Karanlık çökünce

Bölüm 5: gitti

(Mehir'in anlatımıyla)

Gergin sessizliği busefer bozan ben oldum "Sen Konya'dan nezaman geldin kurt adam?" iyi soru kızım enazından ölüm sessizliğini bozdun.

"Bu sabah. Zaten yoldayken annen aradı onun sayesinde buldum seni."

"Ne...annem mi? Ne alaka?" dedim kaşlarımı çatmış vaziyette şaşırırken.

Doğanay tam cevap vermek için dudaklarını araladığı sırada, Gece elini kaldırdı, ama öyle sıradan el kaldırma değildi resmen Doğanaya sus işareti verdi.

Doğanay burnunu çekti öfkeli bir şekilde "Hayırdır bilader, rahatsız mı oldun?

Gece ciddiyetini bozmadı "Mehir ile birşey konuşuyorduk bilader, sohbet edeceksen başka bir zaman konuşabilirsin."

Evet Mehir ortam dahada gerildi, şimdi napıcaksın? Bilmiyorum iç ses.

Doğanayın sinirlenmeye başladığını fark ettim, aynı şekilde Geceninde, gözlerinden ateş püskürtüp Doğanayı öldürmek ister gibiydi.

"Ya vampir birşey dicem. Sen güneşi hangi ara unuttunda Gecelere sarılmaya başladın?"

Doğanay'ın bu sorusu beni ani bir şoka soktu. Gördü mü sence Geceyle sarıldığını? Kesinlikle, yoksa Doğanay böyle imalı imalı konuşmaz.

Gece Doğanay'ın sorusuna şaşırmış, kaşları havada bana bakıyordu. Muhtemelen şu an bir sevgilim olduğunu, onunla kısa süre önce ayrıldığımı düşünüyordu. Üzüldü sanki, gözlere bak hele. Cidden öyleymiş gibi iç ses, beni tanımadığı halde nasıl bu kadar bağlanmış olabilir?

Gözlerimi devirdim "güneş yok, Doğanay konuştuk bunu, ben sana karanlığı sevdiğimi söyledim,uzatma"

Doğanay bozulduğumu anlamış konuyu kapatmıştı "tamam be sinirlenme hemen"

"Annen evde bekliyo gelmicekmisin?"

"Bizim eve mi gidiyosun? Niyeki?" dedim merak ederek.

"Gitmezmiyim, Ayla teyze yaprak sarma yapmış, bu fırsatı kaçırmam." dedi beni kolumdan dürterek.

"Olurmu, kaçırır mısın anca insanlara sülük gibi yapış sen" dedim kıkırdayarak alaycı bir şekilde.

"Sen benle dalga geçmek yerine Gecene sahip çık, çocuğu şimdiden kaçırdın."

Doğanaya okadar dalmıştımki Geceyi unutmuştum dumanımı. Yanıma baktım arkama baktım Gece yoktu. Gitmişti...