Lead Me Out of the Blue

LMOB04

LMOBseries presents...

❝ For Old Good Days ❞

"Smile kana, kulet. I... Love.. You..." I smiled genuinely. Saying I love you instead of one, two, three. How sweet, my love.

"Oh ang ganda ko 'jan, Benedict!" niyugyog ko pa siya dahil sa saya at pleasure. Ang galing niya talagang photographer.

"Isa pa, Love. I... Love... You... Smile." he said. Then take a photo of mine here at the three. Sunkissed captured siya. Ang ganda.

"Thank you, Love. Galing mo talaga."

"I love you, too." out of nowhere bigla-bigla nalang siyang nagsasabi ng I love you o kaya Mahal Kita. Kaya ayaw ko tong pakawalan. Because losing him is like wasting a rare kind of treasure.

Pero mukhang ako yata ang nawala.

"Benedict! Benedict yuhuu! Love?" pagsigaw ko. Nandito ako ngayon sa gubat ng Dungeon city. Sa lugar kung saan last na kinuhaan niya ko ng litrato.

"Anak!" galing iyon sa isang pamilyar na boses.

"Mama!" how I miss her. P-pero teka paano...

"Makakasama mo na ako, Justine. Patay ka na rin, anak." unting gumuho ang buong sistema ko. May parte sa akin na masaya dahil makakasama kona si mom at may parte din sa akin na nagsasabing wag muna. Parang panandalian ay nagblanko ang lahat at nagflashback lahat ng ala-ala kung paano ako nawala.

–Flashback–

Pagkatapos naming gumala sa gubat ng Dungeon at magphotograph doon ay sumaglit muna kami sa isang coffeeshop upang mag take-out ng sliced cake.

"Mukhang masarap yung sliced strawberry cake." pagtuturo ko sa menung naka display sa counter.

"Dalawang sliced strawberry at isang wintermelon milk tea para sa taong mahal ko." hinampas ko siya sa braso dahil sa pinagsasabi niya sa babae sa counter.

"Ouch, love! Masama bang ipangalandakang mahal kita." dagdag nitong banat sabay kindat. Ako naman si gaga bigla biglang namula.

"Wag ka ngang ganyan. Nakakahiya. Para kang ano. Tapyasin ko bet *chup*" mas lalo akong namula ng biglaan niya akong halikan.

"I love you too, love." ughhhh. Nakakainis ka bakit moko pinapakilig.

"Sanaol maam, sir. Here's your order. Sana magkajowa na rin ako. BTW it's 250pesos all maam,sir." echoserang treasurer ng coffeeshop amp.

Kinuha na namin ang pinatake-out naming cakes at milktea.

"Holdap 'to! Wag kayong sisigaw dahil wala namang makakarinig sa inyo!" inihinto ni mamang taxi triver ang kotse at tinutukan kami ng baril.

"Ito na sir. Wag niyo lang kaming sasaktan." pagsasalita ni Benedict. Ibinigay nalang namin lahat ng pera at cellphone namin sa kaniya habang pasimple kong binubuksan ang pintuan ng kotse. Hindi mabuksan! Pati ang bintana, hindi din mabuksan!

"Naku! Neng wag kana magbalak nasa akin ang remote ng sasakyan!" natatakot na ko. Medyo manginig nginig. Tumingin ako sa labas. Nasa oneway road pala kami. Imposibleng may makakita saming pulis!

"Ugh!" inda ng akmang aagawin ni Benedict ang baril sa driver. Agad naman itong narespundihan ng lalaki. Nag-aagawan na sila ng baril ngayon. Natuod ako sa aking kinatatayuan. I am afraid for my love's safety and mine. I am afraid to lost him but the destiny was unfair.

Nang nasa kamay na ni Benedict ang baril biglang may bumusinang sasakyan. Malaking sasakyan truck. Mabilis ang andar nito. Walang preno at pasalpok na sa amin.