I Love You 3000

CHAPTER 3: THOUGHTS

"Ano ba Pat wag ka nga sumigaw maghahating gabi na oh" pagrereklamo ko.

"Ay sorry naman na excite lang, So ano?" Tinanggal ko na ang mga kamay ko sa taenga ko at naglakad na ulit.

"Anong ano?" Sagot ko sa kanya. Kunyare diko gets pero gusto ko lang ipaulit yung tanong ganon?

"Aish kayo naba ulit?" She repeated

"Uy di ah tsaka di niya nga ako pinapansin." Di ko sasabihing di halata pero halatang disappointed ako na di niya ko pinapansin. Tapos pag pinansin ako parang sasabog ang buong katawan. Aish diko ma gets sarili ko -,-

"Sus nagpapasuyo siguro Yve. 24 months or 2 yrs kayong nagsama sanay yun na lagi mong sinusuyo. Baka gusto magpa baby yieee" pang aasar ni Pat pero instead na mapangiti ako mas lalo akong nalungkot.

That was supposed to be a happy 25th months of us. Kung di kaya yon nangyari sa amin? Masaya parin kaya kami hanggang ngayon?

"Iba na yung sitwasyon namin ngayon Pat." I said and sighed.

"Alam mo ate wag niyo gawing komplikado sa isa't isa yang nararamdaman niyo. Take it step by step. Tsaka simula nong mangyari yun sainyo? Never nagtanim si kuya ng galit sayo. single pa si kuya peter kaya may chance pa kayo ship ko kayo arghhh!!" wika ni Pat tsaka siya nagpaalam kasi magkaiba kami ng ruta na sasakyan.

"Bye Pat. Thanks for the walk" I said.

'Step by step'

Tama si Pat. We should take it step by step. Pero pano kung nagbago na talaga lahat? Yung nararamdaman niya? Hayst eto ka nanaman Yve. Siguro hayaan ko na lang muna na ganito  kami pansamantala.

-----------

Bahay, School, Part Time job tapos bahay ulit. Ganito ata magiging routine ko for the rest of my 4yrs college life. Almost 1 month na ako as a freshman at unti unti ko na ding nasasanay ang sarili ko sa mga stress at heavy works. I only have 3-5 hrs rest when it comes to weekdays. While pag weekends i have enough time to rest.

Speaking of school. Maayos naman yung sa journalism. Actually ka close ko na nga din sina Chloe at Rhea. As usual walang bago asar padin ng asar sa akin si Markus dagdag mo pa si Clark. While Peter? Nothing new. Parang invisible ako sa paningin niya.

Last day for the month of June. Deadline na ng mga paper works namin sa TR kinakabahan ako kasi these past few weeks busy ako. Syempre di lang naman journalism yung ginagawa ko.

*/Plak*

Malakas na pagbagsak ng mga papel sa lamesa ni Peter A.k.a Chief kuno. Napapikit ako sa gulat pero binawi ko naman agad yung reaksyon ko. I bit my lower lip.

"Ano ba naman to Yvette. Of all works bakit ganito? Ang boring basahin. Sa tingin mo may maeengganyong magbasa diyan? At isa pa naturingan ka pa man ding pride ng JHS or SHS school mo dati pero di ka marunong mag check ng spellings mo!" he yelled in front of me.

shit.

Peter know how sensitive  I am lalo na pag napapagalitan o nasasaktan ako. He never tried to yell at me..dati. Oo nga pala Yve, Dati lang yon iba na yong ngayon.

Para akong maiiyak ng wala sa oras pero bilang isang plastikada at feeling matapang i tried my best na piggilan ang luha ko.

"Uhm.." I bowed my head para di nila makitang nanggigilid yung luha ko. "Sorry po. I'll edit them gagawa ako ng bago c-chief. I will do my best pasensya na po" I said while holding back my tears at dali daling kinuha ang mga paper works ko at mga gamit ko bago ako umalis ng office.

Bago ako maka alis i heared Markus words to Peter.

"I know you,di ka naman ganyan pag may mali kami ah. Pero kay yve? You're being rude man. Ano bang kasalanan niya sayo?"