13

189 8 0
                                        

"Nasa labas parents mo," sabi ni Ferry kay Soonyoung.

Umaga na at nasa sariling kwarto niya na siya habang nakaupo siya sa wheelchair ay nakatingin siya sa labas ng bintana ng kwarto niya.

Natahimik si Soonyoung. Ang tagal na niyang hindi sila nakikita, nahahawakan at nakakausap. He was starting to overthink kung anong sasabihin nila sakanya, kung itataboy ba nila ulit siya.

"Papasukin ko na ha?" hindi siya sumagot.

Narinig niya ang pagbukas at sara ng pinto.

"Soonyoung, anak," narinig niya ang boses ng mama niya.

Nakatingin pa rin siya sa labas ng bintana niya, ayaw niyang humarap sakanila, natatakot siyang baka saktan ulit siya.

"Soonyoung, pansinin mo naman kami.."

Tears formed in his eyes as he turned around to see them.

Napatakip ng bibig ang mama niya ng makita niya kung gaano bumagsak ang katawan ni Soonyoung. Lumapit agad yung papa niya at niyakap ng mahigpit si Soonyoung.

Soonyoung flinched, "p-papa.."

"Pasensya na kung iniwan ka ni papa at mama ha? Mahal na mahal ka namin."

Soonyoung looked down as his tears fell down. He soon felt his mother's embrace at his back that made him tear up more.

"Sabihin mo sa amin kung hindi mo na kaya ha?" his mom whispered, "sabihin mo sa amin kung ayaw mo na lumaban."

That made Soonyoung cried harder and louder, his loud sobs were the only thing you can hear inside. His parents let him cry while he was on their arms.

"H-Hindi k-ko na k-kaya," he said between his sobs.

His mom's tears fell as she heard that. She doesn't want to give him up, but he needs to rest.

"Y-You can..give up," bulong ng mama niya, "huwag mo na kaming isipin ha? Isipin mo sarili mo, kung hindi mo na kaya, bitaw na.."

Soonyoung felt his chest tighten that made his breathings unstable. His vision was getting blurred and he could feel the blood coming out of his nose. His parents were panicking as they shout his name, but slowly, those shouts became nothing but a high pitched sound.

*****

"Jihoon?" Soonyoung's mother called him.

Ferry and Soonyoung's doctor were inside his room, while they wait outside.

Napatingin si Jihoon sakanya.

"Do you happen to have relationship with him?" nakangiting tanong ng mama niya.

Dahan-dahan na tumango si Jihoon.

"Jowa niya po," singit ni Seokmin kaya hinampas siya ni Seungcheol.

Natawa ng mahina ang mama niya, "are all of you his friends?"

"Opo."

His mom smiled at them, "thank you for being his second family."

Napangiti sila.

"Siraulo po si Soonyoung dito sa hospital, lagi pong maingay," sumbong ni Mingyu.

His dad laughed, "really? He's not like that in our house," he deeply sighed, "he's quiet and doesn't talk with us."

"He won't talk unless you talk, he's like that," his mom said, "pero masigla siya at minsan malambing," natatawang sabi niya, "everything happened so fast, hindi namin namalayan na may sakit na pala siya."

Stay Awake, SoonyoungTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon