Φτηνές αγκαλιές σε χρυσά κρεβάτια

Κεφάλαιο 4

Τα « Καλαμάκια» ήταν το πιο τρέντι σουβλατζίδικο του προαστίου. Είχε προχωρημένη διακόσμηση και βρισκόταν σε έναν πεζόδρομο γεμάτο καφετέριες και φαγάδικα, που ασφυκτιούσε από τους δεκάδες εφήβους που το προτιμούσαν.

Η Βάλια κατέβασε ένα- ένα τα παιδιά από το σταθμευμένο αυτοκίνητό της, δίνοντας οδηγίες. « Προσοχή το πεζοδρόμιο... Έρχεται αυτοκίνητο, προσέξτε». Είχε μεταφέρει τέσσερα παιδιά στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου – τα δικά της και της Κλέας- και όπως κάθε φορά που η Κλέα της έβαζε αγγαρείες ένιωθε χρησιμοποιημένη και εκνευρισμένη. Η ίδια έκανε την νταντά, ενώ η Κλέα ( αναμφίβολα) είχε τρέξει για να αρπάξει κάποιες στιγμές ηδονής με κάποιον από τους εραστές της. Η Βάλια χαμογέλασε με ένα αόριστο χαμόγελο. Αν έλεγε αυτά που ήξερε...

Δεν ήξερε αν λυπόταν την Κλέα για αυτή τη διαρκή ανάγκη επιβεβαίωσης της θηλυκότητά της ή αν την θαύμαζε για το ότι διατηρούσε ακόμη τη νεανική εκείνη διάθεση που ήταν απαραίτητη για να «μπλέκει» σε περιπέτειες. Η ίδια βαριόταν ακόμη και το φλερτ. Αν και ήθελε να διατυμπανίζει πως ο γάμος της ήταν πετυχημένος- πράγμα που εκ των πραγμάτων την ανάγκαζε να παρακολουθεί από «τον πάγκο» τα ερωτικά παιχνίδια της φίλης της- , ήξερε πως αυτό που κυρίως την φρέναρε από την εμπλοκή της σε περιπετειούλες ήταν η ανασφάλεια για το σώμα της. Ήταν χοντρή και αναγκαζόταν να είναι και πιστή. Ναι, ήταν τόσο απλά τα πράγματα...

Τακτοποίησε τα παιδιά σε ένα μεγάλο τραπέζι στο εξωτερικό του μαγαζιού . « Κρατήστε θέση και για την Μπο με την Πωλέτα...» είπε. Η ίδια κάθισε στην κορυφή του τραπεζιού με ανανεωμένο κέφι. Πεινούσε και η προοπτική να γευτεί σύντομα ένα τυλιχτό, ζουμερό σουβλάκι της έφτιαξε τη διάθεση. Εξάλλου, δεν είχε πιει παρά έναν καφέ το πρωί. Με ζαχαρίνη' ούτε καν με ζάχαρη. « Αποφασίστε τι θα πάρετε» είπε στα παιδιά με επίπεδη φωνή και φόρεσε τα μεγάλα γυαλιά ηλίου της. Ο καιρός είχε φτιάξει. Ένιωσε τον ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα του προσώπου της. Καλοκαίρι σε τρεις μήνες! Αυτό ήταν το καλό νέο. Το κακό νέο ήταν πως δεν είχε χάσει ούτε γραμμάριο από το προηγούμενο καλοκαίρι, παρόλο που πέρσι – κοιτώντας τα μικροσκοπικά μαγιό που φορούσαν οι υπόλοιπες- είχε ορκιστεί πως θα χάσει βάρος. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να ράψει με πετονιά το ίδιο της το στόμα! Ακόμη και αν χρειαζόταν να πηγαίνει για κολύμπι καθημερινά. Πράγμα που έκανε με ευλάβεια ακόμη και τις μέρες που είχε παγωνιά. Ξεκινούσε για την κοντινότερη παραλία, αμέσως μόλις παρέδιδε τα παιδιά της στη συνοδό του σχολικού. Της άρεσαν οι άδειες παραλίες, η αίσθηση της μοναχικότητας και της ελευθερίας που της πρόσφεραν, τα γλαροπούλια που της έκαναν παρέα στο κολύμπι, και που ήταν οι μόνοι μάρτυρες των παραπανίσιων κιλών της. Δεν χρειαζόταν να φοράει ολόσωμα μαγιό, δεν χρειαζόταν να παίρνει πάνω στις ξαπλώστρες κολακευτικές στάσεις ώστε να φαίνεται πιο αδύνατη... Ούτε χρειαζόταν να ρουφάει μονίμως την κοιλιά της, όπως έκανε κι ετούτη εδώ τη στιγμή. Η χειμερινή κολύμβηση την έκανε ευτυχισμένη. Η επαφή με το νερό, ο συνήθως γκρίζος ουρανός, η άδεια αμμουδιά γέμιζαν την ψυχή της με ευεξία. Δύο τρεις φορές μάλιστα είχε πετάξει ακόμη και το μαγιό της, απολαμβάνοντας την απόλυτη ελευθερία στις κινήσεις της. Η Βάλια έβγαλε έναν αναστεναγμό νοσταλγίας και ανασήκωσε τον κατάλογο που είχε αφήσει μπροστά της το γκαρσόνι.