." Χαμογέλασε γλυκά "Και συγνώμη για όσα έχω κάνει." είπε αναφερόμενη στα γεγονότα που είχαν γίνει στις αρχές στο δωμάτιο του Ίθαν.

"Ξέρουμε και ποιος το έχει κάνει." Είπα εγώ και ο Ίθαν με κοίταξε με έκπληξη.

"Ο Άνταμ Ρενέ είναι υπεύθυνος, τον άκουσα να το λέει στο τηλέφωνο με κάποιον σήμερα το πρωί." Ολοκλήρωσε η Ρεβέκκα τα δικά μου λόγια και χαμογελάσαμε και οι δύο για το γεγονός ότι είχαμε ξαναδέσει μεταξύ μας.

"Την έχετε μαζί σας;" ρώτησε ο Ίθα και αμέσως του έδωσα την κάμερα. "Θα μιλήσω μαζί του σήμερα και θα του δώσω την ανάλογα τιμωρία." Είπε καθώς την περιεργαζόταν.

"Εγώ σας αφήνω." Είπε η Ρεβέκκα και βγήκε από το γραφείο.

"Για πες λοιπόν," ξεκίνησα να λέω ευδιάθετη "τι θα κάνουμε στην Βενετία, θα το κάνουμε στο μπαλκόνι πάνω από το κανάλι;" χαμογέλασα πονηρά. Σηκώθηκα, κλείδωσα την πόρτα και τον πλησίασα προκλητικά. Ανέβηκα πάνω του και τον φίλησα άγρια στο στόμα, καθώς τριβόμουν πάνω του σαν να είχα να τον δω χρόνια. Είχαμε να βρεθούμε οι δύο μας όλη την εβδομάδα και δεν είχα καταφέρει να τον αγγίξω ούτε λίγο.

Έβαλα το χέρι μου στο εξόγκωμα στο παντελόνι του και τον έτριψα με σκοπό να τον κάνω να θέλει να με πηδήξει, κάτι που σίγουρα δεν θα δυσκολευόταν.

"Ελβίρα περίμενε λίγο." Είπε παίρνοντας το χέρι μου από εκεί και το άφησε να κρέμεται δίπλα στο σώμα μου. Τον κοίταξα με σοκαρισμένο ύφος περιμένοντας μία εξήγηση για όλο αυτό.

"Θα μου πεις;" τον ρώτησα αγανακτισμένη.

"Δεν είμαι μέσα στους καθηγητές που θα σας συνοδέψουν στην Βενετία. Δεν θα έρθω στην πενθήμερη." είπε και οι ελπίδες για τις ιδέες μου γκρεμίστηκαν μία και καλή.