Lead Me Out of the Blue

LMOB07

LMOBseries presents...

❝Kuwentong Manunulat❞
(ᜃ̰ᜏ̃ᜈ᜔ᜆ̥ᜅ᜔ ᜋᜈ̰ᜈ̰ᜎᜆ᜔)

—Ｂａｈａｇｉ ｎｉ Ｈｏｓｕｗｅ

" ᜑ̥ᜐ̰ᜏ̃ "

"Ano ibig sabihin nito?" sambit ng batang ako sa batang babaeng nakilala ko sa may baybay. Si Andang.

"Ah, ibig sabihin niyan pangalan mo sa tagalog." pagtatagalog ng batang babae. Medyo may tono pa ito dahil sa probinsya ng palawan ito nakatira.

"Hosuwe" pagbasa ko sa nakapaskil na kahulugan ng nakasulat sa bracelet. Ito yung bracelet na bigay sa akin ng batang si Andang. Ilang taon na ito sa akin pero ngayon kolang nabasa ang kahulugan nito. Nakasulat kasi sa Tagbanwang Baybayin –Old Literature of Palawan.

Muli kong isinuot ang bracelet na gawa sa kahoy at braided na tela at nagsimula ng gawin ang paborito kong libangan. Ang magsulat ng mga stories sa website na wattpad.

Libangan ko lang naman 'to. I just wanna share some of my thoughts. Those tragical and goodvibes stories.

"Have a break for a while Mr. Writer. Diba sabi sayo ng doctor wag ka masyadong magbabad sa PC mo?" my mom said.

"Wait for awhile, Mom. Le'mme join you jog." I suddenly saved my written work then change my clothes.

"Actually I cam here para ayain ka. Good thing may initiative ka sa katawan." mom chuckled.

"Ofcourse, Mom. Handsome people like me have initiative." we both laugh.

"How's your wattpad career?" sabi ni Mom at nagpunas ng pawis.

"Lmao. It was just a pass-time."

"Fine. Let's have a seat for a while. Baka matanggal na mga paa natin kaka-jog." mom suggested. I chuckled.

"Akala ko hindi kana titigil kaka-jog, Mom."

Nagpaalam si Mom na bibili muna ng snacks for us when I feel something hard on my butt. Tumayo ako and I see a bracelet. A bracelet same as mine.

—Ｂａｈａｇｉ ｎｉ Ａｎｄａｎｇ

Pinagmamasdan ko ngayon ang kalangitan. Humihiling na sana'y pareho tayong nakatitig sa iisang tala.

Ilang taon na rin ang nakakaraan simula nang huli nating makita ang isa't-isa. Siguro masaya kana ngayon at patuloy na tinutupad ang mga pangarap mo na maging isang sikat na manunulat.

Ako kaya'y natatandaan mo pa? mga ala-ala kaya nating dalwa'y tinapon mo na?... siguro mga pangako nati'y limot mo na pero para saakin isa pa rin ito sa mga bagay na hindi ko makakalimutan.

Bakit nga ba tayo umabot sa gan'to, wala man lang tayong balita sa isat-isa.
Ilang taon na pero may puwang ka pa rin sa pagkatao ko. Mga pangako natin ay diko pa rin kinakalimutan at alam kong darating ang araw na magkikita ulit tayo.

"Hoy! Ang lalim naman ata nang iniisip mo, si Joshua nanaman ba yan?" kahit wag kong lingonin ay alam ko naman na si Ayeesha nanaman yan. Si Ayeesha lang ang nag-iisa kong kaibigan.

"Ano pa bang bago?" lutang pero may angas na sagit ko.

"C'mon Mar! Ilang taon na ang nakakaraan, malamang nakalimutan na tayo nun. Tama na yang nararamdaman mo sakanya. Kung hindi mo papatayin yang nararamdaman mo sakanya, yan mismong nararamdaman mo ang papatay sayo." napabuntong hininga nalang ako.

Siguro nga tama sya.

Dapat na ba talaga kitang kalimutan o patuloy pa rin akong aasa na balang araw babalik ka?