Φτηνές αγκαλιές σε χρυσά κρεβάτια

Κεφάλαιο 9

« Πεινάω σαν λύκος» είπε η Κλέα μόλις έφτασε στα « Καλαμάκια». « Όχου, φάγατε χωρίς να με περιμένετε;» γκρίνιαξε. Η Βάλια γύρισε το κεφάλι και την κοίταξε: « Ε, τι να κάναμε; Να περιμέναμε πότε θα τελειώσεις το...μάθημα;»

« Αφού σας είπα πως θα έρθω σε μιάμιση ώρα»

« Μπορεί ο μαθητής σου να ζητούσε παράταση του μαθήματος...» είπε η Μπο και χαχάνισε. Η Κλέα φαινόταν κουρασμένη, αλλά το δέρμα της έλαμπε. « Πάντως, η επαφή με τους νέους μαθητές σου σε ανανεώνει» είπε με νόημα η Βάλια. Κατέβασε τα γυαλιά της και κοίταξε εξεταστικά το πρόσωπο της Κλέας: « Τι δερματίτιδα είναι αυτή εδώ;»

« Που;» είπε πανικόβλητη εκείνη και έβγαλε το καθρεπτάκι της για να τσεκάρει το πρόσωπό της.

« Εδώ...» είπε η Βάλια και άπλωσε το φορτωμένο με δαχτυλίδια δάκτυλό της για να της δείξει. Η άλλη σάλιωσε το δικό της δάκτυλο και έτριψε τον λεκέ στο πρόσωπό της. Τα γένια του Νίκου την είχαν γδάρει. Του το' χε πει πολλές φορές να ξυρίζεται πριν τις συναντήσεις τους...

« Μάλλον μου έκανε αλλεργία το καινούργιο μεικ απ» είπε η Κλέα ετοιμόλογα και η Μπο την θαύμασε για την ψυχραιμία της. « Δε φαντάζομαι να σας παίδεψαν τα παιδιά μου, ε;» Έκλεισε το καθρεπτάκι της και – σαν μόλις να θυμήθηκε την ύπαρξη των παιδιών της- τους έστειλε δύο φιλιά από μακριά.

« Ωραία περνάνε τα παιδιά μας...Μακάρι να ξαναγύριζα στην ηλικία τους» είπε η Κλέα. Σας να το σκέφτηκε εκείνη την στιγμή, ρώτησε: « Η Φιλίπα και η Τατιάνα πού είναι; Δεν ήταν στο αγώνα το πρωί»

« Θα πήγαιναν στο χωριό του Γέρου, στο εξοχικό. Θα γυρίσουν μάλλον πριν το απόγευμα» τις ενημέρωσε η Μπο. « Μίλησε η Φιλίππα με την Πωλέτα στο messenger»

« Τι τραβάει και αυτή...» είπε η Κλέα και έσβησε την πρότασή της. Η Τατιάνα ήταν βέβαια έρμαιο του Γέρου αλλά καμιά από όλες τους δεν την λυπόταν στ' αλήθεια. Ήταν τρομακτικά, συγκλονιστικά, όμορφη, με τον τρόπο που μπορούν να είναι μόνο οι Βορειοευρωπαίες. Επιπλέον, ο Γέρος ήταν τρομακτικά, συγκλονιστικά πλούσιος.

«Κρίμα που δεν είναι η Φιλίππα... Κατά περίεργο τρόπο, είναι το πιο προσγειωμένο παιδί της παρέας»

« Εμ, η Ρωσίδα δεν σηκώνει τις μαγκιές, όπως εμείς. Σταλινισμός, όχι αστεία...» είπε η Μπο. « Έχετε δει ποτέ την Φιλίππα να αντιμιλάει ή να είναι ανυπάκουη; Εγώ, προσωπικά, ποτέ. Ποτέ!»

«Όταν είναι όλα μαζί είναι όλα τους ήσυχα. Σκέφτομαι όμως με φρίκη την στιγμή που θα γυρίσουμε σπίτι και θα αρχίσουν τα ' βαριέμαι και βαριέμαι'» είπε η Βάλια. « Πραγματικά έχω κουραστεί με όλο αυτό...»

« Να τα πάμε και για μπόουλινγκ» είπε η Κλέα. « Όσο πιο πολύ είναι on the road, τόσο πιο εύκολα θα ξεραθούν το βράδυ».

« Η δικιά μου πρέπει να μελετήσει πιάνο. Είναι όλη μέρα στην γύρα»

« Βάλια, μην είσαι τόσο σπαστική' την έχεις πρήξει τη μικρή. Αν παρατεντώσουμε το σκοινί στους εφήβους, θα σπάσει. Τα λουριά πρέπει να είναι χαλαρά, να μην τα αντιλαμβάνονται...» Έψαξε με τα μάτια το τραπέζι τους. «Με κόκα κόλα θα τη βγάλουμε; Δεν παίρνουμε κανά κρασί;»

« Ορεξάτη ήρθες...» παρατήρησε η Βάλια.

« Έλα, ας παραγγείλουμε ένα μπουκάλι κρασί. Η ζωή θέλει τρέλα αλλιώς είναι βαρετή» είπε η Κλέα και κάλεσε με το χέρι της το γκαρσόνι. « Φέρτε μας ένα μπουκάλι λευκό, όχι πολύ ξηρό, με κάπως φρουτώδη γεύση, ξέρετε, να σαμπανίζει λίγο. Και τρία ψηλά ποτήρια- δεν θέλω ποτήρια ρετσίνας, ε;»

« Εγώ δε θα πιω» είπε η Μπο. « Δεν είναι καν μεσημέρι ακόμη». Έπλεξε τα χέρια της στο στήθος για να δηλώσει πως ήξερε να αντιστέκεται στους πειρασμούς.

« Έλα, μωρέ κι εσύ» είπε η Κλέα και την χτύπησε παιχνιδιάρικα στον ώμο για να την ξεκουνήσει. « Μην παριστάνεις την καλόγρια...Θα πιούμε το κρασάκι μας, μετά θα τα πάμε στο μπόουλινγκ να εκτονωθούν και εμείς θα πιούμε τον καπουτσίνο μας στην καφετέρια. Ωραία, ήρθε και το κρασί»

Το γκαρσόνι σερβίρισε το κρασί και η Κλέα το δοκίμασε. Έβγαλε έναν ηδονικό αναστεναγμό: « Μμμ, είναι τέλειο. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Λοιπόν, ας πιούμε στην έναρξη της Άνοιξης. Επιτέλους σταμάτησε εκείνο το συνεχές βροχοκάτουρο' δεν μπορούσα να κρατήσω το μαλλί στη θέση του από την υγρασία» .Άπλωσε τον λαιμό της προς τα πίσω για να μεγαλώσει την επιφάνεια επαφής με τον ήλιο. « Πω, πω, απόλαυση» γουργούρισε. « Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή...»

Η Μπο είδε μία μελανή πιπιλιά στον λαιμό της. « Κλέα, έχεις μία τεράστια μελανιά στον λαιμό σου» είπε.

« Που; Που;» σκίρτησε η άλλη.

« Κάτω από το αυτί»

Η Κλέα έφερε προς τα μπρος τα μαλλιά της. « Τώρα φαίνεται;»

« Όχι πολύ» είπε η Μπο, κακιωμένα. Την ερέθιζε όλη αυτή η προκλητική ανεμελιά της άλλης.

« Ε, τότε» είπε η Κλέα, « ούτε γάτα, ούτε ζημιά». Έτεινε το ποτήρι της προς τα μπρος. « Στην υγειά μας, κορίτσια. Όλα θα πάνε υπέροχα, τώρα που το καλοκαιράκι έρχεται»

Τσουγκρίσανε τα κολονάτα ποτήρια τους.