"ဒီ ဒီမွာစီနီယာဓန...."
ေနာက္မွလွမ္းေခၚသံေၾကာင့္ ဓနေျခလွမ္းတို႔ တုန္႔ခနဲရပ္တန္႔သြားသည္။
ဟာရအေမာတေကာျဖင့္ ေျပးလိုက္လာရေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ေမာဟိုက္ေနသည္။ စီနီယာဓန အနားသို႔ေရာက္လွ်င္စကားမေျပာႏိုင္ေသးပဲ အသက္ရႈသံျမန္ကာ အေမာေျဖေနမိသည္။
"ငါ့ေနာက္ေျပးလိုက္လာရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ဘာမ်ားလဲ။"
"ကြၽန္ေတာ္အကူအညီတစ္ခုေလာက္ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ။"
"မင္းေတာင္းတဲ့အကူအညီကို ငါေပးႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့အျခားတစ္ေယာက္ကိုေျပာင္းၿပီး အကူညီေတာင္းလိုက္ပါ။"
"ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာရေသးဘူးေလ။ ဘာမွန္းမသိေသးပဲ ျငင္းဆန္တာ တစ္ဖက္လူကိုေတာ့ အနည္းငယ္အားနာသင့္တယ္လို႔မထင္ဘူးလား။"
"ကြၽတ္"
ဓနစုတ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္မိသည္။
"ငါအတန္းဝင္စရာရွိေသးတယ္ ခ်ာတိတ္။ မင္းမွအခ်ိန္ေတြပိုေနတယ္ဆိုရင္ တစ္ေနရာရာမွာ အခ်ိန္သြားျဖဳန္းလိုက္။"
ဓနစိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ထိုခ်ာတိတ္နားမွ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
"ခနေနဦး"
သူ႔အနားကလွည့္ထြက္သြားေသာ ဓနလက္လွမ္းဆြဲကာတားလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ကူညီထားဖူးတာရွိတယ္ဆိုတာကို မွတ္မိေသးလား။"
"မမွတ္မိဘူး"
"ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါတယ္။ မမွတ္မိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ။"
"မင္းဘာေတြအရစ္ရွည္ေနတာလဲ ခ်ာတိတ္။ ငါ့မွာအခ်ိန္မအားဘူး။ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတာကို ငါ့ကိုေျပာ။"
ဒါသူလိုခ်င္ေသာအကြက္ထဲသို႔ ဝင္လာၿပီမို႔ အာဟာရခပ္ေတြေတြစဥ္းစားေနသည့္ပုံစံဖမ္းလိုက္သည္။
"မင္းမေျပာဘူးဆိုရင္ ကိုယ္သြားေတာ့မယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ကို စာသင္ေပးရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္ကို မနက္တိုင္းစားစရာတစ္ခုနဲ႔ miloတစ္ဘူးပို႔ေပးရမယ္။"
YOU ARE READING
မောင့်ရဲ့ကြင်ရာတော်👨❤️👨
Romanceပူပြင်းတဲ့မီးပင်လယ်တောင် အချစ်နဲ့ပက်ဖြန်းလိုက်ရင် သိပ်လှတဲ့နှင်းဆီခင်းအဖြစ်ဖူးပွင့်သွားတက်တယ် Aug. 28.2020
