Karanlık çökünce

Bölüm 7: özür

"Anne, ben çıkıyorum!" Mehir acele adımlarla merdivenlerden inerken, aniden ayağı kaydı.

"Aah...kahretsin..." düşerken ayağı döndüğü için muhtemelen incitmişti.

-"Kızım iyi misin, ne oldu" diye sorunca annesi Mehire "Birşey yok anne, çıkıyorum!" diye geçiştirdi yoksa annesinin panikleyeceğini iyi biliyordu. Ve Mehir okula geç kalacaktı.

Mehir sabahları hep aynı yolda gider gelirdi, o yol Gece ile ilk karşılaştığı yoldur. Her ne kadar geç çıkarsa çıksın, farketmezdi mutlaka telefonundan bir müzik açar kulaklığını takardı. Bunu yine tam yapacakken hafif topalladığını fark ederek "Çok güzel bir de bu eksikti" dedi kendi kendine.

Aldırmayıp bir şarkı seçti telefonunda. Bu şarkının sözlerini çok severdi, şarkıyla birlikte boş sokakta mırıldanmaya başladı...

Görünmez hiçbir kapı
Sanırım çıkış yok
Sayılmaz hiçbir acım
Yaralarımı saran yok

Gel,Gel ansızın, gel
Tut ellerimden gel
Gel ansızın
Belki öpersin kirpiklerimden

Pek arkadaşı yoktu sevmezdi de zaten, alışmıştı yanlızlığa. Doğanay vardı fakat o muhtemelen güzel kızların peşinden koşacaktı. Okula girer girmez Mehir erken bile geldiğini fark etmiş ve sınıfa girmişti.

Herzaman sınıfın arka cam tarafına geçen Mehir busefer geçememiş. Kazağının şapkasını kafasına takmış ve kafasını sıranın üzerine koymuş bir genç onun yerine oturmuştu. Yüzünü göremediği genci merak etsede daha çok sorgulamamış ve onun bi önündeki sıraya oturmuştu.

Mehir sınıftada hep şarkı dinlerdi. Puanları iyi olduğu için hocalar pek umursamazdı, zaten niye umursasınlarki, bazılarımız bu hayatta sadece arka pilan değilmiyiz? Ya da dizilerde, filmlerde oynayan rolü olmayan gereksiz figüranlar?

Necdet hoca fizik dersi verirken Mehir kendi aleminde yine yola çıkmıştır yeni bir şarkıya geçer ve farkında olmadan mırıldanır tüm ders boyunca...

Her şeye hile karışsa bile oyunu seversin
lkimiz de hiç ölmeyecek gibi gülersin
Duramazsan anlarım ben gencim ama ihtiyarım
Sende bu öyküyü noktalarım

Yar bana düşmanım ol gel
Düşür beni koynuna boğuver
Bu garibin ömrü sensiz geçer mi?

Gel bana zindanım ol gel
Kelepçeyi vur zulüm ol gel
....

Duraksadı, son cümle neydi diye düşünürken arkasından tanıdık bir ses duydu

"lnsan insanı böyle sever mi?"

Bir kaç saniye donakaldıktan sonra Mehir hızla arkasına baktı. Oydu, dumanıydı, o kara ve derin gözlerle buluştu gözleri. Geceydi...

-"A...an...anlamadım..." diye gevelerken, Geceden cevap gecikmedi.

"Şarkının son cümlesi..." Dedi alttan alttan gülerek.

Bu sessizliği Necdet hoca bozdu " çocuklar, haftaya sınavınız var unutmayın, Gece evladım sende kitaplarını bir an önce al. O zamana kadar Mehir sana yardımcı olur." deyince Mehir hızla önüne dönüp hocanın gözüne baktı, ama hoca ona fikrini bile sormamıştı. Ders bitmişti, hoca gitmişti.

"Bana okulu gezdirir misin Mehir?" dedi Gece ayağı kalktığı sırada.

Mehir şaşkınlığını bir kenara atıp "tamam...olur" dedikten sonra kitaplarını toplar ve Geceyle birlikte sınıftan çıkarlar.

-"ilk katta kantin var, spor salonu onun bir alt katında, sınıflar dört kata ayrılır. Biz 11ci sınıf olduğumuz için 3cü kattayız, diğer katlar diğer sınıfların, bu kadar."

Mehir okulu Geceye anlatırken, Geceye gözü kayar. Gece, onlar okul bahçesine çıkana kadar Mehir'in yüzüne dalmış dinliyordu. Mehir bunu fark edince utanmış ve gözlerini kaçırmıştı.

Gece hafif tebessüm ederek "Teşşekkür ederim" dedikten sonra Mehir geçen gece için özür fırsatı bulur.

-"Özür dilerim..." der mahçup bir şekilde başını eğerek.

Gece dalga geçer gibi "Bana okulu gezdirdiğin içinmi?"

-"Hayır, geçen gece Doğanayla sohbete dalınca gittiğini fark etmedim. Çok ayıp oldu."

"Dert etme, ben yanlızlığa alışkınım." Mehir bunu duyunca, Gecenin onun zihnini okuduğunu düşünür. Nasıl olurda bukadar birbirini anlayabilirler, birbirini tanımadıkları halde.

-"Şey...ben sınıfa gideyim ozaman."

"Olur, bende şu kitap işlerini halledeyim, görüşürüz."

Ikisi ayrıldıktan sonra Mehir yaşadıklarını düşünür. Ne büyük tesadüf diye söylenir.

Sizce cidden tesadüf mü kader mi?