Φτηνές αγκαλιές σε χρυσά κρεβάτια

Κεφάλαιο 8

« Τι θα φορέσουμε σε μία οικογενειακή απόδραση στην εξοχή;»

Η σύμβουλος μόδας συμβουλεύει.

« Για μία οικογενειακή απόδραση στην εξοχή, το outfit πρέπει να είναι λιτό και πρακτικό. Φορέστε τα τζην σας αλλά αποφύγετε τα skinny jeans. Φορέστε ψηλές μπότες από μαλακό δέρμα, τύπου ιππασίας, ή χαμηλά boots ή τα αγαπημένα σας αθλητικά. Χαλαρά, άνετα πουλόβερ ή μακό συμπληρώνουν το σύνολο. Για πανωφόρι προτιμήστε άνετα τζάκετ ή πλεκτές ζακέτες κατά προτίμηση σε γήινα χρώματα. Για να δείξετε πραγματικά ενημερωμένες συμπληρώστε το σύνολο με ένα καπέλο.

Φυσικά απαγορεύονται σε κάθε περίπτωση τα τακούνια. Το μακιγιάζ πρέπει να είναι απαλό, φυσικό. Ποτέ έντονα κραγιόν!

Να είστε πάντα καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας...

Α, και μην ξεχνάτε να λάμπετε!

............................................................................................................................................................................................................................................................................

Είχε βαρεθεί τον τρόπο που της φερόταν. Το ήξερε καλά αυτό το ύφος. Το αντιμετώπιζε χρόνια και είχε εξασκηθεί στο να το αγνοεί. Από τότε που ήταν δεκαπέντε. « Πολλές είναι όμορφες» της έλεγε η μητέρα της, « αλλά αυτές που πραγματικά πάνε μπροστά είναι οι χοντρόπετσες».

Τυλίχθηκε στη αφράτη ζακέτα της. Οι ανάλαφρες τρίχες του γιακά γαργάλησαν ευχάριστα τα μάγουλα της. Παλιά, η αίσθηση των απαλών ακριβών υφασμάτων τη γαλήνευε. Όχι πια. Έριξε μία ματιά έξω προσπαθώντας να αποσυμπιέσει την οργή που την έπνιγε. Γερνούσε μάλλον. Γερνούσε και ήταν όλο και πιο δύσκολο να καταπίνει τις προσβολές του.

Γι' ακόμη μία φορά ήταν αναγκασμένη να τον συνοδέψει. Και το είχε κάνει με τον γνωστό, αγόγγυστο τρόπο της. Παλιότερα ήταν εύκολο να τον συνοδεύει στα πάρτι και στις δεξιώσεις αλλά, πλέον, τα γούστα του γινόταν όλο και πιο περίεργα. Οι επιλογές του απαιτούσαν από αυτή έξτρα προσπάθεια για να παραμείνει χαμογελαστή και ατάραχη. Την έσερνε σε καπνισμένα καφενεία ή σε παρακμιακές ταβέρνες μακριά από το κέντρο με ετερόκλητες παρέες με τις οποίες ήταν δύσκολο να συγχρονιστεί. Παρ' όλο που ο συγχρονισμός ήταν το ταλέντο της. Η Τατιάνα ήταν πάντα σαν το νερό: έπαιρνε τα σχήμα του δοχείου που την έβαζαν. Είτε την έριχνε σε έναν λάκκο με γέρους χρηματιστές είτε σε ένα σαλόνι με τις ιδιόρρυθμες γυναίκες τους, η Τατιάνα παρέμενε χαμογελαστή, ελαστική, χαριτωμένη, ευχάριστη. Η παρουσία της εκείνες τις ώρες γινόταν τόσο γλυκιά και μαλακτική που ξεπερνούσε την αντιπάθεια που ίσως μπορούσε να εγείρει η ομορφιά της.