KENT HİKAYESİ

🖤-14-🖤

Ablam evin içinde bir o yana bir bu yana yürüyordu. Ada gözünü elindeki telefona dikmiş oturuyordu. Bende yapacağım hiç bir şey olmadığı için sadece oturuyordum. Evde derin bir sessizlik vardı. Ablam "Oooffff! Kaç saat oldu tek bir haber yok! Volkan'ın da Kerem'in de telefonları kapalı. Ama gelsinler ben göstereceğim onlara telefon kapatmak neymiş!" diyerek sessizliği bozdu. Ada "Acaba abimlerin başına bir şey mi geldi?" dedi.

Ablam birden başını tuttu ve dengesini kaybetti. Tam düşecekken Ada ve ben koşup tuttuk onu. Koltuğa oturttuk. Ada su getirdi, bende sehbanın üzerinden kolonyayı alıp ablama koklattım. Biraz kendine gelmişti. "Abla çok kötüysen hastaneye gidelim mi?" diye sordum. Ablam "Hayır hastane falan istemiyorum. Kalkın polise gidiyoruz." dedi ve ayağa kalktı. Ada "Masal abla emin misin?" diye sordu. "Evet, eminim." diye net bir şekilde cevapladı ablam. "Boşuna ayaklanmayın karakola gitmek bir işe yaramaz, yirmi dört saat geçmeden hiç bir şey yapmazlar." dedim. Ablam "Ne yapacağız o zaman?" diye sordu. Kimseden ses çıkmadı çünkü kimse ne yapacağımızı bilmiyordu. Ablam umutsuzca geri koltuğa oturdu. Ada "Kayra abimi mi arasak?" diye sordu. Ablam "Evet ara. Başka çaremiz yok belki Kayra bir şeyler yapar." dedi. Ada Kayra'yı aradı ve umutla açmasını bekledik. Ama açmadı. Ablam "Bir daha ara." dedi. Ada tekrar aradı ama sonuç aynıydı.

****

Kerem ve Volkan sandalyeye bağlı halde oturuyorlardı. Baygınlardı ama yavaş yavaş ayılmaya başladılar. İlk kendine gelen Kerem oldu. "Volkan, aç gözünü Volakan!" diye yanında oturan arkadaşını uyandırmaya çalıştı. Etrafına bakındı, karanlıktı ama bir depoda olduklarını çıkarabilmişti. Volkan da kendine gelmişti. Kerem "Kimsiniz lan siz?! Ne istiyorsunuz bizden?!" diye bağırdı. Birden ışıklar açıldı, ikisinin de gözleri kamaştı. Volkan "Ulan siz benim elime geçeceksiniz elbet!" diye tehditkâr bir şekikde bağırdı. Korumlardan biri "Sesiniz çıkmasın adam akıllı bekleyin!" dedi sertçe. Volkan "Sesimiz çıkarsa ne olur lan!" diye aynı şekilde karşılık verirken, Kerem "Neyi bekliyoruz?" diye sordu. İkisinin de gözleri ışığa alışmıştı etraflarını rahatlıkla görebiliyorlardı. Adamlar hiç bir şey söylemedi. Kerem "Kim lan sizin patronunuz?! Şahin Şahiner mi?" diye sordu. Adamlardan biri "Soru sormayın! Uslu durun paronu bekleyin!" dedi sertçe. Kerem sorularında ısrarcı olsa bile bir cevap alamamıştı. Volkan'ın tehdit ve küfürleri de boş gürültü olarak depoda yankılanıp yok olmuştu. Kerem de Volkan da kurtulmak için çırpınsalar bile hiç bir işe yaramamıştı. Sandalyelere iple bağlanmış olsalardı belki ipi kopartabilirlerdi ama zincirle bağlanmışlardı, zinciri kopartabilmek gibi bir şansları yoktu. Mecburen beklemek zorunda kalmışlardı.

*****

Ablam iyice kötüleşmişti. "Yeter artık bu böyle olmaz! Kalkın hastaneye gidiyoruz. Hiç itiraz istemiyorum! Bu şekilde hiçbir şey yapamayız, kimseye bir faydamız dokunmaz. Üstüne bir de ablamın sağlığından olmasına izin veremem." dedim kararlı bir şekilde. Ablam sabahtan beri hastaneye gitmemek için itiraz ediyordu. Ama şu an itiraz etmeye bile hali yoktu. "Hadi Ada." dedim. Ada kafasıyla onayladı ve ikimiz ablamı da hazırlayıp çıktık. Ada taksi durağını aradı. Konuştuktan sonra bize döndü ve "Şu an boşta taksi yokmuş." dedi. Bir bu eksikti! Nasıl taksi olmaz ya? "Başka bir taksi durağı ara." dedim. Ada "Şu an araştırıyorum numaralarını bulursam arayacağım." dedi. Ablam ayakta bile duramıyordu onu ben tutuyordum. Ada ise hâlâ numara arıyordu.

Bir araba tam kapının önünde durdu. Dönüp baktığımda arabadan Kayra'nın indiğini gördüm. Ada "Kayra abim geldi!" dedi sevinçle. Ablamsa iyice kendini bırakmıştı bana, onu tutmakta zorlanıyordum. Ada Kayra'nın yanına koşup "Defene kayboldu, sonra onu aramaya giden abim ve Kerem abi de kayboldu. Masal abla fenalaştı hastaneye gideceğiz ama taksi bulamadık. Abi lütfen bir şeyler yap." dedi tek nefesde. Kayra " Ada sizin evde Volkan'ların evinin yedek anahtarı vardı onu bana getir." dedi. Ada "Neden?" diye sorunca, "Soru sorma dediğimi yap." dedi. Ada kafasını salladı ve yukarı gitti. Artık düşmek üzereydim ablamın yükü tamamen bendeydi. Kayra yanıma geldi ve ablamı kucakladı. Ablamı arabaya bindirmesine yardım ettim, arka koltulta kafası dizime gelecek şekilde yatırmıştık. Kayra "Birazdan geleceğim ve hastanye gideceğiz." dedi ve kapıyı kapattı.